Zombie-af

Tot de periode dat onze zoon een tiener werd, vond ik pretparken heerlijk! Er ging geen vakantie voorbij zonder dat we met ons gezin wel een of ander attractiepark bezochten. Gelukzalige momenten hebben we daar samen beleefd. Met grote lol en adrenalineshots om u tegen te zeggen. Ook met mijn pluskinderen bewaar ik er goeie herinneringen aan.

Op een gegeven moment kon ik lichamelijk niet meer tegen de bruuske en vaak draaiende bewegingen van de attracties. De zotheid en de prima verantwoorde waanzin was aan mij niet meer besteed. Blijkbaar verandert iemands systeem bij het ouder worden en zijn er mensen die hun jeugdige gekkigheid verliezen voor dergelijk vermaak. Best jammer vind ik dat want in de ‘mind’ zou ik best nog wel eens willen zwieren, sjezen, krijsen en de blijdschap ervan willen ervaren. Het sprookjesbos in de Efteling bleef nog over maar daar was zoonlief toen al lang niet meer voor te vinden.

Mijn favoriete attracties zijn altijd het spookhuis en de roetsjbanen geweest. Een spookhuis niet zozeer omwille van de akelige taferelen maar wel vanwege de spanning die de gehele entourage met zich meebracht. Alsook het lugubere onverwachte bij het allereerste spookhuisbezoek. Bij mij had zo’n spookslot soms het omgekeerde effect: ik kreeg er namelijk op gezette tijden de slappe lach van terwijl er eigenlijk werd verondersteld dat ik ging roepen, tieren en schreeuwen van al die tentoongestelde, beangstigende scenario’s. Gierend van het lachen tot ik geen adem meer had om uit te leggen aan degenen die ook in m’n bootje zaten (want heel vaak wordt men in een boot of karretje gestouwd) wat er nu zo geweldig lollig was. Bijgevolg kreeg ik last van buikkrampen omdat ik eveneens dringend moest plassen. Dat was natuurlijk not done in zo’n bootje of kar. O jee, oh nee! Dàt waren nog eens hilarische tijden!

De figuur die mij het meest fascineerde in zo’n spookhuis was ‘de zombie’ oftewel de levende dode. Vaak een bloeddorstig wezen dat zich apathisch, passief, emotie- en lusteloos gedroeg. Hij of zij als rottend lijk en afgrijselijk angstaanjagend om té lang naar te kijken. Hoewel dit creatuur weinig actie vertoonde, bewoog er onderhuids wel degelijk wat. Zowel bij de zombie in hoogst eigen verschijning die ondanks z’n passiviteit toch in staat was om iemand in beweging te zetten als de toeschouwer zelf. Al was het maar om heel hard weg te rennen (wat geen optie was in een bootje of karretje dus pech), oorverdovend te schreeuwen of zoals ik bijna in m’n broek deed plassen van het schaterlachen.

Die zombie van toen herkende ik afgelopen week in mezelf en de wereld om me heen.

Corona als zombie. Corona die de mensheid besmet met een virus dat ons ziek maakt en soms ons leven steelt. Corona die ons onverbiddelijk aanvalt en/of bloeddorstig opvreet zoals een zombie zou kunnen doen. Corona die de wereld onwezenlijk doet stilvallen en tegelijkertijd ontiegelijk hard in beweging zet. Prachtige solidariteitsacties heb ik rondom me zien ontstaan, groeien en bloeien. Ik deed er immers zelf aan mee en moedigde anderen ervoor aan. 

Deze Claud-zombie zat een godganse week in een roetsjbaan te sjezen. En dit keer werd er helemaal niet meer gelachen of in de broek geplast. Alles wat ook maar een beetje als humor werd getoond, maakte me ontzettend woest. Ik kon er niet tegen. Er mocht niet meer gelachen worden in mijn zombiebestaan. Integendeel, ik heb gehuild, geroepen en geschreeuwd zoals een zombie waarschijnlijk nooit zou doen alleen een hele agressieve versie dan misschien. Ik des te luid en soms ook heel stilletjes. Bakken vol tranen en zombiesnot. Om alles. Om niets.

Anderzijds zat ik daar ook regelmatig wat zombie-achtig te wezen. Zonder emotie of enige vorm van actie. Wezenloos in mezelf terwijl ik ‘mezelf’ helemaal niet was. Vervuld van stress en af en toe serieuze hartkloppingen van wat er allemaal in kranten, op internet, via de radio en TV werd getoond en verteld. Informatie is goed en nodig maar ik zoog werkelijk ALLES op als een hongerige zombie. Te veel prikkels en actie. Het was een rollercoaster zoals ik er nog nooit eentje bezocht. Voor mij persoonlijk als VIP (Very Important Person) maakte die roetsjbaan deze week een ommetje onder de grond. Zo diep zat ik.

Ik vergelijk het zombiegegeven tevens best met een balletje in een flipperkast. Ping! Ik word weggeschoten en beland in meerdere hoeken van hot naar her en van links naar rechts. Flikkerende lichtjes in alle hoeken en bochten en kermismuziek inclusief. Lekker luid en ongecontroleerd ook. Ik weet niet of ik het verlossende en winnende gaatje zal bereiken of dat ik misschien ook gepakt zal worden door die ellendige zombie met het besmettelijke virus. Ik weet niks meer en alles is onduidelijk, onsamenhangend en verwarrend. Weg structuur, weg gewone saaie leventje. Leve de sleur van weleer!!!

Soms blijf ik een momentje hangen in die flipperkast en denk ik het te hebben overleefd. Ik kan dit aan! Ik ben sterk! Om dan wild weer verder te hollen en te rollen en dit heel hard met m’n hoofd overal tegenaan. Als een kip zonder kop rondwaggelend zonder doel of plan. Leeg ook. Zo’n zombieballetje bedoel ik dus. Ben je nog mee? Herken je jezelf erin? Welkom in Zombieland. Welkom in deze irreële wereld! Daar waar niets nog ooit zal zijn wat het was. Daarna.

En nee, ik ben tot nu toe (nog) niet besmet. Mijn dierbaren gelukkig ook (nog) niet. Coronazombie kan (nog) altijd toeslaan want het is en blijft een besmettelijk virus. Dus waarom nu dan zo’n angst? Waarom nu zo rusteloos? Waarom nu zo gigantisch opgefokt zijn? Waarom niet gewoon mezelf zijn en verder teren op het hernieuwde, broze en onlangs ontkiemende ‘vertrouwen’? Het issue ‘vertrouwen’ waar ik al zoooooolang mee worstel.

Wel, simpel: om JOU.

Om mijn dierbaren.

Om de wereld waarin we momenteel leven.

Om mijn lieve, bange en super fijne leerlingen ook waarin ik afgelopen week negentig procent van mijn tijd en energie vol liefde en goesting in gestoken heb. Ik zie het als mijn (ons) solidariteitsprojectje. Ik zie het als mijn (onze) missie voor deze hele mottige periode in mijn (ons) leven. Zorgen voor hen. Zorgen voor ieder die een beroep op me doet.

Ik heb een liefhebbende man, een fijn gezin, prachtige ouders, een lieve broer, meer dan toffe vrienden/zielsverwanten, leuke buren en zo meer. Kortweg, ik ben goed en liefdevol omringd met veel lieve en hartverwarmende mensen. Dat koester ik enorm.

Maar er blijft die alles verterende en verpestende angst.

Verder heb ik afgelopen week beseft dat ik ook op een hele warme school mag lesgeven. Een school waarvan de directie mij afgelopen week speciaal opbelde om te informeren hoe het met mij ging. Na een onsamenhangend verhaal van mijnentwege (zombies geraken niet goed uit hun woorden) werd voorzichtig aangehaald dat ik toch best ook voor mezelf diende te zorgen. ‘Zelfzorg is belangrijk, lieve Claud’! Het raakte me dat ze mijn zombiegevoelens zo sterk aanvoelde. Dat ze het allemaal wel bewonderenswaardig vond wat ik zoal op poten zette met onze leerlingen maar dat ze toch graag had dat ik ook tijd en energie in mezelf zou steken. Een eyeopener. Een zombiekiller.

Na een laatste en piekend rollercoastermoment gisteravond waarbij mijn lieve man op het nippertje niet verslonden werd door de zombie in mij maar waarbij zijn liefde overheerste en danig won, heb ik vanmorgen mijn zombie eigenhandig begraven. Weg. Opgeruimd en opgerot. Ik gooi mijn eigen roer om en ga over tot het stadium van aanvaarding van wat is en zal zijn.

Ik wil LEVEN! Ik wil LIEFHEBBEN en VERTROUWEN! Ik wil LACHEN en SCHATERLACHEN! En dit het allerliefst SAMEN met jou...

En zo zal het ook met zombie corona vergaan.

Ooit zal het beest zich gewonnen moeten geven.

Ooit zal het stoppen.

Maar nooit zal de wereld nog zijn zoals voorheen.

Dankzij corona.

Kus en verzorg je goed X

Claud ❤

22 maart 2020

Klinkt bij momenten heavy, maar soms moet je eerst zakken tot op de bodem om je te kunnen afduwen naar boven toe!...

Klopt! Na het donker komt altijd weer het licht🖤🤍🖤🤍

Dikke knuffels 😘

Dank je Lydia! Knuffie voor jou ook 🥰

Leuk dat zo’n zwaar onderwerp toch nog luchtig kan gebracht worden. Goed gedaan zoals gewoonlijk. Proficiat

Wat een prachtig beklijvend en kwetsbaar krachtig schrijven dit Claudia, dankje (weeral) en delen dit! <3

❤️ Wat dat 'delen' betreft: daar heb ik 5 minuten geleden toch een ferme sprong gemaakt. Zie fb😉 Ik zit hier nu toch te gloeien, schat...😊😳

Prachtig verwoord Claudia. Blij je dankbaarheid te hebben kunnen aanvoelen. Danken biedt mogelijkheden; angst is het zwaard van de duivel. "Ga weg Satan" zei Jezus kordaat.