TAART

Na de geboorte van onze zoon belandde ik eenentwintig jaar geleden in een postnatale depressie. Ik was nochtans van bij het begin van het moederschap héél gelukkig en trots. Dat ben ik nu nog steeds op hem maar ook op mezelf.

Mama worden en zijn, is én blijft een groots geschenk. Daarom ben ik ontzettend dankbaar om écht te mogen voelen en beleven wat het complete moederschap met alle toeters en bellen inhoudt. Een liefdevol avontuur met talloze hoge bergen en met evenveel diepe dalen. Soms een vloek maar voor altijd een zegen. Mijn kind, mijn spiegel. Wat leerde ik al veel van en via hem! Ik durf beweren dat ik een goeie mama ben voor zoonlief.

Mijn losgeslagen hormonen dachten er indertijd anders over. Het liep psychologisch goed mis met me. Ik voelde me in die periode ook bijzonder schuldig naar mijn pluskinderen toe. Mijn gevoelens voor ons zoontje waren zo diep en anders dan naar hen toe. Het was allemaal erg verwarrend. Ik herinner me ook de soms (ver)oordelende, misplaatste doch misschien goedbedoelde opmerkingen van mensen die het ‘verschil’ graag benadrukten. Ik trok het me erg aan en liet me meeslepen door wat de buitenwereld zei en van me verlangde. Ik ging er stilletjes aan ten onder.

Dankzij de nodige medicatie, de sessies bij de therapeute en de warme steun, geduld en liefde van manlief werd ik stapje voor stapje gelukkig weer meer mezelf.

Deze therapeute wist dat ik ondanks de vele huilbuien, mijn weg van de wereld zijn, mijn grote schuldgevoelens toch graag in de keuken bezig was. Ik ontdekte in die tijd dat koken helend kon werken. Zo werd ik afgeleid van mijn verdriet en kon ik mijn donkere gedachten stilleggen. Koken werd een zinvolle bezigheid.

Op een dag maakte de therapeute me iets duidelijk wat me tot vandaag soms nog parten speelt. Simpelweg omdat haar openbarende uitspraak wel degelijk opgeslagen is maar ook even vaak verdwijnt door de talrijke mistbanken. Vertroebeld door de drang naar goedkeuring van anderen. Hunkerend naar waardering om (graag) gezien te worden. Iets te betekenen ook.

‘Claud, als jij een taart bakt dan ben jij de enige persoon die hem lekker, mooi en goed hoort te vinden. Wat alle anderen ervan vinden, doet er niet toe. Ze mogen verdorie blij zijn dat ze er een stuk van kunnen proeven!’

Bam, dat sloeg in als een bom!

Zo had ik het nog niet bekeken. Simpelweg helemaal zelf blij te zijn met mijn eigen taart. Het was toch ook belangrijk dat de taart lekker bevonden werd? Dat ik niet zomaar naar de bakker reed om een taart te kopen maar dat ik hem zelf had gemaakt? Dat ik gewaardeerd zou worden omdat ik er met liefde zoveel werk, tijd en energie in stak? En dan misschien nog wel dé kers op de taart: dat ik al dat lekkers kon delen met anderen. Geven dus.

Volgens haar was het zeker fantastisch en een surpluske als de proevers mijn taart konden smaken maar de essentie lag vooral bij mezelf. Hoe vond ik de taart? Kon ik fier zijn op mijn zelfgemaakte taart? Kon ik mezelf ervoor appreciëren?

Vandaag zijn we zoveel jaren verder en zit die oerpijn er nog steeds. Verstopt als een lelijke, gemene adder onder het gras. Op baaldagen en in kwetsbare momenten komt dat rotbeest weer eens tevoorschijn en dit onder het mom van die taart van weleer.

Bij momenten is mijn geluk en welbevinden compleet afhankelijk van anderen. Hoe zielig is dit nu toch? Hoe is het nu mogelijk dat mijn dag gemaakt en/of gekraakt kan worden door het oordeel en/of de mening van anderen?

De afgelopen weken vond ik mezelf (weer) niet goed genoeg. Daarom dat ik me ook niet aan het bloggen kon zetten. Wie zou het nu interessant vinden wat ik schreef? Ik heb immers toch niks wereldomvattend te vertellen. Voor wie of wat wil ik eigenlijk schrijven als m’n aanvraag om mijn blog te delen werd afgewezen door HSP Vlaanderen? De geschreven ‘taart’ werd niet lekker bevonden omdat zoveel bloggers een aanvraag indienen. Omdat mijn blog niet specifiek over hoogsensitiviteit gaat. Omdat ik voor hen het verschil niet kon maken. En wat dan nog? Kortom: ik kon niet overeind blijven in de storm.

Maar dàt is dus niet de essentie: wie deze blog leest of niet leest, afwijst of wie er al dan niet op reageert. De behoefte om erkend te worden in hetgeen we doen, maken, creëren, zeggen, voelen enz… is er bij ieder van ons. Betekenisvol willen zijn, is een natuurlijke en menselijke behoefte.

Het mag echter mijn complete zijn niet gaan bepalen zodanig dat anderen mijn weg en mijn passie verder vorm geven. En in mijn geval zelfs géén vorm geven maar helemaal dood laten bloeien. Of geblokkeerd geraken zoals bij mij dus maanden geleden de kwestie was. Ik ben deze blog begonnen om die verdomde schrijfblokkade op te heffen. Om er korte metten mee te maken. Te durven en te springen ZONDER daarbij afhankelijk te worden en zijn van anderen. Voilà. Fier dat ik al zeven maanden gewoon schrijf. Ik wil niet meer terug naar voorheen. Ik wil eenvoudigweg doen wat ik grààg doe.

Ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf. Omdat ik nu eenmaal gelukkig word van spelen met taal, graag verhalen boetseer en knutsel tot ik voldaan ben. Tot mijn zelfgemaakte ‘taart’ op een naar mijn gevoel, zeer bescheiden manier kan gedeeld worden en zichtbaar wordt. En wie ik er een plezier mee doe, er energie door geef en/of ermee inspireer: toppie! Wie een andere smaak heeft, het niet kan bekoren en/of niet gelukkig maakt, me afwijst omdat het niet in zijn/haar kraam past of het een stomme zooi vindt: pechie!

Ik ben goed genoeg in wat ik doe en in wie ik ben. Daar ben ik in gaan geloven omdat het voor mij voelt als een waarheid. Dit steeds vanuit liefde voor mezelf maar even goed voor jou als geïnteresseerde lezer.

Overeind blijven in de storm en ervoor gààn. De storm zijn. Dat is mijn ultieme doel.

Het is misschien weer eens tijd om een taart te gaan bakken. Voor mezelf. Voor mijn zoon- en manlief. Voor mijn pluskinderen/plusschoondochter. Voor onze kleine koning. Voor elke ziel die in mijn hart zit. Ik hou van hen ❤

Ik hou van mezelf ❤

Kus X

Claud ❤

1 december 2019

Hey Claudia, amai, wat een herkenning. Iets doen en aan mezelf kunnen zeggen dat het goed genoeg is, zonder bevestiging van anderen. Ik ga vaak aan uw taart denken, ik maak in gedachten een chocolade

Mmmm Tinne, chocoladetaart😋Die maakte ik ook al. 'Eet toert en zeg eens wat vaker gewoon foert' 😝😂😘

Jeeeij joepieeeee hoeraaa wipieeee blij ben ik met deze eigen-wijze taart <3

💛😘💛😘🙏🙏🙏

Proficiat Claudia! Alles zit in ons want microkosmos=macrokosmos. Het is een kwestie van keuzes maken en ons te richten op welbepaalde doelen.

Hoi Claudia, je beschrijving met de taart helpt mij begrijpen hoe mijn echtgenoot reageert. Hier ging het vanmorgen om koffiekoeken. Die hij zichzelf mocht geven. Merci voor 't delen <3

Heee Marijke! Een zoet intermezzo met hopelijk geen zure gevolgen voor jullie

Maar dat zal niet als de 'taart' je hielp

Graag gedaan! xx

Je mag idd trots zijn op je ‘taarten’. ‘Ze’ zijn soms heel verscheiden maar ik lust ze allemaal’ DIKKE PROFICIAT 😘