Wit

Ik miste enkel nog wat vogelveren in haar twee dikke ravenzwarte vlechten. Haarvlechten die platgedrukt zouden kunnen worden door een sierlijke en met parels bezette hoofdband. Verder was zij gehuld in een tuniek vervaardigd uit een of andere bewerkte dierenhuid. Zo zag ik haar in mijn fantasie. Ik zag haar al galopperend op een prachtige merrie vanuit een ruwe en onbedaarlijke kracht en energie door de steppe op weg gaan. Mevrouw B. scheen rechtstreeks uit een indianenstam te zijn ontsnapt om ons gedurende twee schooljaren Plastische Opvoeding te komen geven. We spraken nooit over ‘mevrouw B.’ of over ‘die van Plastische Opvoeding’. Voor ons was ze van meet af aan ‘indiaan’. Daar was iedereen die haar op school kende het roerend over eens.

De allereerste les bij indiaan zorgde voor een nieuw begin en een cruciale fase in mijn leven. Eén van haar artistieke kennismakingsvragen ging over je lievelingskleur. ‘Wat is je lievelingskleur en waarom hou je van deze kleur’? Toffe vraag! Ik moest er wel even over nadenken want ik kon niet meteen bedenken waarom ik precies deze kleur verkoos. Ik had nog even tijd terwijl sommige klasgenoten blauw of groen en anderen geel, rood of paars zeiden. Bij elke kleur gaf indiaan een super interessante verklaring. Het werd steeds boeiender en gaandeweg groeide mijn bewondering voor deze mysterieuze en wijze indiaan. Wat wist deze mevrouw veel! Tot het moment dat ik werd aangeduid om te antwoorden en ik heel fier ‘wit’ zei. ‘Wit omdat het zo helder en licht voelt en je er alle kanten mee op kan’. Vol spanning wachtte ik op haar verrassende uitleg. Ik was reuzebenieuwd! Het werd even stil in de klas. Ik zag haar geamuseerde mimiek in een seconde omslaan naar onbegrip en verwarring door de talloze rimpels op haar voorhoofd.

Zij: ‘Wit? Waarom nu wit? Maar meisje, wit is geen kleur hoor. Wit is alle kleuren samen. Kan je niks anders bedenken? Zoveel kleuren en jij kiest voor wit? Komaan, dat kan beter!’

Ik: 'Euh... nee, eigenlijk niet mevrouw. Ik zie graag wit.'

Zij: ‘Denk er toch nog maar eens over na tegen volgende les dan. Wit is toch maar wit, niet?’

En zo bleef ik beteuterd op mijn honger zitten en kwam de volgende leerling aan de beurt.

In eerste instantie was ik helemaal van slag. Ik voelde me dom want ik was de enige die geen uitleg had gekregen en bovendien wist ik blijkbaar niet welke échte kleuren er allemaal bestonden. Hoe stom kon ik zijn om ‘geen kleur’ te kiezen?

’s Avonds fietste ik naar huis en kon ik het kleurenincident niet van me afzetten. Ik piekerde me suf wat er nu zo fout was aan de kleur wit. Waarom het in godsnaam geen kleur zou zijn? En hoezo is wit alle kleuren? Internet bestond nog niet dus ik zou het elders te weten moeten komen.

Ik voelde ook boosheid opkomen. Nijdig op indiaan. Omdat ze mij in de kou liet staan zonder enige verduidelijking. Bovendien had ze me voor schut gezet tegenover de hele klas. Voor mijn part mocht ze onmiddellijk terug naar haar wigwam draven. En dit samen met haar warmbloedige mustang en al haar kunstzinnige praatjes. Wat een trut!

Vandaag kijk ik met de glimlach en een warm hart terug naar mevrouw B. oftewel indiaan. In de jaren tachtig van vorige eeuw kon je je het als leerkracht misschien nog permitteren om een dertienjarige met een kluitje in het riet te sturen. Je kreeg geen of nauwelijks weerwoord van je leerlingen want de leerkracht stond boven alles. Hoe simpel was dat! Pedagogisch totaal onverantwoord maar daar lag niemand van wakker. Behalve ikke dan haha. De leerkracht had altijd gelijk. Punt.

Het heeft me menig bibliotheekbezoek gekost om het antwoord op het mysterie ‘wit’ te vinden. Ik heb het wel ontdekt. Hetzij in stukken en brokken. En met nog véél meer heeft die indiaan mij op weg geholpen. ‘Trutkadootjes’ noem ik dit. Waarvoor een dikke dankjewel, mevrouw indiaan! En uit mijn naam (en hart) een dikke sorry omdat ik je indertijd toen ook even vervloekt heb.

Nadien is dit allemaal nog best goed gekomen en leerde ik van haar onder andere verschillende schilder- en tekentechnieken en de geheimen rond het mengen van kleuren (waarvoor wit toch essentieel bleek te zijn). Ik verheugde me elke week op de twee uurtjes Plastische Opvoeding waar ik uiteindelijk bijzonder veel van oppikte. Behalve dan dat ‘wit’ toch een kleur bleek te zijn en eveneens de waardevolle betekenis van deze ‘geen kleur’.

Mijn passie voor kleuren is volgens mij toen ook geboren (trutkadootje…) en dat heeft me alleszins geen windeieren gelegd. Zowel op het vlak van interieur en decoratie, kledij, kapsel, accessoires (=kleur en stijl), chakra’s (=energiecentra in het lichaam) en tijdens het acryl gieten, spelen kleuren de hoofdrol. Kleuren domineren en bepalen voor een groot stuk zelfs mijn leven. Ze geven me bestaansrecht en dit elke dag opnieuw. Ook wit!

Vandaag ben ik zelf leerkracht in het middelbaar onderwijs. Hoewel mijn leerlingen (gelukkig) veel assertiever zijn, probeer ik in de mate van het mogelijke al hun vragen en bedenkingen te beantwoorden en/of te becommentariëren. Of doe ik de moeite om zaken op te zoeken en uit te pluizen als ik niet meteen een antwoord weet. Ik verdraag weerwerk als dit respectvol gebeurt. Ik heb als leerkracht niet alle waarheid in pacht want ik ben God niet. Dat zeg ik hen ook (met mevrouw indiaan in mijn achterhoofd hihi).

Wat de kleur wit betreft: het is tijdens het schilderen en acryl gieten de allerbelangrijkste kleur (trutkadootje…). De witte verf is steeds als eerste op omdat ik ze erg vaak en veel gebruik in al mijn schilderwerken. Het is verder ook de moeilijkste kleur omdat er een zekere aarzeling mee gemoeid is. Het fameuze witte doek weet je wel. Of de witte bladzijde als ik opnieuw aan een blog begin.

Momenteel heb ik een aantal canvassen en houten cirkels klaarliggen. Ze zijn al voorbereid met meerdere lagen witte gesso (=primer) om een veilige ondergrond te bieden zodat de verf niet volledig opgezogen of afgestoten wordt. Gesso zorgt voor een soort van beschermlaag tussen de oppervlakte en het acrylverfmengsel. Als ik wil én durf kan ik effectief beginnen met gieten. Het ziet er leeg uit en dat zorgt voor knopen in de maagstreek en prikkelbare darmen met alle gevolgen van dien. Een onrustige spanning om vrijuit te kunnen en mogen spelen en verrassende resultaten te bekomen. Zonder denken maar helemaal doen. Loslaten van controle. Aanvaarden van verrassingen. Gewild of niet.

Wit ontstaat pas door andere kleuren erbij te betrekken. Zonder dat is wit inderdaad geen kleur. Het is eigenlijk een ‘optelkleur’. Wit leeft en wordt pas zichtbaar als er ook andere voorwerpen (kleuren) bijkomen. Volgens deze omschrijvingen had indiaan dus wel gelijk. Zo zuiver is wit en bestaat ze niet op zichzelf. De eenzame onschuld.

Spiritueel bekeken, zie en voel ik wit als de kern van alles wat is. Jouw (mijn) kern. Jouw (mijn) licht en jouw (mijn) waarheid. Jouw (mijn) ziel ook. En hoe kom je in contact met je kern? Met en door anderen en alles wat je meemaakt, beleeft, ondergaat, uitprobeert enzovoort. Door gebeurtenissen, processen van bewustwording, ervaringen,…

Wit is alles maar tegelijkertijd helemaal niets.

Intuïtief wist ik al als jong meisje van dertien dat wit de waarheid voor me was. Dat ik er inderdaad alle kanten mee op kon en wat op dat moment in mijn hart (en ziel) al leefde maar waar ik niet het flauwste benul van had. Indiaan vast en zeker ook niet (trutkadootje…).

En eigenlijk, als ik mijn levensloop en wie ik ben op een rijtje zet, maar ik bespaar je dat nu, klopt alles en ben ik waar ik moet en hoor te zijn in dit leven. Er is steeds meer vrede in alles wat was en is. Want alles en iedereen was nodig en betekenisvol om me dit te doen beseffen. Ik ben wie ik ben door alles en iedereen.

En los daarvan ben ik eveneens een witte raaf door mijn eigen unieke kern. En dat maakt het verschil. Ik maak het verschil. Net zoals elk wit uit ontelbare verschillende tinten kan bestaan.

Wit zorgt inderdaad voor helderheid en licht…héél véél licht.

Kus X

Claud ❤

22 januari 2020

😘😘