VACUUM

Terwijl de zomervakantie welig tiert en bloeit waar mensen in mijn omgeving met hun uitgeputte lijven en volgestouwde hoofden lekker liggen te genieten en te ontstressen op Griekse, Turkse, Spaanse of god weet welke stranden of in welke oorden dan ook, bevind ik me in een soort van vacuüm. Zwevend in een ijle ruimte zonder enig duidelijk vakantiegevoel. Dit alles zonder werkelijk tot rust te komen, de boel de boel te laten, weg van alles en iedereen. Datgene te doen, te beleven en/of te ontdekken waar ik misschien al maanden naar uitkeek. M'n hoofd zalig leegmaken en de batterijen terug opladen. Vakantie zoals het in mijn beleving steeds hoorde te zijn.

Het is en blijft een vreemde gewaarwording om geen specifieke vakantieplannen te hebben of verwachtingsvol uit te kijken naar een aantal leuke belevenissen. Nochtans was het dàt wat ik eind juni zo luidkeels van de daken schreeuwde: ‘geef me alsjeblieft rust, heel veel rust en echte rust aan m’n kop en lijf’! En zo geschiedde tot vandaag. Al is die gevraagde rust van een hele andere categorie dan dat ik ze in wezen bedoelde.

Af en toe mag ik weliswaar proeven van een paar uurtjes onbezorgd zijn. Op een verjaardagsfeestje met veel toeters en bellen of tijdens een gezellig samenzijn met mensen met wie ik resoneer. Heel even voel en beleef ik op zulke momenten terug het kleine meisje diep in mezelf. Deelnemen aan het Levensspel en ervaren dat ik net zoals iedereen met de dobbelsteen mag gooien, mijn pion kan verzetten en dus màg meespelen. Dat ik eveneens blije gevoelens ervaar zonder dat daarvoor verre reizen of übercoole avonturen dienen beleefd te worden. Dat ik gewoon ben wie ik echt ben. Het grootste gemis is de innerlijke rust die als de grote afwezige dienst doet.

Enerzijds hadden we vooraf samen de keuze gemaakt dit jaar: we maken geen verre vliegtuigreis. Anderzijds had ik me deze vakantie helemaal anders voorgesteld omdat er eerder wel degelijk plannen werden gemaakt. Een draaiboek dat als een luchtbel uit mekaar spatte toen zoonlief met een aantal onverwachte en fikse herexamens thuiskwam. Akkoord, dit is zijn probleem en zijn verantwoordelijkheid maar onrechtstreeks worden wij als ouders hier ook in meegezogen. Mijn moederlijk instinct kan het namelijk niet over haar hart krijgen om hem alleen thuis te laten terwijl wij ons ergens ten velde heel hard en gezellig rot amuseren zoals het gepland stond in het gemaakte draaiboek. In mijn omgeving hebben de meeste ouders van jongvolwassenen hier hetzelfde idee over en begrijpen ze mijn beweegredenen hieromtrent. En al was dit niet het geval: ik kan en wil het niet en zou me niet met een gerust hart kunnen vermaken. En oh ja, hij zou best z’n plan kunnen trekken maar er is ook nog zoiets als morele steun, aanmoediging en geruststellen. Als ouders stel je deze zaken boven je eigen amusement.

Momenteel voelt het dus meer alsof ik in de gevangenis bij Monopoly ben beland en twee rondes moet wachten alvorens weer te mogen meespelen. In die befaamde gevangenis doorliep ik de afgelopen veertien dagen een rollercoaster van emoties. Ik heb zowat alles de revue zien of beter ‘voelen’ passeren: teleurstelling en verdriet omdat het echt niet hoefde wegens dat alle capaciteiten bij hem aanwezig zijn om een drie maanden durende zorgeloze vakantietijd tegemoet te gaan. Schuldgevoelens als moeder omdat ik inderdaad een overbezorgde en overbeschermende moederkloek ben geweest al die voorbije jaren. Ik heb hem niet geleerd om zijn eigen boontjes te doppen. Ik, die vaak de aankomende problemen al voorzag op diverse gebieden en het allemaal oploste in zijn plaats. Ik, die het bij mijn eigen lieve mamsie ook zo vaak heb ervaren: de angst om los te laten en je kind eens ferm te laten botsen zodat het leert om zelfstandig in het leven te staan. Verantwoordelijk te zijn voor zijn eigen daden en dan ook de gemaakte fouten te herstellen en er eventueel uit te leren. ‘Oogsten wat gezaaid wordt’ is nog nooit zo duidelijk zichtbaar geweest in mijn leven. Hetgeen ik zaaide, deed ik vanuit de beste intenties en vanuit mijn moederhart. Vandaag besef ik dat ik het zoveel anders zou doen, moest ik mogen herbeginnen eenentwintig jaar geleden. Ik kan de klok echter niet meer terugdraaien. Nu is nu. En het lijkt me niet te laat om het over een andere boeg te gooien vanaf dat zogenaamde ‘nu’. En dat zal ook zo gebeuren. Stap voor stap.

‘In tijden van moeilijkheden en zwakke momenten leer je degenen kennen die echt met je begaan zijn’. Wel, ook dat gegeven klopt als een bus. Uren heb ik al gepraat met deze zeldzame goeie zielen. Nee, ze hebben geen stiekem leedvermaak of doen geen zinloze uitspraken als ‘eigen schuld, dikke bult’ of ‘boontje komt om zijn loontje’ of ‘ach, het komt wel goed’ en ‘er zijn nog altijd ergere dingen’. Deze zielen zijn er voor ons en leven oprecht mee met alles wat deze vakantie overschaduwt en dat gaat jammer genoeg verder dan het herstellen van fouten via herexamens. Laat ik hier mijn joker van ‘privacy’ inschakelen.

Vanmorgen trok ik de kanskaart ‘U mag de gevangenis verlaten zonder betalen’. Een geheel nieuwe kans kwam op mijn (onze) weg. De kans om van dit alles te leren. In plaats van mezelf af te vragen wat ons nu toch weer overkomt op verschillende vlakken en manieren, schakel ik over naar een soort van leerproces. Wat leert ons dit als gezin, maar ook als elk afzonderlijk persoon? Hoe kunnen we hierin samen, maar ook elk apart groeien? Ik betaal ‘leergeld’ om uit de gevangenis ontslagen te worden wat volgens de zeldzame zielen als een heus geschenk kan beschouwd worden in het grote Levensspel. Dat wordt later wel duidelijk en zichtbaar.

Wel ja, en dan krijgt alvast één van die hele donkere vakantieschaduwen plots een andere insteek. Ettelijke donkere wolkjes verdwijnen en kiezen ervoor om achter de zon te schuiven. Er is wel degelijk licht zichtbaar. Altijd eigenlijk. Het hangt er maar juist vanaf hoe je iets bekijkt en interpreteert. In mijn hoofd en hart is mijn vakantie bij deze begonnen. Hetzij een totaal nieuwe ervaring en wederom compleet uit mijn veilige comfortzone gerukt, maar ontzettend leerzaam alleszins. Daar geloof ik echt in…

Wordt vervolgd!

Kus X

Claud❤

16 juli 2019

Alles heeft z’n reden Claudia, T koos ervoor om uit jouw moederschoot geboren te worden, jullie leren in liefde van mekaar, levenslessen, levensloop, Levensweg, ook een bordspel trouwens met + en -

mooi verwoord van de dagelijkse problemen voor iedereen begrijpbaar.