COCON

Sinds deze week heb ik het flink te pakken wat betreft mezelf terugtrekken. ‘Cocoonen’ wordt dit ook wel genoemd.

Het is geeneens opzettelijk of omdat ik de wereld beu ben. Nee, om eerlijk te zijn: ik ben elk jaar rond deze tijd pok-ke-moe.

De avonden worden langer en de dagen korter. Het lijkt erop alsof ik enkel nog kan genieten van mijn bed en de onlangs opgelegde flanellen lakens. Oh ja, en mijn éénpersoons elektrische deken niet te vergeten! Mijn man zou foxy wild worden van een tweepersoons exemplaar wegens ‘warmbloedigheid’ in bed. Laat ik het voor het gemak en het goede fatsoen zo maar uitleggen. Soit, degene die dit technologische hoogstandje uitvond, beschouw ik als een heilige. Hoe zalig is het toch om in een warm nestje of cocon te kruipen in plaats van een nog net niet bevroren bedstee. En oké oké, we zouden saampjes onder de wol kunnen kruipen zodat mijn gloeiende tijger als kacheltje zou kunnen doorgaan maar ik ben een fervent lezer. Hij niet. Vandaar dat we meer dan eens op verschillende tijdstippen de huwelijkssponde induiken. Om maar even uit het bed te klappen 😉

En waar is dat felbegeerde en onmisbare zonlicht naartoe? Minder zonlicht zorgt voor meer aanmaak van melatonine in de hersenen dus ook meer slaaphormoon. Vandaar dat er zich bij het vallen van de bladeren ergens een soort van marmot ontpopt in mij. Het allerliefst ging ik vanaf oktober tot einde maart in winterslaap. Een half jaar pitten en dit zeven meter onder de grond. Weg van regen, storm, hagel, sneeuw en koude. Salut en de kost aan de gepushte, opgeleukte en overroepen feestdagen. Het kan en mag toch ELKE dag een feest zijn? En met je dierbaren lekker eten, drinken, kadootjes uitwisselen en andere gekkig- of barmhartigheden mogen voor mijn part elk weekend en/of momenten met volle goesting à volonté gebeuren. Niet omdat dit enkel eind december bepaald en sfeervol is? Feesten als het hart ervoor openstaat en het verstand in een staat van high energy level verkeert. Wat dus nu niet het geval is.

Maar omdat het uiteraard niet mogelijk is om een half jaar onder een steen te kruipen (behalve voor die enkele bofkonten die gaan overwinteren in een zonnig oord zoals Benidorm bijvoorbeeld) creëer ik intussen een selfmade cocon.

Me veilig en geborgen voelen in mijn eigen vertrouwde omgeving namelijk ‘thuis’. Klinkt dit ietwat saai voor je? Momenteel voelt het voor mij alsof ik voor sfeer en gezelligheid een grote onderscheiding behaal. Elke avond steek ik dan ook steevast een leger vredelievende kaarsjes aan en nestel ik me naast manlief onder een fleecedekentje cosy en wel.

Wanneer het binnenkort echt koud wordt, gaat de houtkachel weer aan. Pure en behaaglijke warmte en met geen enkele andere warmtebron te evenaren. Om dan vervolgens een zet-het-denken-stop programma op tv te bekijken. Het heerlijke voorspelbare ‘Boer zoekt Vrouw’ bijvoorbeeld waar échte boer Gerard uit Duitsland laatst welgemeende tranen liet stromen omdat een van zijn uitverkorenen plots besefte dat een leven in een cocon haar niet zinde. Ze wilde naar huis. Terug naar de wereld in plaats van een leven in afzondering. Een leven van werken om den brode ook. Vééééél werken. Nu ja, ik kon haar geen ongelijk geven. Voor boer Gerard bleek het ergens gezellig gaan drinken van een simpel koffietje al een mission impossible-project te zijn. Zijn blik sprak boekdelen. Voor deze hardwerkende en ingetogen boer bleek het zich begeven onder de medemensen, even weg van koe en kalf of lekker gaan eten en drinken, ‘genieten’ tout court een equivalent te zijn van een vliegticket winnen naar Timboektoe. Aheum. Hun wegen scheidden en boer Gerard gaf hierbij agrarisch toe dat hij een belangrijke les leerde: je leeft maar één keer en werken, is nodig om te leven maar je leeft niet om te werken. Ah, en af en toe samen met je lief onder de douche gaan, is een intieme noodzakelijkheid en zeker geen achtste wereldwonder.

Met deze wijsheden in ons achterhoofd konden manlief en ik nadien voldaan vertrekken naar een verdieping hoger en werd de avond toch nog zinvol ingevuld. Ondanks het tv kijken wat ik doorgaans als pure tijdverspilling beschouw vermits er zoveel méér te beleven is op een avond. Behalve als je je marmottig voelt dus. Moe ook.

Uit onderzoek blijkt dat die wintermoeheid grotendeels kan vermeden worden als je bezig blijft. Je hoeft plots geen workaholic te worden, een onrustig duracelkonijn of een boer Gerard maar je toeleggen op zaken waar je energie van krijgt, zou heel heilzaam zijn.

Me terugtrekken in mijn schildersateliertje geeft me inderdaad een shotje innerlijke kracht. Tappen uit het creatieve vat is het allerliefst wat ik doe. Ik schreef al in een eerdere blog dat ik tijdens het acryl gieten compleet weg van de wereld ben.

In een artistieke cocon waar ik mijn schilderijen langzaam als kinderen zie geboren worden. Elk kunstzinnig en scheppend mens kent volgens mij dit gevoel. Ook als je een hemelse appeltaart op grootmoeders wijze bakt. Of je buxus kan snoeien in de vorm van de Venus van Milo dan wel je rommelige huis zodanig weet in te richten dat het de gezelligste plek op aarde is. Ik noem maar wat. Iedere levende ziel kan creëren en dus ‘bezig blijven’. Laat ik dat ter harte nemen en vanavond al in praktijk brengen.

Ik kies er bij deze voor om de herfst/wintercocon als positief, actief en hip te beleven in plaats van dat ik je na het lezen van dit schrijfsel (om bezig te blijven) spontaan laat vermoeden dat manlief en ik het bejaardentijdperk verwelkomen. Woorden als fleecedekentje oftewel het nog meer vitalo-achtige elektrische deken en helemààl ruikende naar het openlucht bejaardenstadje Benidorm geven die indruk echt wel. Niets is minder waar! Geen bejaardenwoordenschat maar laat me het welriekende ‘herfstbloeiers’ gebruiken want daar ben ik fan van als alternatief. (via een stemming op www.radio1.be werd uiteindelijk  het woord 'jagger' gekozen voor 55-plussers)

Je zou al bijna trots zijn om 47+ te mogen zijn en met deze prachtige term aangesproken te worden.

We blijven bezig in onze cocon op allerhande gebied. Beloofd!

Wordt vervolgd…

Kus X

Claud ❤

6 november 2019

Ondertussen is de kachel aan en wordt er lekker gecocoond. Zaaaaaaliggg

Heel herkenbaar 🙏😉

Hihi, hoeveel herkenning hier! Enne dat onderste schilderij doet me eigenlijk denken aan De Schreeuw van Munch, die kleuren en dezelfde 'vurigheid'... Goe bezig in die Cocon xxx

Wauw Tinne, ja, qua kleuren kan ik je volgen in je vergelijking. Maar zoveel leed en kwelling zit er in mijn schilderij gelukkig niet. Eerder een vurig hart uit een kolkend, gloedhete lava. Vurig dus