ZEE

De zilte geur, de eindeloze leegte maar tegelijkertijd zo hemels gevuld, een gevoel van oneindigheid of de rust vinden in deze drukke, maffe wereld. Het is moeilijk exact te omschrijven wat de zee telkens met me doet als ik het geluk heb ze te bezoeken en te ervaren. Recht door zee, door merg en been. Dàt doet ze vooreerst.

Elke vakantieperiode of tijdens momenten waarop het kan, word ik er als het ware naartoe gezogen en wil ik naar zee. Ergens ter wereld omdat een zee, een zee is en buiten velerlei blauw- of groennuances overal hetzelfde. Het voelt vertrouwd voor mij.

Mijn drang naar zee is soms zo intens dat ik weleens fantaseer waar dat vandaan komt. Ik ben er nochtans niet geboren maar mijn vroegste herinneringen van mijn vakanties als kleuter kunnen er iets mee te maken hebben. Ik voel me althans ‘kind van de zee’. Verbonden met deze onmetelijke natuurpracht. Het gaat me totaal niet om de waterpret die sommigen linken aan het begrip zee. Verschillende traumatische ervaringen met water in het algemeen kunnen bevestigen dat de zee een plek van angst kan zijn.

Als kleuter van net vier jaar werd ik door mijn mams en grote nicht (zij was amper twaalf jaar maar in mijn kleuterbeleving al een grote meid) het ruime sop in gedreven. Liefdevol hielpen ze me springen over de in mijn ogen reusachtig hoge golven. Mijn mams gaf ik mijn linkerhand, mijn grote nicht de rechterhand en ik veilig, vrolijk en vol verwachting in het midden. Bij elke golf die aan kwam bulderen, hesen zij me zo hoog mogelijk. Ze vergaten hierbij echter dat hun spierkracht niet voldoende was en zeker niet omdat ze zelf zo gierden van het lachen. De laatste centimeters in de hoogte werd ik dan ook telkens getrakteerd op een flinke slok zout water. Blijkbaar kraaide ik volgens hen van plezier en werd er blij verder gesprongen. Tot ik zo hard schreeuwde en naar adem moest happen, dat de lollige, proestende dames merkten dat hun lol absoluut niet mijn lol was. Ik denk dat mijn mams zich tot op de dag van vandaag nog altijd schuldig voelt hierover. Dat ze helemaal niet in de gaten had dat haar dochtertje de mond en de buik vol had van de zee. Maar mams: je deed het uit liefde en mijn liefde voor de SCHOONHEID van de zee is hiermee niet getemperd. Integendeel. Angst voor water is een ander verhaal…haha. Het is je hierbij voor eens en altijd vergeven omdat ik steeds terug zal keren naar die immer blauwe plas overal ter wereld ❤

Het effect dat deze gigantisch schone en ruime plas op me heeft, is ontiegelijk groot. Er mogen zo nu en dan allerlei strubbelingen, hevige orkanen en onoverbrugbare stormen in mijn/ons leven aan de gang zijn: de zee spoelt ze weg, wast mijn hersenen en zalft mijn hart. Als gelukkige tranen geven ze me troost in al mijn gemoedstoestanden.

Wolken - regenboog van schitterende linten - de zee - Claud werkelijk in the cloud(s)

'Happy Tears' - Oostende - oktober 2019

Deze herfstvakantie voelde ik wederom kriebels om onze Noordzee te kunnen bewonderen, te voelen ook. Dus gingen mijn man en ik ‘in zee’ met elkaar. Hoewel het zonnetje overvloedig scheen, was het winderig en ijskoud. Ik heb er tranen gelaten omdat de wind op een bijzondere manier speelde met mijn emoties. Zoals ik net al schreef: schoonwassen en ook uitwaaien. Wegwaaien. Al de troep die ik ongewild meezeul zonder enige begrijpbare betekenis, doel en/of voordeel. Laat het gaan.

Tijdens onze middagstrandwandeling was het zalig om niet met elkaar te praten. Stilte. Enkel het hevige ruisen van de zee. Alsook de woeste en gure zeewind. Gewoon te zijn, niets te moeten of te verwachten. Te genieten van rust en natuurschoon. Te ademen. Elk op onze eigen manier en toch samen.

Ik mijmerde tijdens deze strandwandeling onder andere over een bijzondere ervaring eerder deze week. Een flashback van de NEI-sessie (Neuro Emotionele Integratie) bij Veerle Geerts - Rustbrenger met een missie - in Kalmthout bracht me veel inzichten omtrent bepaalde terugkerende patronen en overtuigingen via mijn onbewuste. Ik ging er buiten met een prachtig passende en persoonlijke samenvatting van deze sessie: ‘we zijn samen één geheel’. Geruststellend ook en een aanrader voor ieder die vastzit met steeds terugkerende situaties en gevoelens. Met mijn ogen gericht op zee kon en kan ik deze gedachte niet laten wegwaaien uit mijn leven. Ik kom deze zin ook té vaak en té toevallig tegen de laatste tijd. Herinner je je mijn vorige blog over de Zielencarwash?

Zoals elke druppel in zee: alle moleculen die samen een waterdruppel vormen, zijn een uniek gegeven op zich. Elke druppel vermengt zich met een andere druppel en deze twee druppels vermengen zich met een derde, een vierde, een vijfde, enz… om zo een eindeloze zee te vormen. Een geheel. Een verzameling door verbondenheid. Kracht ook. Stuwend en spelend door de wind, de zon, de maan en alles wat de natuur ons te bieden heeft.

Evenals een zee van mensen. Dat je nooit alleen kan en zal bestaan. Altijd in verbinding met die ander of die anderen. Het hangt er maar juist vanaf welke andere druppel zich wil en kan vermengen met mij als druppel en omgekeerd. Misschien een zee van tijd met me wil doorbrengen of net niet. Als een vluchtig scheetje in de wind. Heel even. Stiekem, hard of zacht. Maar of we het nu willen of niet: we vormen samen één geheel.

Jouw pijn is die van mij, jouw verdriet is dat van mij, jouw vreugde is die van mij en omgekeerd. Of zover ik het toelaat en aankan en vooral: wat ik ermee doe? Of nu (even) niet omdat ik me gekwetst voel of omdat onze wegen (even) geen verbinding meer voelen. Of dat jij nog openstaat voor mij of net niet? Of wat kunnen we samen bereiken om deze wereld te laten zijn waar hij eigenlijk voor dient en gemaakt is? Een kluwen van emoties, gebeurtenissen, lachparades of woedetirades. Rust en harmonie. Gedeelde geschiedenis, meespelend heden en verbonden toekomst: we vormen samen één geheel. Hoe zou de wereld zijn als ieder van ons deze universele gedachte als waarheid zou zien?

Het was fijn en heerlijk aan zee!

Kus X

Claud ❤

31 oktober 2019

Samen één geheel ... ben benieuwd naar hoe je dat daarna geïntegreerd en ervaren hebt ...

Daar wil ik het graag eens met je over hebben lieve Marijke. Tussen de regels door is het al verteld via deze blog. Onder andere...😘

Ja wat als,,, Laat ons de wereld verbeteren en beginnen als waterdruppels. Ons met elkaar te verbinden, tot een grote zee. Zodat we één geheel zijn en niet als druppels in een regenbui.

Inderdaad Pierre! Zo lijkt het me bedoeld te zijn. Versmelten zou geheel vanzelf kunnen gaan...als en als...en als...💧

Ik ben blij dat ik met jou dat allemaal mag meemaken. Druppels in mekaar. X

Oooh💖 Hihi 😁