ROOD

‘Ik werd bedolven onder het gewicht van iets wat naar mijn gevoel als verstikkend werkte op mijn systeem. Het leek wel alsof ik platgewalst werd door duizend olifanten. Mijn borstkas hield het niet meer. Lucht verdween als een opstijgende raket uit m’n longen. Het was meer dan beangstigend. Het leek alsof ik ergens opgesloten zat in een donkere, ondergrondse en naoorlogse schuilkelder. Ik probeerde te roepen om hulp. De buitenwereld te laten weten dat ik verpletterd ging worden onder iets wat voor mij het licht zou doven al was het dan pikdonker rond mij. Mijn mond bewoog maar behalve mijn ademhaling kwam er niets. Uit. Gedaan. Alsof het allemaal nog niet erg en dramatisch genoeg was, stroomde er een soort van moddersubstantie over mijn algehele zelf. Zonder geur maar met de vastheid van cement. In dikke klodders werd ik eronder begraven. Ondertussen bleven de olifanten doordrammen op mijn hele lijf. Of waren het immense wijnvaten die rollend hun weg baanden door wat ‘ik’ ooit was en straks geweest zou zijn. Mijn ogen zagen alles gebeuren. Lijdzaam moest ik toekijken en probeerde ik alles wat ik nog in me had in leven te houden. Mijn stem was al vertrokken en tot stilzwijgen gebracht. Mijn lichaam zo mak als een lam…’

Met bonzend hart ben ik tot nu toe een tiental keren in mijn leven van deze nachtmerrie wakker geschrokken. Totaal in paniek en geheel buiten zinnen maar wel in stilte. Behalve de eerste keren toen ik nog keihard riep in het holst van de nacht. Ook om hulp en die kwam er telkens wél. Omdat een wakkere toestand het echte leven is en een droom slechts een droom blijkt te zijn. Omdat mijn stem me nooit in de steek zal laten als het erop aankomt. Verder ook steeds ontzettend dankbaar dat ik mocht ontwaken uit deze hel. Mezelf sussend dat het enkel die steeds terugkerende droom was en iets bedacht in de zin van ‘oh ja, dat weer’. Eens in de zoveel tijd brengt diezelfde nare droom mij dus een onaangenaam bezoek. Eens in de zoveel tijd doorloop ik een minder prettige periode in mijn leven zoals elk ander persoon neem ik aan. Hemel en hel liggen dicht bij mekaar. Net zoals liefde en haat dat kunnen. Of leven en dood, geboorte en sterven, wit en zwart, geluk en pech enzovoort.

Ondertussen heb ik een patroon ontdekt in die bang makende droom. Ik heb eruit begrepen dat deze angstdroom mij wil aankondigen dat de vloedgolven er zitten aan te komen. Moeilijkere tijden. De laatste keer dat ik die ellendige ‘modderdroom’ had, was eind juni 2019. Vandaag zie ik in dat ik deze nachtmerrie als een (vroeg) ‘geschenk’ mag beschouwen dat door weet ik veel wie wordt geregisseerd via mijn onderbewustzijn.

Het is als volgt bedoeld: ‘Hey Claud, het is weer zover! De wolken zullen binnenkort voor de zon komen drijven en er dienen zich weer levenslessen aan. Je zieltje wil weer eens wat spelletjes spelen (Monopoly of zoiets?😉) en verder nog wat centimeters groeien. Dus kom op: haal die persoonlijke liefdesdeken nog maar eens vanonder het stof uit de zolderkoffer en zet de essentie van het leven wederom dik in de verf!’ Zoiets dus. Het zorg dragen voor mezelf en wat ik hier in dit aardse leven kom doen, dienen nog eens (extra) geoefend en geëxploreerd te worden.

Vandaag was het via RODE verf. Niet dat ik ging schilderen. Nee, dit keer mocht ik de kleur ‘rood’ in haar totaliteit ervaren in het jaartraject “Wax & Polish” (Waxen en Polijsten) dat ik volg bij Joke Raeymaekers (www.withlive.com). Laat ik proberen om zo kort en duidelijk mogelijk uit te leggen waarvoor dit jaartraject W&P staat. Dit is onmogelijk als ik niet eerst begin bij het begin: in september 2018 startte ik bij één van de meest liefdevolle zielen die ik ken, namelijk bij ‘Joke’ als Evolutionary Coach en acht andere (mede)zielen met het jaartraject "Zielencarwash”. Je mag het heel letterlijk nemen: je ziel gedurende een traject van negen maanden door de carwash laten gaan. Net zoals je met je auto de modder, vogelpoep of andere troep gaat proper laten wassen eens in de zoveel tijd, kan je dit eveneens met je ziel ondergaan. Je ‘zijn’. Je ‘essentie’. Je ‘kern’. Het zachtjes aanraken en tot bewustzijn activeren wie je in wezen daar diep vanbinnen bént. Dàt gebeurde er met mij alvast tijdens de afgelopen negen zaterdagen tijdens mijn eerste jaartraject de “Zielencarwash” genaamd.

Vanaf het moment dat je ziel landde in je lichaam maakte het samen met jouw persoontje een hele reis door. Je werd geboren, groeide op bij wel of geen warm en liefdevol gezin, familie, vrienden, buren,… Je maakte zaken mee, leerde dingen, deed ervaringen op, ontmoette mensen, verloor mensen (dieren), botste, viel en klom en dit alles zowel via bergen als dalen. Dit liet sporen na bij jou als mens, als ziel. Soms ook trauma’s of zaken die vastzitten, krom en gebogen staan, overtuigingen die je meekreeg en/of zelf ontwikkelde, ergens opving en je persoontje maakte tot wie je nu bent geworden. Dat alles werd in de “Zielencarwash” beleefd, geleefd en doorleefd via zeven lagen met zeven kleuren (Rood – Oranje – Geel – Groen – Blauw – Indigo – Violet). Lagen waarin een bewustzijn wordt geactiveerd. Lagen die gelijk staan met de kleuren van de regenboog, de chakra’s of lichtbreking in de lessen fysica van weleer. Elke laag geeft inzicht in jezelf. Het is een universeel systeem want alles wat groeit en evolueert gaat steeds via deze zeven lagen. Mij raakte dit jaartraject tot in de diepste vezel van elk deeltje van mijn lichaam en alles wat er te voelen valt op manieren die ‘voelen’ veronderstellen. Tot in het meest kwetsbare en ver ondergesneeuwde kamertje in mijn hart. Het liet me kennismaken met een Claud die er steeds was maar die ergens in een lange winterslaap was gesukkeld. Een Claud die met haar hoogsensitiviteit heel vaak in de clinch lag en niet wist van welk hout pijlen maken. Een Claud die haar essentie niet enkel met haar hoofd wilde begrijpen maar ook vanuit haar hart wilde doorleven wat haar hier en nu (en morgen en daarna) te doen staat. Samen met alles wat is. Want de conclusie van het eerste jaartraject viel voor mij als een logische puzzel in mekaar: we zijn allen één.

Net vanuit die logica startte ik afgelopen september 2019 met het vervolg: jaartraject nummer twee, genaamd "Wax & Polish". Na de carwash ga je je auto nog waxen en polijsten. Vervolmaken dus. Jeueueueueuj! Ik hoor nu bij de ‘gevorderden’ (en de opgeblonken blinkers) die hun ziel verder willen laten groeien: SAMEN! Dat is ook echt wel zo omdat we tijdens dit vervolgtraject verdiepend voelen en beleven. Dat mocht ik vandaag aan den lijve ondervinden samen met acht andere hongerige zielengroeiers en uiteraard onze zielslieve coach Joke. Met ‘rood’. De kleur die staat voor overleven. Je basisbehoeften zoals veiligheid, controle, stabiliteit, weelde, gezondheid, financiële zekerheid, jobzekerheid. Heb ik genoeg? Ben ik genoeg? Voor mij persoonlijk is hier de trigger ‘veiligheid’. De wereld is een onveilige plek voor mij. Dat uitte zich in bovenbeschreven droom. Angst is een vast onderdeel in mijn leven. Vertrouwen meestal een afwezige factor omwille van (onverwerkte) kwetsuren uit het verleden (heden?). Dit belemmert mij om werkelijk te doen wat mijn ziel hoort te doen in dit fantastische leven. En daar wil ik dus verder in groeien omdat ik wéét dat er wel degelijk veiligheid en vertrouwen IS in mij. Dat gun ik mezelf, mijn medecursisten en eventueel jou als lezer van harte. Zodanig dat de olifanten, rollende wijnvaten en modderklodders niet meer op zo’n verstikkende manier hoeven te verschijnen in mijn dromen. Dat ik ze in realiteit al van mijlenver herken, me er BEWUST van ben en ermee kan omgaan zoals mijn ziel het nodig heeft en zoals het bedoeld is. Dat ik vertrouwen mag hebben in het feit dat er na de vloedgolven ook weer rust komt. Dat geluk maar kan beleefd en doorvoeld worden als ook het ongeluk een plaats kan en mag hebben. Zo ook met andere dualiteiten. Dat vind ik persoonlijk een aangenamer ‘geschenk’ voor mezelf dan de steeds terugkerende, voorspellende maar ook wrede droom. Maar vooral: het geloof en het vertrouwen dat alles komt zoals het bedoeld is en dat er wel degelijk mensen van me houden om wie ik ben. Gewoon ikke als Claud. Want via anderen kan ik nog meer groeien in wie ik in wezen ben! We zijn allen één…

Kus

Claud ❤

13 oktober 2019

Amai, weer mooi geschreven. Dat weerspiegelt inderdaad wel hoe ik je heb zien veranderen die 'rode' zaterdag. Je vertrok met een zachte blik waar vertrouwen van uitstraalde. Love u x

Oooooh Tinne🧡Luf joe toeee😘

Mooi,mooi...
Wat een voorrecht van die droom, die je "effe" waarschuwt op wat er komen gaat.
mooi blinkend mens , tot knufs

😘😘

Wat ben jij een cadeautje lieve Claudia (dat heb ik al meer gezegd hé ;) ) en wat is deze blog een cadeau!
Het voelt als een eer om je te mogen lezen én plezierig én inspirerend <3

Dankjewel Joke❤️ Een eer om je te mogen leren kennen. Eveneens plezierig en inspirerend...én zielsverruimend 🙏

Lena, dankbaar tot in de toppen van mijn tenen 🙏 Mercikes😘

Mooie tekst en herkenbaar verhaal. Hoop is het enige dat sterker is dan angst, die het wapen is van de duivel.
Dankbaarheid slaat de brug naar het positieve en verruimt de geest.