Wedergeboorte

Ik herinner me net zoals jij vermoedelijk, helemaal niks van wat er zich ooit afspeelde of hoe het was in de baarmoeder zoveel jaren geleden. Als ik er vandaag over fantaseer, lijkt het me vergelijkbaar met in een zacht en net warm genoeg bed liggen. Ingebakerd door flanellen lakens rondom mijn dekbed en een donzig kussen. Cosy en geborgen. Er kan me niks gebeuren. Enkel de nacht kan me opvangen en wiegen in zijn slaap. Om dan als er een nieuwe dag aanbreekt, op te staan en een kersverse dag te beginnen. Telkens opnieuw starten. Regelmatig dik tegen mijn goesting want ik ben nu eenmaal geen ochtendmens. Zelfs de echte, veilige en knusse baarmoeder ooit verlaten, deed ik indertijd wel tien dagen na de uitgerekende geboortedatum.

Dus opstaan, is telkens een beetje terug geboren worden en mijn leven verderzetten waar het gisteren eindigde. Met dat ene verschil dat gaan slapen en terug ontwaken geheel natuurlijk gebeurt en er vaak niks diepers achter gezocht wordt. Behalve dan dat men weleens beweert ‘om er best eerst een nachtje over te slapen’ en dat ‘het morgen weer anders of misschien beter zal zijn dan vandaag’. Je batterij is plat en moet terug opgeladen worden. Voilà.

Stel dat ik vandaag echter de kans zou krijgen om opnieuw de baarmoeder binnen te gaan? Dat ik écht opnieuw geboren zou kunnen worden. Wat zou ik dan achter me laten? Wat zou er van mezelf mogen achterblijven en sterven? Waar wil ik vanaf? Wat wil ik verbranden en door middel van pijlen in het vuur schieten? Want als ik daarna opnieuw geboren zal worden, wil ik mijn leven ànders zien, voelen en beleven. Ik wil loslaten wat me niet langer dient. Vrij zijn van waar ik tot nu toe niet bijster gelukkig van geworden ben en oh ja, waar ik niet meer over wil nadenken, laat staan piekeren, wààr het stuk onbenul nu eigenlijk vandaan komt of hoe het mijn wezen is binnengeslopen. Ik kies ervoor om te leven zonder die bepaalde ballast.

En zo besloten mijn man en ik op de dag dat we mekaar exact vijfentwintig jaar kenden, een zweethutsessie oftewel ‘temazcalceremonie’ te beleven. Geheel uit onze comfortzone getrokken en zonder enige voorbereiding reserveerden we onze twee plaatsjes op deze feestelijke dag.

Het was er pikkedonker. Potzwart. Ik wist enkel waar ik was en met wie. Verder had ik geen flauw benul wat het me (ons?) zou bieden of teweegbrengen tijdens en achteraf. Het aroma van allerlei kruiden en stoom steeg op uit een vuurtje gemaakt van vulkanisch en gloeiend hete stenen. Als dit symbolisch de baarmoeder moest voorstellen dan kon ik me daar zeker in vinden. Warm (of beter héét), innig en beschermd.

En daar bengelden ze plots: de even hete tranen. Op geen enkele manier tegen te houden maar puur en ongecontroleerd. Nog nooit voelde ik me zo veilig en gekoesterd in een aardsdonkere ruimte met mensen die ik van haar noch pluim kende maar die toch met éénzelfde missie deze ‘baarmoeder’ betraden: opnieuw geboren worden. En dan nog wel een ronde plek - ik heb iets met cirkels - zonder hoek of kant om je ergens te verbergen. Te verstoppen wat te pijnlijk is.

Hoewel ik vooraf nuchter en sceptisch stond tegenover heel het gebeuren, bleek er toch allerlei vast te zitten wat geheel en vrij loskwam. Alsof het als een opgekropte en vettige bol losgeweekt werd door de stoom die vrijkwam uit de lavastenen besprenkeld met kruiden, water en etherische oliën. De Mexicaanse muziekinstrumenten en hun muzikale intermezzo’s, de gezangen in een taal voor mij volledig vreemd maar toch bekend, de rokende zeeschelp, het mogen uitspreken en zelfs schreeuwen wat niet meer hoeft te dienen, deze mysterieuze ceremonie beëindigen in een cirkel met zoete thee en een haardvuur: wat een onbeschrijflijk intense maar vooral liefdevolle ervaring! Van loslaten gesproken…

De Mexicaanse sjamaan die deze eeuwenoude ceremoniële reiniging begeleidde, verdient voor mijn part een standbeeld en ben ik piramidaal (om even in Mayatermen te schrijven – zij die namelijk ook ooit piramides bouwden) dankbaar. Samen met hem, mijn man en een aantal zielen die zo onbekend maar tegelijkertijd zo vertrouwd aanvoelden tijdens deze zweethutsessie, werd ik inderdaad opnieuw geboren uit de baarmoeder van Moeder Aarde.

Dit rond huis van hete stenen oftewel ‘temazcal’ zorgde voor een heuse reiniging van lichaam en geest. De elementen vuur, water, lucht en aarde werden hierbij vereerd zoals de Maya’s en Azteken dit ooit deden en nog steeds doen. Deze natuurvolkeren laten voor eeuwig hun voetafdruk achter ook al werden zij op gruwelijke wijze verbannen door de Spanjaarden van weleer. Ik kan alleen maar heel veel respect en dankbaarheid voelen voor hetgeen zij ons, Westerlingen, willen laten beleven en doorvoelen. Daar kunnen we wat mij betreft nog heel veel van leren.

Tot gisteren was ik vaak helemaal niet lief voor mezelf. Streng, hard en veeleisend. De lat zo hoog dat ze niet meer te beklimmen viel. Gecontroleerd, over-gedisciplineerd, nooit goed genoeg, kritisch voor mezelf tot in het absurde. Deze rigide, zelfkwellende en onterechte houding jegens mijn persoon heeft zijn tol geëist op meerdere vlakken dat ik het ermee gehad heb. Ik was en ben dit meer dan zat en heb dit bijgevolg symbolisch via suiker en kaneel weggesmeten en achtergelaten in het vuur. Verschroeid. Tot as doen cremeren en in rook (stoom?) doen opgaan. Laten sterven.

De cirkel is nu rond: mijn wedergeboorte bestaat uit vriendelijkheid jegens mezelf. Mildheid in haar totaliteit. Van daaruit wil ik mijn leven in zijn geheel verderzetten.

Voor ons was dit eveneens een spirituele afsluiting van 2019. Het oude ligt achter ons en was goed zoals het was met alle onaangename hobbels, ellendige bulten maar ook mooie en prachtige momenten en gebeurtenissen. Het nieuwe wordt mild ontvangen zoals het is en zal zijn.

Ik wens jou eveneens hetzelfde voor 2020 (en daarna)!

Wees lief voor jezelf…om zo vanuit mildheid een piepklein deeltje voor de wereld en het ‘al dat is’ te betekenen.

PS: wil je ook opnieuw geboren worden en dit aan den lijve ondervinden?

Via www.elaisawellness.com vind je alle info en nog meer. Geweldige aanrader!

Kus X

Claud ❤

30 december 2019

Ha, Claudia, ik ben heel benieuwd wat dat gaat geven ! 😘

Ik ook Marijke😁 Ik kan je alvast meegeven dat ik nu al een verschil ervaar. Zoiets als 'voor & na'😘

Het was een geweldige ervaring en het is prachtig verwoord. Zoals verwacht 😜