'Spiral of Wisdom' - 'Spiraal der Wijsheid'

Acrylgieting op hout. Diameter 1 m, dikte 1,8 cm
Denkwerk: 6 maanden
Hartgevoel: totaal ander resultaat dan gepland maar meer dan tevreden - zonder barsten en met massa's celvorming
Uitvoering: m.b.v. een ingenieuze spinner ontworpen door mijn super bekwame papa waarvoor nogmaals dank paps!❤️

ZONDER CONTROLE

Het was winter en het sneeuwde hevig. Dikke witte tapijten bevolkten het landschap. Toendertijd had ik nog niet begrepen dat elk apart sneeuwvlokje een vernuftig kunstwerkje op zich vormde. Dat ontdekte ik pas later. Als kleuter was het voor mij het allerbelangrijkste dat de kleur ‘wit’ op papier gezet kon worden. Juffrouw Toke - een statige doch lieve dame met een stem zo hees en zwaar alsof ze de avond voordien de wildste party had doorstaan - gaf haar kleuters de opdracht om een mooie tekening te maken over de sneeuw. We mochten helemaal zelf bepalen wat we zouden tekenen als het maar een sneeuwtekening werd. Een maagdelijk wit en groot glanzend tekenpapier werd voor onze neus op het bankje gelegd samen met een stel kleurige vetkrijtjes. Mijn kleuterhartje juichte van geluk want ik deed toen al niks liever dan kleuren, tekenen, schilderen, knippen en plakken. Ik herinner me de kleuterschool als een heus feest met elke dag opnieuw een knutselfestijn als top act. Die dag had ik mijn allereerste controleprobleem: hoe moest ik de sneeuw uitbeelden op een spierwit blad? In tegenstelling tot eerdere tekeningen kon ik die dag maar niet beginnen aan mijn opdracht. Ik wachtte en dacht diep na. Ik keek eens bij de andere kleuters. Enkelen onder hen kozen zwarte stippen of zelfs paarse? Dat was voor mij onbegrijpelijk. Sneeuw was wit en niks anders! Die kleur moest het worden. Maar hoe? Juf Toke ging liefdevol naast me zitten omdat mijn getoonde passiviteit haar vreemd was. Ze vroeg me waarom ik niet begon aan mijn tekening. Ik herinner me nog goed dat ik in eerste instantie niets durfde zeggen en dat ik de tranen voelde opwellen. Toen ze een arm op mijn schouder legde, kwam mijn verschrikkelijk probleem er met horten en stoten uit. Ik nam een wit vetkrijtje en toonde haar dat wit op wit niet lukte. Hoe moest het nu verder? Ze glimlachte en stelde me gerust dat het met een andere kleur ook wel zou lukken. Dat ik helemaal mijn zin mocht doen en dat het vast een prachtige tekening zou worden. Opgelucht dat juf Toke mij begreep, leek de kleur geel dan nog het dichtst de witte sneeuw te benaderen hoewel ik hier inwendig een enorme weerstand bij voelde. Zelfs vandaag, na zoveel jaren, voel en hoor ik nog het plakkende geluid van de gele sneeuwbolletjes die ik minutieus met het vetkrijtje op het glanspapier zette. Als sneeuw voor de zon verdween mijn kleuterverdriet en gaf ik me over aan mijn eigen fantasie. Ik liet de controle los.

Kleuren zijn altijd van grote betekenis geweest in mijn leven. Als tiener hechtte ik enorm veel belang aan het interieur en de vormgeving van mijn slaapkamer. Alle tinten blauw waren toen mijn favoriet. Mijn puberteit bracht ik door in wolkenbehang. Mijn opa zaliger heeft er dagen over gedaan om het wolkenbehangpapier zo perfect en passend mogelijk aan te brengen. Een huzarenstukje leverde hij af waar ik jaren van genoten heb. Ook van dat ene pand dat hij per ongeluk omgekeerd had behangen. Controle loslaten dus. Om mijn wolkenkamer op te pimpen, verwijderde ik oude vullingen uit blauwe en turquoise viltstiften om ze vervolgens in water op te lossen. De ene vulling wat langer laten liggen als de andere om van daaruit meerdere kleurschakeringen te bekomen. Ik goot dit blauwe goedje daarna in fraaie glazen flesjes en potjes om zo mijn kamer te decoreren. Kleur was (en is) belangrijk!

Later werd ik helemaal in beslag genomen door kledingstijlen en accessoires en dit in combinatie met kleuren. Ik volgde de opleiding kleur en stijl in avondonderwijs. Een geheel nieuwe wereld ging voor me open toen ik ontdekte dat kleuren vele geheimen hadden maar die theoretisch geheel klopten. Kleurenleer zit knap maar logisch in mekaar. Nooit eerder ook had ik gehoord dat iedereen tot een bepaald kleurtype behoort afhankelijk van je aangeboren huid-haar- en oogkleur. Boeiend! Helemaal mijn dada omdat dit alles samenhangt met controle hebben en behouden. Kleuren kunnen uiterlijk wel degelijk gecontroleerd worden. De kritische vragen die ik me daarbij op gezette tijden stelde: ‘is het logische voor mij wel zo interessant?’ en ‘wat met het kunstzinnige dat toch vanuit het hart (innerlijke) komt en helemaal niks met controle te maken heeft?’ en ‘kunnen al die zogenaamde regeltjes, ditjes en datjes omtrent kleur mij blijven bekoren?’

In augustus 2017 kreeg ik op al deze vragen ‘toevallig’ (niets is toeval) antwoord. Via YouTube bekeek ik uiterst gefascineerd de video’s rond acryl gieten. Een dikke maand volgde ik op de voet een aantal kunstenaars die hier zeer actief mee bezig waren. Op zulke momenten was ik compleet van de wereld en geheel gefocust op hun werkwijzen, materialen en tips. In mijn hart voelde ik onmiddellijk dat ik aangekomen was. Dit wilde ik ook kunnen! Hier werd ik meer dan warm van. Het kleuterhartje van weleer stond opnieuw in vuur en vlam. Elk vrij moment bestudeerde ik al deze video’s, nam notitie en zocht waar ik de gebruikte materialen kon vinden. In mijn eentje en geheel autodidactisch ben ik voorzichtig beginnen experimenteren in onze enige vrije kamer hier in huis. Het bleek echter geen sinecure om de juiste samenstellingen en consistentie voor gietmaterialen te vinden. Wat op het eerste zicht zo makkelijk, heerlijk vloeiend en gietend leek, resulteerde nu op regelmatige basis in huilen, vloeken en grote frustratie. Het sneeuwkleutertje kwam terug om de hoek loeren maar dan in tienvoud. Maar omdat ik zo geïnspireerd en geraakt werd door de video’s moest en zou ik dit ‘gietgeheim’ ook ontdekken. Na ongeveer drie maanden ploeteren, uitpluizen en vele mislukkingen, maakte ik bij toeval een eerste goeie acryl pouring (=gieting)! Ik had volgehouden omdat ik vanaf de allereerste blik op zo’n YouTube-filmpje innerlijk wist dat dit voor mij de juiste weg was. Dat er veel meer achter schuilde dan enkel een kunstwerk maken. Dat het dieperliggende thema te maken had met ‘controle loslaten’ en meegaan met hetgeen er ‘is’. De filmpjes hebben mij op weg geholpen om daarna volledig mijn eigen koers te gaan varen. Al doende leerde ik en hoe meer ik uitprobeerde, hoe meer ik zelf ontdekte wat werkte en wat niet. Los van alle technieken of kleurencombinaties sta ik nog elke keer versteld dat abstracte kunst absoluut NIET controleerbaar is. Hoe toeval zo ontzettend prachtig en zingevend is àls je maar heel goed kijkt en voelt wat het met jou als mens doet en teweegbrengt. Dat elk werk dat ik maak een immens geschenk is voor mezelf maar ondertussen ook voor anderen. Ik verkocht reeds een aantal werken en gaf er al enkele cadeau aan dierbaren waarvan ik weet dat ze het ten diepste appreciëren. Niet iedereen is tuk op mijn ‘kunst’. Sommigen begrijpen niet wat er in al die vormen, bewegingen en kleuren te zien valt en waar de schoonheid verborgen zit. Logisch lijkt me. Het gaat niet om het ‘verstand’ of het begrijpen ervan. Het zit ‘m in het ‘hart’ en het diepe voelen. Het resoneren ook. Niet iedereen is immers uit hetzelfde hout gesneden, toch? Ook daar is er geen controle. Maar ik geef toe: hartverwarmend als mensen mijn werken willen en/of weten te waarderen. Voor mij zijn het sowieso allemaal ‘kindjes gemaakt vanuit het hart’.

Ten slotte durf ik beweren dat deze kunstvorm mij bangelijk gelukkig maakt. In mijn ateliertje vergeet ik tijd en ruimte. Ik (ver)smelt compleet met mijn materialen, ideeën en technieken. Hier kan ik loslaten en leef ik even (soms ook lang) in een cocon van ultieme vrijheid – ‘of doe maar lekker je zin’, zoals juf Toke mij ooit als gouden raad gaf. Enkel dàt is voor mij onbetaalbaar en met niks anders zaligmakend te vergelijken. Het gegeven van ‘loslaten van controle’ vormt een centraal thema in mijn leven en via mijn kunst léér ik daaruit. Het zit ‘m vaak in het kunnen accepteren van wat er aangeboden wordt. Van wat er werkelijk ‘is’. Ook als het iets is wat ik op het eerste zicht helemaal niet wil. De mooiste resultaten van het acrylgieten, verkreeg ik puur door op m’n gevoel te werken. Te spelen eigenlijk. Buiten een juiste samenstelling van de gepaste producten en de precieze consistentie van het acrylgietsel valt er niks te regelen en/of voor te bereiden. Het proces van het gieten is telkens opnieuw een magisch avontuur met een verrassend eindresultaat. En elke keer betrap ik er mezelf op dat ik toch probeer voor te bereiden, de kleuren wil bepalen en manipuleren. Nooit vloeit eruit voort wat ik in gedachten had. Mijn hart wil blijkbaar iets totaal anders. Misschien juist daarom dat het puzzelstukje van het acrylgieten op mijn weg verscheen: kunst als therapie! Hoe mooi is dat!

Oh ja, de impact van mijn ondertussen overleden kleuterjuf Toke is achteraf bekeken gigantisch groot geweest. Mensen die je vanuit een vorm van tederheid benaderen, die in je geloven en je begrijpen zijn van onschatbare waarde in een mensenleven. Gelukkig was zij er voor mij op dat cruciale, moeilijke moment. Ik koester ze in hoge mate en zet ze op een nog hoger voetstuk: mensen met een hart…

Kus X

Claud❤

31 juli 2019

Tijdens het lezen van jouw creatieve groei kon ik niet anders denken dan: “Wat als juf Toke jou een zwart blad gegeven had?” Zou je creatieve weg anders gelopen zijn?😘🥰😘. Wat lees ik je graag Claud❤️

Wow Claudia, zo mooi! Hoe je beschrijft wat het voor jou betekent en hoe het groeit. En voor mij extra speciaal om te ontdekken waar voor jou het zaadje is geplant...

Voor jou was juf Toke speciaal en ik heb een fantastische dochter 'Toke'. Toch speciaal want sinds haar geboorte is dit de eerste keer dat ik een naamgenoot van haar 'tegenkom' xxx

💕💕

Jawadde ! Heel mooi ! Ook hoe je het beschrijft en hoe het groeit.

Dank je Marijke voor je appreciatie❤️ Het groeit en groeit...

Mooie creaties! Wat een kind is voor een moeder is een kunstwerk voor de kunstenaar. Creatief zijn in het leven kan misschien leiden naar creatief zijn met je leven via de eigenschappen van amethist.