Ze stààt er: de roze roos.  Zomaar.  Of niet zo-maar?

Bloeiend in het zonlicht in al haar schoonheid en elegantie.  Nog steeds, na zovele jaren kan ik evenveel vrouwelijkheid in haar bespeuren.  Haar kelk- en kroonblaadjes zo zacht als mijn eigen babyvelletje ooit was.  Dit doet me denken aan zo'n zacht, okerkleurig zeemvel.  Ken je dat?  Een streling.  Jij moet dit nu ook voelen, dat kan niet anders.  Tussen duim en wijsvinger voel ik nu de fluwele textuur.  Fijnigheid.  Een zoen op haar wang.  

En dan die betoverende geur!  Alsof de wereld compleet met alles erop en eraan in de wasmachine werd gestoken om er na talloze was- en zwierprogramma's uit te komen als honderdduizend ontluikende en welriekende veldboeketten.  Een aroma dat je neusvleugels doet trillen en opkrullen.  Ik wil blijven ruiken.  Jij vast ook?  Het geeft me rust, dit natuurfenomeen.  Ze ruikt altijd lekker en vertrouwd. 

Ze is verfijnd zonder enige pretentie.  Hoe ouder ze wordt, hoe meer ze zichzelf durft en kan zijn.  Soms schrik ik van haar eerlijkheid.  Oprechtheid kan ook pijn doen omdat het soms dingen zijn die ik liever niet wil horen vertellen.  Maar het is wél waar, elke keer als ze die nagel weer slaat.  Op de kop.  

Oké, ze is de laatste jaren wat trager geworden.  Dat merk ik duidelijk als ik haar bewegingen observeer.  De vlotheid is verdwenen.  Ergens achtergebleven in haar kokette, volwassen vrouwenleven waardoor de motoriek wat stroever haar gangetje gaat.   En haar geheugen laat het ook iets te vaak naar mijn zin afweten.  Het geeft me ergernis omdat het zo niet hoort te zijn.  Haar geheugen was steeds haar sterkste troef.  Het maakt me ook zooooo boos.  De tijd staat écht niet stil simpelweg omdat ik van haar hou.  Vooral zij, en eigenlijk zij alleen, zou ik in een blinkend en met diamanten bezet doosje willen steken zodat alles altijd zou blijven zoals het ooit was.  NU is.  Zoals het gisteren nog was of vorige week of maand.  Of op al die grote, belangrijke en nooit te vergeten momenten die we samen hebben beleefd en gedeeld.  Ik wil ze niet beginnen op te sommen want dan lijkt het alsof ik hier en nu al afscheid van haar neem.   Ik wil dit zo helemaal niet!  Ik wil dat ze is zoals ze altijd was, mijn hele leven lang sinds ik haar mocht leren kennen.  Sinds ik hààr koos om voor me te zorgen ooit, om me de typische meisjesdingetjes te leren, om ALLES wat ik van haar leerde, om die miljoen keren dat we samen leuke dingen deden zoals elkaar kietelen en badminton spelen met een ballon in plaats van met een pluimpje om maar iets banaal (maar eigenlijk hoogst belangrijk omwille van de onnozeliteit ervan) te noemen, om de talrijke troost- en oppepmomenten, om mij ook heel graag te mogen en te zien.  Om zoveel...  Om de dankbaarheid in de eerste plaats.  Dank je mama.  Om wat was, is en zal zijn.  

Een roos is dus niet zo-maar een roos of een bloem of whatever de natuur ons schenkt.  Een roos is toevallig haar en mijn lievelingsbloem.  Een roos is 'ons', verpakt in een charmant en gracieus, heerlijk geparfumeerd vrouw-zijn.  Moeder en dochter.

Een mama is ook niet zo-maar een moeder.  Het is de mijne.  Mijn speciale, exclusieve mama.  En gisteren toen ik bij haar op bezoek was, bekroop me het gevoel van eindigheid.  Van iets willen vasthouden wat dus totaal, in de verste verte, jamais of nooit mogelijk is.  Ik wil nog heel veel bij haar zijn.  Ik wil nog zoveel (alsof ik 'willen' kan bepalen? No way...).  Want niets is 'zo-maar' als iets of iemand veel betekenis heeft.

Eén roos staat gelijk aan 'ik hou van je, mama'!  Dat mag je nooit vergeten...❤

Je dochter Claudia 

Kus X

Claud ❤

30 mei 2019

Heerlijk en recht vanuit je hart geschreven <3

❤️🙏❤️

RAAK ! Nu zit ik hier, moederziel alleen in’t ziekenhuis, te huilen lieve Claudia, om liefde, om angst, om onvervangbare waarde van mijn/onze roos en de roos die ook ik, voor mijn boys hoop te zijn.

Knuffel... Pure liefde voor onze roosjes <3 <3 Uiteraard ben jij een mooie, bloeiende en onmisbare roos voor je boys... voor altijd xxx

plastisch mooi geschreven Claudia, doe zo voort