WARME KWETSBAARHEID

Vandaag 1 juli. Traditioneel de start van de langverwachte grote vakantie. Sinds 1994 ben ik leerkracht middelbaar onderwijs en ik heb het nooit anders gekend dan van een lange zomervakantie te kunnen genieten. Recht van de schoolbanken en dus afgestudeerd, kwam ik na een zoveelste langdurige en zinderend mooie vakantie opnieuw terecht in mijn vertrouwde omgeving: een school. Ditmaal niet meer als studente maar als juf. Mijn droom van kindsbeen af waargemaakt, begon ik met een gloednieuwe lerarenboekentas vol idealisme les te geven aan jongeren tussen veertien en zestien jaar. Hormonenbommen in volle puberteit maar heel vaak met een piepklein peperkoeken hartje. Nog steeds kan ik uiterst gecharmeerd worden door hun denken en doen. Ik hou van mijn job en daarbij in de eerste plaats van mijn leerlingen.

Ik steek het niet onder stoelen of (school)banken dat ik de afgelopen maand enorm uitgekeken heb naar deze eerste vakantiedag. Zonder een klaaglied te willen zingen hoe hard en onmenselijk het onderwijs soms kan zijn – en dan bedoel ik verre van het lesgeven of omgaan met mijn buitengewoon lieve en aardige tienerleerlingen - heb ik het nu voor een tijdje gehad met schoolse aangelegenheden. Een beetje te vergelijken met hoe je na een overheerlijke en verrukkelijke maaltijd stiekem de knoop van je broek even openzet omdat je ongeveer op ontploffen staat. Wel, dàt gevoel had ik dus de laatste hectische schoolweken. Verdere bomen moet ik hier niet over opzetten maar daag ik je uit om je verbeelding de vrije loop te laten gaan.

Het leukste is alvast de voorpret die ik beleef aan die eindeloze vakantieperiode in juli en augustus. Het is zoals fantaseren wat ik allemaal zou doen als ik de Lotto ooit zou winnen. Die kans is echter bijzonder klein vermits ik nooit meespeel (lol). Maar plezier bij voorbaat hebben over tweeënzestig dagen van compleet vrij zijn van alle beslommeringen en dagelijkse sleur geeft je verbeeldingskracht een enorme boost! Hoe ik met mijn luie krent in een ligzetel hang om te genieten van een ijskoud drankje gedecoreerd met vers fruit. Hoe mijn torenhoge boekenstapel eindelijk kan geconsumeerd en verslonden worden. Genieten ook van het plastic zwembadje uit de Lidl waarover ik reeds eerder schreef. Hoe ik alleen of samen met gezin en/of vrienden andere oorden verken en liefst uit mijn comfortzone gekropen kom. Hoe ik mijn wekker niet meer moet zetten of geen rekening meer moet houden met uur en tijd in het algemeen. Hoe ‘moeten’ naar de achtergrond verdwijnt en plaats maakt voor ‘mogen’ en ‘kunnen’. Vakantie dus.

Ik wil hier verder gerust met rode wangetjes vertellen en vanuit mijn eigen kwetsbaarheid bekennen dat het voor-spel, het voor-gerecht (en aperitief) altijd al mijn grote voor-keur hebben genoten in het seksuele en culinaire leven. De meeste woorden die trouwens beginnen met ‘voor’ of ‘pre’ spelen sowieso een hoofdrol in mijn leven.

Voor-bereiden: mijn lessen, taken, toetsen, groepswerken, projecten, schooluitstappen, klassenraden, vergaderingen, deliberaties en zo meer. Voor-zien: ik ben een lichte controlefreak en erg planmatig ingesteld. Prehistorie: het tijdperk waarin ik geboren ben volgens mijn leerlingen. Voor-bestemming (predestinatie): het universum heeft het allemaal netjes voor me gepland en uitgekiend. Wat moet komen in mijn leven, zal ook willens nillens verschijnen en me gegeven worden al heb ik nog steeds de vrije keuze wat ik met het aangebodene wel of niet zal uitvoeren.

Welnu, de eerste dag is zo goed als voorbij en van genieten is geen sprake. Ook afgelopen weekend niet toen de temperatuur steeg tot een exotische zevenendertig graden. Mijn luxezwembad stond en staat er verloren en onaangeroerd bij. Enkel vliegjes, spinnetjes en een leger hardwerkende en zonder vakantie hebbende mieren vinden er hun weg naartoe. Ik bevind me in een leeg gat van piekeren, knopen willen doorhakken en een land waar stress, angst en verdriet koning, keizer en admiraal zijn. Toen het vakantiegevoel werd uitgedeeld, ben ik overgeslagen. Ik word in een bad van ongewenste zorgen gegooid. De naweeën van een pijnlijk conflict tijdens de laatste schoolweek zijn nog maar net van de baan of ook thuis, in mijn doorgaans vredige omgeving, loopt het niet op rolletjes. Nee, ik ben de ‘Dag Allemaal’ niet. Het tijdschrift dat goddank werd uitgevonden om het lange wachten tijdens bijvoorbeeld een kappers- of doktersbezoek te kunnen verdragen. Om zo alle pikante en hoogst voorname gebeurtenissen van onze BV’s of andere beroemdheden te kunnen smaken en verteren. Dus ik ga je niet inwijden in mijn huidige persoonlijke kwetsbaarheden. Uiteindelijk passeert datgene ook weer. Daar ben ik rotsvast van overtuigd. Omdat ik in de wetmatigheden van het universum geloof.  Omdat niets een constante maar alles voortdurend en vloeiend in beweging is.

Vanmiddag nestelde ik me op ons terras met het boek ‘De ontembare vrouw’ van jungiaans psychoanalyticus Clarissa Pinkola Estès. Een boek dat me geknipt leek om in mijn huidige kwetsbare toestand te lezen en er kracht uit te putten als vrouw. Terwijl ik me probeer te verdiepen in het toepasselijke verhaal ‘het pijnigen van de ziel’, kijk ik even op uit het wederom doordachte en prachtige schrijfsel om te mijmeren over dit sprookje waarin vrouwen dromen krijgen waarin ze zich gesteund voelen in moeilijke tijden. En dan bemerk ik plots een lief, schattig en zacht veertje op een terrastegel vlak bij mijn voeten. Alsof het met opzet neerdwarrelde vlakbij de plek waar ik zit en waar het in mijn zicht moest verschijnen. ‘When angels are near feathers appear’ oftewel: ‘Waar veren verschijnen, zijn engelen nabij’. Ik ben niet alleen maar word beschermd en geholpen. Een gevoel van instant blijheid overvalt en verrast me. Hoe onnozel of zweverig het misschien mag klinken of eruit ziet, kan ik bevestigen dat het dàt nu precies was wat ik nodig had op dàt ogenblik. ‘Dat niets voor niets is maar alles een reden heeft’, viel me ook te binnen. Ook deze mindere eerste vakantiedag(en). Sukkelen màg. Dus ik ga verder en trek me op aan de minuscule gelukjes van vandaag zoals het gevallen veertje, de fijne ongedwongen barbecue vanavond met man en zoon, het geruststellende en verhelderende telefoontje met mijn zielsmaatje vanmorgen én het neerschrijven van deze blog. Schrijven werkt therapeutisch voor mij dus morgen wordt het vast wel echt vakantie.

Misschien is het de bedoeling dat ik aan ‘toe dipping’ dien te doen. Dat ik dus uiterst voorzichtig en behoedzaam met de teentjes stilletjes in het zwembad mag gaan dippen om zo al glijdend in het warme, koesterende water (=vakantie) ondergedompeld kan worden. Zachtjes en treuzelend in een bad van liefde. Niet enkel door de engelen maar zeker en vast ook door mijn meest geliefden. Laat ik daarin geloven.

Kus X

Claud❤

1 juli 2019

Voor-bestemd:
Baby, lay on back and relax.
See where this thing goes
If it's meant to be, it'll be, it'll be
Baby, if it's meant to be

Alweer een pareltje lieve Claudia om te lezen
.Wat een talent zeg ❤❤❤❤