LIEFDESWEEKEND

Na plusminus 30 uur ondergedompeld te zijn in pure liefde – eentje van de zuiverste en openhartigste soort – vertoef ik nog steeds in een roes van vrouwengeluk. Echt wel, het bestààt: verbonden en gedeelde vrouwen-zaligheid.

Het is momenteel bloedheet buiten en binnen sijpelt de warmte niet enkel in mijn hart maar sluit ik de gordijnen om de tropische hitte buiten te houden. Ik installeer mezelf op ons terras onder het zonnezeil, met laptop, ijskoud drankje en om mijn pc-scherm toch voldoende zichtbaar te maken, zet ik een zwarte paraplu op tafel. Een belachelijk zicht om serieuze hartaangelegenheden neer te typen. Ik hoop voor je dat je nu ook werkelijk beelden in je hoofd hebt van mijn onstuitbare drang om de hoogtepunten van het afgelopen weekendgeluk te delen. Dat je oprecht nieuwsgierig bent naar méér. Ik had misschien beter met mijn oververhit hart in een zwembad gesprongen om zo tot afkoeling te komen. Wegens dat we die luxe niet hebben – maar ik wel van plan ben om morgen zo’n plastiek ding van 1.50m diameter aan te schaffen uit de Lidl – besluit ik om via het schrijven enige afkoeling te zoeken. Het is nodig!

Wat voor mij begon als een impulsieve druk op de knop ‘aanwezig’ via een facebookevenement van mijn geliefde community ‘WonderWijven’ is nu, achteraf bekeken voorgoed in mijn hart genesteld als: ‘vrouwen kunnen onderling wél oprecht lief zijn voor mekaar’ en ‘vrouwen lachen mij niet stiekem uit omdat ik bijvoorbeeld als een gepakte muilezel, klaar om alle onvoorziene omstandigheden toch te willen voorzien (het verstand yeaaah right) aankom op de aankomstplek’ en ‘uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: als vrouw GEZIEN worden in wie we werkelijk zijn zonder daarbij het gevoel te hebben om ver- of beoordeeld te worden’.

Springen in de diepte. Alleen al het idee maakt me bang en onzeker. Want stel dat dit of dat of beeld je in dat het zus of zo zal zijn of zou ik niet beter gewoon effe…? Neeeeeeeeeeee. Gewoon doen en voelen vanuit mijn hart. En als het klopt in mijn hart dat dan mijn hoofd automatisch en zonder morren of tegenpruttelen mee volgt. Ik wil dat ze vriendjes worden, het hoofd en het hart. Mekaar niet verwaarlozen of het één meer dan het ander is maar in harmonie zijn. ‘Zijn’. Dit lijkt me de ultieme manier om tot mijn persoonlijke kern te komen. Opnieuw dus: te ‘zijn’. Ik merk ook dat ik hier steeds meer nood aan heb in mijn veilige, op het eerste zicht volledig onder controle leventje. Om uit deze cosy baarmoeder te glijden en nieuwe horizonten te verkennen.

Het evenement ‘Wonderlust’ dus. De eerste van 2019. Het concept is super simpel: ik schrijf me in en geef me over aan het universum. Ik vertrouw erop dat het allemaal in de sjakosj zal zijn. Ik weet niet wat we gaan doen, waar we zullen verblijven want het is met een overnachting en ik ging eveneens niet op onderzoek wie van mijn reeds bevriende wonderwijven ook zo zot was om hare knop van ‘aanwezig’ in te drukken. Het hart liet me weten dat ik hier aanwezig moest zijn. So I did. Het hoofd weet helemaal van niks. Het hart des te meer. Blijkbaar. Dit alles overdacht ik stilletjes bij mezelf toen we met z’n allen in stilte plaatsnamen op de banken bij de Mariagrot in het Zevenbergenbos in Ranst. Daar waar dit liefdesweekend startte.

Het lijkt zo simpel. Gewoon een tweetal daagjes met een aantal vrouwen op pad. Zelfs al mag er niks geweten zijn over het hoe, wat, waarom, hoe laat, enz. Leuke, gezellige, zotte en tot buikkrampen toe (en beetje pipi in de broek) lachen en onnozele dingetjes doen. Achteraf bekeken méér dan betekenisvol. Dat is dan weer vanuit het hoofd bekeken en beoordeeld. Het hart kan nu zoveel meer vertellen. Het hart wordt geconfronteerd met zichzelf. IK word geconfronteerd met mezelf voor, tijdens en na deze sprong in het wonderwijvenduister. Ik heb een serieus probleem met vertrouwen op, het impulsieve en het feit dat we niet overal controle over moeten en willen hebben. Ik heb eveneens een probleem met kwetsbaar durven zijn en (eventueel) niet geliefd te zijn om wie ik in wezen bén. Gewoon ikke. De Claud met haar echte ikje. Daar zit het ‘m: er mogen zijn (ook weer iets wat ik me bedacht daar bij die Mariagrot…aheum) Wel, grof gezegd: het kan me na dit loveweekend eigenlijk geen fuck meer schelen: wie me wel of niet leuk vindt, wie wel of niet goed vindt wat ik doe of niet doe of waar ik al dan niet mee bezig ben in mijn leven. Ik ben blij dat ik met mezelf kan leven. Zonder enige pretentie al gewoon content met wie ik ben. Al de rest van wie of wat er volgt, ontvang ik als een super bonus. En zo voer ik één van de opdrachtjes van het afgelopen weekend uit: een tegoedbon uitdelen met de tekst: ‘een diepe F*CK YOU’. Hierbij gegeven en vervuld door mezelf. Mooi zo!

Ik zou nu even schoorvoetend van de gelegenheid gebruik willen maken om een andere tegoedbon cadeau te doen. Je weet immers nooit wie deze blog ooit onder ogen krijgt. Stel dat het de boze en gefrustreerde man is die, geleid door het magische maar niet te onderschatten universum, terecht komt op deze blog. Wel onbekende man, ik schenk jou hierbij de tegoedbon van ‘de gratis knuffel’. Een diepe, harde en welgemeende knuffel. De wereld is niet eerlijk en er gebeuren inderdaad hele nare dingen. En ‘gezellig’ mag het er in jouw beleving ook niet zijn. Je vroeg ons dit vanuit je gekwetste hart: ‘is het gezellig’? Wij, WonderWijven hadden jou ECHT WAAR willen bedelven onder onze liefde. Zelfs nadat je één van ons, geheel onterecht, berispte op het feit dat ze arrogant was omdat ze je vanuit het hart wou troosten met de woorden ‘het is niet zo erg meneer’. Het is inderdaad niet erg dat een klasje vrouwen/meisjes (we speelden de hele dag schooltje op schoolreis naar zee) via het belletjes blazen wensen in de lucht sturen ergens op de dijk van Oostende en dat er dan zo’n minuscuul maar schattig gekleurd luchtbelletje jouw bril aanraakte. Het landde er geheel uit vrije wil en koos jou…zo heel speciaal. Om je te tonen dat de wereld heel erg mooi kan zijn. Als je je hart maar opent. Er gewoon wil ‘zijn’. Voor jou, lieve, gekwetste man: deze welgemeende knuffel.

De top of the bill van dit weekend was voor mij het groene strandballenspel op de dijk in Oostende. Gesponsord door WeekendMode uit Sint-Idesbald kregen we allemaal een groen exemplaar in onze handen gedrukt. Bekeken vanuit de chakra’s (cirkel of wiel in het Sanskriet) is de groene chakra de vierde in rij en staat deze voor het hart. Het hart staat dan weer in verbinding met liefde. De groene liefdesballen mochten, geheel tegen de harde zeewind in, naar een ander WonderWijf gegooid worden om deze lieve vrouw dan met een knuffel of een compliment of whatever te verrassen. Omdat sommige WoW’kes (WonderWijfkes) mij iets bijzonder, rakend, liefs en vanuit hun hart zeiden en toonden, brak er iets in mij. Definitief. Mijn hart vloeide op dat moment over van dankbaarheid, vergeving en schoonheid. Oké, dit klinkt zeemzoeterig, stroperig en fluweelzacht maar ik zweefde toen secondenlang in een andere dimensie. Een oord waar ik een bewijs kreeg van de vele onzekerheden die steeds de kop op steken en al eerder omschreven in deze blog. Ik stond er bij met mijn mond vol tanden en kreeg zelf niks gezegd als enkel een flauwe ‘dankjewel’. Dit omdat ik zo betoverd en overdonderd was. Ze legden hun vinger exact op de diepe wonde die ik al zolang met me meedraag waardoor ik heel waarschijnlijk in mijn leven tot nu toe, al heel wat kansen gemist heb. Toen was ik er niet klaar voor. Maar nu des te meer! Ik laat het toe om alle liefde van de wereld te ontvangen en wil die des te meer weer verder delen. Echt wel! Dus bij deze: die WoW’kes die spontaan hun groene hartbal naar me smeten: jullie hebben een steen verlegd. Niet in de rivier maar in mijn hart. Eeuwig dankbaar❤

Ondertussen voel ik dat mijn groene strandbal van liefde lichtjes dunner wordt. Ik heb de hitsige, warmbloedige en niet te stuiten vrouwenliefde hier van me afgeschreven, gedeeld en verspreid en zal het afgelopen ‘Liefdesweekend’ nooit of nooit meer vergeten.

Het spring-avontuur heeft meer betekend en in gang gezet dan de organisatoren van dit evenement, de deelnemende WoW’kes, vriendelijke conducteur van de bus en de trein, verdeler van de gocarts (waarvan bij ons exemplaar na 100 meter de linkerband vooraan platjes kwam te staan maar we er nadien twee nieuwe voor in de plaats mochten lenen), de toeschouwers van onze muzikale stoet richting station Oostende, de petieterige spin op het toilet in het WoWhuis of de bozige man op het strand ooit zullen beseffen.

Ik luister dus voortaan naar mijn hart want daar ligt het antwoord!

Oh ja, en terwijl ik mijn fris gewassen broek uit de wasmachine haal, bedenk ik me dat hier al mijn overige liefdestegoedbonnen nog in zaten! F****ck! Als mijn immer nuchtere en met de voeten-op-de-grond zoon op de achtergrond dit hoort en vraagt wat er scheelt, leg ik hem uit dat ik mijn waardevolle tegoedbonnen per ongeluk meegewassen heb. Zijn antwoord raakt me: ‘Tja mama, dat zal dan zo hebben moeten zijn hé’. Of hoe een rimpeling in het water, hoe klein ook, verstrekkende gevolgen kan hebben. Dank je universum!

Kus X

Claud❤

23 juni 2019