BLOEDVERWANTSCHAP

Eind 2018 werd onze eerste kleinzoon geboren. Een wolk van een jongetje zonder enige bloedverwantschap met mij. Deze kleine koning is namelijk het zoontje van mijn pluszoon.  

Niettemin kan ik moeilijk in woorden uitdrukken wat dit ventje reeds bij mij persoonlijk in gang heeft gezet sinds we wisten dat hij op komst was. Ook al is er geen bloedverwantschap toch wekte de aankondiging van zijn geboorte bij mij meteen hele blije gevoelens op. Mijn hart werd al op een kiertje gezet. Gedurende een aantal luttele seconden – maar in mijn beleving urenlang – passeerden er in mijn gedachten allerlei vreugdevolle visioenen de revue. Beelden van hoe ik met dit jongetje door frisse weiden zou rennen om dan volledig uitgeteld en neergestreken op een veld, vele schattige madeliefjes zat te plukken. Daarna ging hij deze jongetjesbloemen dan opgetogen aan zijn mama – mijn plusschoondochter - geven zodat zij ze op tafel zou zetten in een vaasje speciaal voor Moederdag geboetseerd en versierd. Of hoe ik samen met hem en een aantal kleine poppetjes verhalen zou gaan verzinnen over al dan niet dolkomische levenssituaties. Hoe Worstman bijvoorbeeld verliefd werd op Aspergevrouw zodat zij samen hotdogsgewijs een Besjesdochter op de wereld zetten. Een blauw- en elfachtig Besje dat op haar beurt geboren was met speciale gaven en toverkunsten. Ze kon er met name voor zorgen dat kleine koning alle groenten en fruit zou lusten. De drie verstrengelde Radijsjes, Rachel genaamd, proefden erg zoet en zaten boordevol ijzer en andere magische mineralen waar kleine koning een super sterke kerel van zou worden. Klaar om de wereld een poepje te laten ruiken! Het smaakte allemaal even koninklijk dat kleine koning ook nooit meer ging zeuren over de korstjes van de boterham. Hoe triest zou heer Boterham niet worden als hij niet in zijn geheel en met smaak zou opgegeten worden? Besje werd later beste vriendjes met grappige Kaasjongen. Samen deden ze niets liever dan picknicken en mopjes verzinnen. Dit olijke picknickteam nodigde dan regelmatig al hun bijzondere vriendjes uit zoals Avi de avocado, Buddy de boter, Gigi de kip enz. Welke kleur of vorm ze ook hadden: lang, kort, driehoekig, rond, vierkant, geel, groen, bruin, rood of… Allen mochten ze aan de rijk gevulde picknicktafel deelnemen want iedereen had nu eenmaal honger en niemand zat verlegen om een goeie grap. Wally het 'drupje' water trakteerde de hele boel bijvoorbeeld op tijd en stond op zijn 'regenfestijn' als grap en grol. Ik kan zo nog even doorgaan met alle bontgekleurde Stickies (Stikeez) die ik een tijdje geleden in de Lidl verzamelde. Ze liggen vol ongeduld in een even kleurrijk doosje te wachten tot onze kleine koning klaar is om de gekste avonturen te verzinnen. Ik kijk er zo naar uit!

Bij de geboorte van kleine koning was ik uiteraard ontzettend trots zoals elke andere omi. Op dag één mocht ik hem in mijn armen nemen en toen hij totaal onverwacht zijn oogjes opende en recht mijn ziel binnenkeek, gloeide mijn hart en stal hij het voor de rest van mijn leven. Dit vreemde jongetje zonder enige bloedverwantschap met mij maar waarbij de ziel heel liefdevol fluisterde: ‘Ik ken je nog’!

Tot vandaag heeft dit guitige ukje al voor massa’s positieve energie en verschuivingen gezorgd binnen ons gezin. Hij heeft ons allemaal opgetild naar een ander level in het spannende spel dat ‘Leven’ heet. Zonder enig besef of moeite maakte hij onze levenscirkels met elkaar veel hechter. Hij deed en doet ons nadenken over onze plaats en rol binnen ons gezin.

Bloedverwantschap betekent volgens Wikipedia: ‘zij die door geboorte aan elkaar verwant zijn en gemeenschappelijke voorouders hebben’. Ik ben niet verwant aan onze kleinzoon noch aan mijn volwassen plusdochter/zoon. Ik ben wel verwant aan mijn zoon die ik samen met de papa van mijn pluskinderen kreeg. Concreet betekent dit dat er genetisch gezien niks van mij terug te vinden is bij mijn pluskinderen en kleinzoon. We zijn in feite complete vreemden van en voor mekaar. In mijn eigen zoon herken ik mezelf qua uiterlijk en gedragingen omdat hij voor de helft mijn genen bezit. Er is bloedverwantschap want ik droeg hem exact negen maanden bij mij. Dat zijn de feiten die we kunnen beredeneren en vaststellen vanuit het verstand, het hoofd.

Er is echter ook nog een emotioneel gedeelte dat ik graag ‘zielsverwantschap’ noem. Zielen die mekaar herkennen en daardoor een meer dan bijzondere band hebben en ontwikkelen gedurende de periode dat ze in mekaars aardse leven vertoeven. Dit kan niet beredeneerd worden. Hier is het hart dat spreekt. Deze ziels-verbintenis vind ik alvast veel fascinerender.

Ik herinner me nog die koude dag in januari 1995 toen ik de eer had om mijn pluskinderen voor het eerst te ontmoeten. Nooit zal ik dat beeld vergeten - nu netjes gestockeerd in mijn geheugen maar nog steeds brandend op mijn netvlies - van mijn toen tienjarige plusdochter die de keuken binnengewandeld kwam met haar warme muts op haar hoofd, vele sproetjes op haar neus en ogen die iets ondeugends uitstraalden. Het was die dag berekoud maar ik smolt ongeveer weg toen ik haar lieve snoet zag. Ik was eigenlijk meteen verkocht en verliefd op haar. Idem met mijn pluszoon: hij kwam ietwat verlegen achter zijn grote zus aangedrenteld. Een beetje onbeholpen wist hij niet meteen hoe hij moest reageren of zich gedragen dus gaf hij me maar een zoen. Vanaf dat moment kregen deze, voor mij wildvreemde kinderen, direct een plekje in mijn hart. Omdat mijn hart (en ziel) ze herkende. Van ooit. Lang geleden in een andere tijd, een andere dimensie. Ik weet niet van waar of hoe.

Momenteel lees ik het boek ‘Moedige keuzes’ van de auteur Robert Schwartz. Het boek gaat er onder andere over dat onze zielen reeds voor onze geboorte zouden kiezen bij wie ze terecht willen komen in dit aardse leven. De ziel ‘kiest’ haar ouders (en de ouders kiezen op hun beurt hun kinderen) op basis van wat ze hier op aarde wenst te helen. Ook mensen waarmee we gedurende ons aardse leven in contact zullen komen, hebben elkaar als ziel gekozen. Beschadigingen opgedaan in vorige levens dienen opgelost te worden. Geheeld om verder te kunnen groeien als mens, als ziel.

Ondanks de niet te onderschatten noch te minimaliseren verdrietige gebeurtenis dat mijn pluskinderen hun mama op jonge leeftijd verloren hebben, voel ik me als plusmama wel ondersteund door de theorie die Schwartz beschrijft in zijn boek. Plots krijg ik bewust een plaats omdat mijn pluskinderen blijkbaar ook voor mij hebben gekozen voor hun geboorte en ik voor hen. Dit is een spiritueel gevoel waarbij ik de spijtige en harde realiteit van hun grote verlies van hun eigen mama niet wil wegduwen of onderdrukken. Hun biologische mama heeft hen namelijk ook gekozen en zij haar volgens dit boek. We hangen dus met ons hele gezin (en familie) helemaal aan mekaar vast om welbepaalde redenen. Onze zielen dienen zich te helen in dit leven waarin we samen een pad bewandelen.

Dit gegeven sterkt mij in de wetenschap dat bloedverwantschap er dus eigenlijk niet volledig toe doet en daarom vanuit het hart bekeken ondergeschikt is aan de ‘zielsverwantschap’ die mensen met elkaar kunnen ondervinden. Dit alles bezorgt me een hartverwarmend en geruststellend gevoel.

Het enige wat per slot van rekening écht telt is ‘Liefde’. Enkel dat en dat alleen. Mijns inziens is dat dan ook onze enige reden waarom we hier op aarde 'zijn'. Soms doet liefde pijn maar even goed stemt het ons vreugdevol. Maar altijd heeft de Liefde zin evenals het leven met al de gelukkige momenten maar even goed de talloze valkuilen, bochten en moeilijke hindernissen. Voor minder dan dat is leven geen Leven. In welke vorm of verpakking dan ook…

Kus X

Claud❤

16 juni 2019

Dat plusliefde soms pijn kan doen, weten wij, verbonden plusmamavriendinnen ook, vallen en opstaan, maar komt puntje bij paaltje dan staan we er toch maar hé meid. 👩‍❤️‍👩 Steeds liefdevol, vol van liefde 💝

Dat is helemaal waar lieve Anja. Liefde kan je (plus)moederhart doen bloeden. Maar even goed doen overlopen van immens geluk <3

Lieve Claudia, Het is me iedere keer weer een raadsel hoe je het gedaan krijgt om dingen te schrijven die me raken.
Hier sla je volgens mij de spijker echt op de kop. Wat een mooi verhaal. Thx Pierre

Dank je Pierre <3

Prachtig geschreven lieve Claudia.Jij kan toveren met je pen.Voel me bevoorrecht dat ik dit mag lezen❤

En ik voel me een geweldige gelukzak dat jij het WIL lezen <3 Dank je xx

Wauw! Deze komt binnen, wat een wonderlijke schrijfstijl heb jij <3 bedankt om ons te laten binnenkijken in jou. Het eetfestijn leest alsof je er bij wil zijn, en de zielenfamilie is zó herkenbaar. DU

Wow, dit is wonderlijk en hemels geschreven en helemaal resonant.
Blijven schrijven!!

Wat mooi, mijn ogen werden er vochtig van. Dat bloedverwantschap niet alles is kon ik in mijn leven ook ondervinden. Dankbaar voor de mensen die in mijn leven zijn. XxxGeniet nog met volle teugen

Wow, tijdens het lezen van dit prachtige stukje is alles rond mij even verstild... ik was helemaal mee en zat helemaal in je tekst. Zo mooi, zo waar en zo bijzonder ❤❤❤

Vanuit spiritualiteit kunnen we ons levenspad met de hindernissen beter begrijpen. Prachtige toepassing Claudia!