Aantrekkingskracht

Op het strand in ’s Gravenzande heerste een serene sfeer. Het leek alsof mijn man en ik die avond een onderdeel van een geheim genootschap vormden. Alsof we deel uitmaakten van een hemels gezelschap en daar ook speciaal voor uitgekozen waren. We moesten dààr zijn die meer dan bijzondere avond.

We spreken over eind juli 2019. Voor ons was het tot dan toe niet de gedroomde zomer zoals we gehoopt hadden. We besloten er met z’n tweeën een paar daagjes op uit te trekken. De boel de boel te laten en even weg van spanning, stress en vooral de hitte.

De Nederlandse kust leek ons de ideale bestemming. Ik heb van jongs af een aparte band met Nederland. Niet alleen omdat mijn jeugd zich afspeelde vlakbij de Nederlandse grens of dat ik tot mijn vijftiende de Nederlandse nationaliteit had maar ik voel me onverklaarbaar aangetrokken tot dit land. Als Belg hou ik van Nederland. Ik weet en voel dat dit land in de toekomst nog vaak op mijn weg zal komen. Ik weet echter niet wat of hoe maar vertrouw erop dat het bij me zal passen in wie ik ben.

Die avond wilden mijn man en ik genieten van de zonsondergang. Een beetje afkoelen van de hitte van de dag. Tropische temperaturen zorgden ervoor dat we niet alleen op het strand waren. Het was een drukte van jewelste alsof het midden op de dag was. Het hele strand leek op een ontplofte zomerse bom van strandballen, bontgekleurde handdoeken, ligbedden, windschermen en ja, ook mensen. Mensen die zoals wij de koelte opzochten of misschien net dat ietsje méér.

Toch was het een totaal andere drukte dan je van een stranddag/avond zou verwachten. Stilte in de mensenzee. Nog nooit mocht ik daar deel van uitmaken. Sereen en vredig. Het voelde zoals de hemel in mijn fantasie zou kunnen zijn omdat ik een diepe voorkeur heb voor stilte in het algemeen. Stilte met de juiste mensen voelt toch als hemels, niet?

Mensen die simpelweg vriendelijk zijn en spontaan aanbieden om wat foto’s te maken van ons twee samen. Mensen die in de massa de rust kunnen bewaren en genieten…van de stilte, in zichzelf gekeerd maar met elkaar. Ook de kleurenpracht van het wolkendek, de ondergaande zachtroze zon als toverbal, de zwoelheid, de geur van warmte, van zomer. Wonderlijk. We ondergingen met z’n allen een soort van indrukwekkende bezinning of retraite. Een niet afgesproken unieke tropenmeditatie onder een zwartblauwe hemel. Mystiek ten top.

Ik wil dit alles met je delen omdat ik vandaag een citaat van James Allen (auteur van onder andere ‘Zoals een mens denkt’) tegenkwam dat me vanbinnen diep raakte en dat me onmiddellijk aan die bloedhete Nederlandse zomeravond deed denken: ‘Mensen trekken niet aan wat ze willen maar wat ze zijn’.

De wet van de aantrekkingskracht fascineert me mateloos. Hoe komt het dat je dit of dat meemaakt en dat je deze of die mensen ‘toevallig’ tegenkomt in je leven? Dat je op een plek mag vertoeven die van onschatbare waarde zal zijn voor de rest van je leven. Dit gewone, oer Hollandse strand bijvoorbeeld. Niets bijzonders in eerste instantie maar wél voor ons. Die magische avond kon de stilte mij oorverdovend beroeren. Dit is altijd al zo geweest maar ik kon het nooit echt toelaten omdat ‘stilte’ vaak als saai of akelig wordt beschouwd. In de stille momenten rust nochtans de waarheid. Jouw waarheid. Mijn waarheid. Ik word daar helemaal euforisch blij van omdat ik in wezen ‘stil’ en ‘rustig’ bén. Daar is eigenlijk absoluut niks mis mee. Die avond werd een meditatiezaadje geplant in mijn ‘zijn’. Of was het er altijd al maar werd het toen lichtjes en zacht aangeraakt? Gekieteld om wakker te worden.

Is er een soort van (aantrekkings)plan bedacht voor ieder mens afzonderlijk? Om dan in een later stadium aan mekaar te gaan vastklitten als magneten omdat we samen een gemeenschappelijk doel voor ogen hebben? Door middel van een voorbestemd ‘magnetenplan’ iets kunnen betekenen voor het ‘al’ wat is.

Of wordt alles via onze gedachten gestuurd en komen we op die manier als vanzelf de mensen en de dingen tegen die we via onze manier van denken aantrekken? In mijn denkpatroon is ‘stilte’ verre van saai en dus komen er ook allerminst saaie (stille) mensen piepen in mijn leven. Interessante en vaak ook liefdevolle mensen die net zoals ik schreeuwen om stilte. Als verlangende magneten worden we hierdoor naar mekaar toegezogen. Zo kunnen we allemaal samen in de stilte, stil zitten wezen. In alle euforie en zotjesheid met een paar luide doch vredige zielen erbij die het gehele orkest net die extra glans bezorgen.😀

Wanneer je geest (ziel? hart? wezen?) ervoor openstaat en er klaar voor is, lijkt het me logisch dat je ‘toevallig’ met datgene in aanraking komt dat van en voor jou is. Dat je een soort van gezamenlijke kring aantrekt van mensen die ook diezelfde bestemming(en) hebben. Op die manier kan je samen iets teweegbrengen en/of iets verwezenlijken wat inderdaad op jouw (jullie) weg ligt. Hetgeen kan dienen en noodzakelijk is op je reisbestemming die ‘leven’ heet.

Mijn leven wordt al een behoorlijke tijd georchestreerd door allerhande synchroniciteiten. Toevalligheden dus. Soms vind ik het beangstigend omdat het allemaal zo ontzettend klopt. Angst is hier echter niet op zijn plaats. Vertrouwen des te meer.

Op het moment zelf heb ik er vaak totaal geen besef van. Dat komt pas later. Als ik merk dat alle puzzelstukjes zo mooi in mekaar passen. En nee, het zijn heus niet altijd leuke of opbeurende dingen of mensen die dan ‘toevallig’ op mijn pad verschijnen. Ook niet steeds de meest majestueuze zaken. Klein is fijn en vaak des te grootser en allesomvattend. Hoe meer ik hierbij ‘stil’-sta, hoe meer tevredenheid ik voel dat werkelijk alles in mijn leven tot nu toe van betekenis is geweest en ‘is’. Zowel de rotzooi als de vreugdevolle zaken en alles daar tussenin. Alles was nodig om te kunnen zijn wie ik nu ‘ben’. Hoe dankbaar kan ik hier nu al om zijn?

Die avond op het strand in ’s Gravenzande onder een indigo blauwpaarse hemel namen we tal van feeërieke foto’s. Ik moest die kleuren vastleggen omdat kleuren mijn leven op een prettige manier beheersen. Het liefst van al zou ik de algehele sfeer hebben vastgelegd omdat dit alles nooit meer opnieuw kan beleefd worden. Slechts flarden als herinnering aan toen kan ik nog vasthouden. Evenals de overweldigende stilte waar ik zo van hou. De kalmte en de eenvoud ook. Het ongewone gewone van een lome zomeravond.

Zowel mijn man als ik beleefden die ene specifieke zonsondergang als één van de meest spirituele en mooie ogenblikken in ons leven samen. Zonder woorden begrepen we de inhoud ervan. Elk op onze eigen manier en in onze eigen gedachten en gevoelens. Wie we in wezen ‘zijn’. Twee passende puzzelstukjes in het grote geheel.

Kus X

Claud ❤

22 februari 2020

Het was een zeer bijzondere avond met een grote verbondenheid. Prachtig beschreven 😘

Wat n zalige warmte, zachtheid en verbondenheid die te vinden is jouw ‘stilte’. Geen innerlijke onrust meer maar een al oud innerlijk weten. Liefs

Mooi🖤! Het innerlijke weet immers alles.
Als je maar luistert in alle rust en stilte.
Wat een liefdevolle reactie om zo de stilte samen te delen... Dank je 🙏

stilte is contact maken met de wereld achter deze wereld.
Proficiat met je blog over stilte.

Oh dankjewel! En dank je ook voor deze boektitel lieve Lena 🙏 Als verwoed lezer ben ik daar reuze blij mee! En inderdaad: 'een wereld achter deze wereld'. Zo voelt stilte écht...🖤

Wat je schrijft over "stilte" past perfekt bij de verbondenheid door de stilte in het boek "bruid van de stilte" van Gwendoline Remmerie. Voor mij is stilte een openbaring van de wereld achter deze we