Gelukkig is er de ZON...

Wie had ooit gedacht dat ik op een dag jaloers zou zijn op een kudde schapen? Zo gezellig grazend in een frisse lenteweide stonden ze op hun dooie gemakje knusjes bij mekaar: papie ram, mamie ooi en een hele resem lammetjes. Ongetwijfeld vertoefden er verschillende schapenfamilies in dit vredig stukje wei. Meerdere schapen en lammeren die zich uitermate gelukkig en weltevree amuseerden in die immense en heldergroene weide. Toegegeven, ze staarden me redelijk schaapachtig aan. Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat ze oprecht medelijden met me hadden. Het liefst van al hadden ze me tegen hun zachte wollen vachten getrokken en me hartgrondig getroost. Liefdevol mekkerend: ‘Maar lieve schat, het komt allemaal goed met de wereld. Moeder Aarde zal altijd voor ons zorgen.’ Ja, ja, vast wel. Duuuh…

Ze leken met z’n allen weggeknipt uit een koddig natuurschilderij of uit een kinderleesboek getiteld ‘Snoezige dieren samen sterk’. Goh, wat zou ik op dàt moment graag zo’n schaap geweest zijn!

Die middag was ik thuis een beetje (veel) overstuur en overhaast vertrokken op een solo en emo wandeling. Solo omdat ik alleen wilde zijn. Ook alleen wilde ademen en de natuur voelen. De natuur ‘is’ er gewoon en heeft geen oordeel. De natuur laat ‘zijn’.

Een emotionele wandeling ook omdat ik grote compassie voelde tegenover man- en zoonlief die eigenlijk allebei niet meer goed wisten wat ze met me moesten aanvangen. Dit omwille van de vele dagelijks terugkerende huilbuien – om iets of niets - of omwille van de hevige en fel overdreven lachsalvo’s. Nu ja, dat laatste lag hun nog wel. Daar hebben ze steeds geanimeerd en in volle glorie aan deelgenomen. Lachen, gieren en brullen om onnozele woordspelingen, flauwe mopjes of om de 1 aprilgrap die ik op de valreep nog met zoonlief had uitgehaald.

Tijdens die snelwandeltocht – want ik stapte stevig door – heb ik een persoonlijke mini-bedevaart ondergaan. Alle gekende emoties en heel wat denkscenario’s zijn de revue gepasseerd. Godzijdank heel weinig passanten! Ik vraag me bijvoorbeeld af hoe op die prachtige, zonnige middag een fietsend koppeltje zou gereageerd hebben als ze zo’n vloekend, colèrig en huilerig vrouwmens zouden gekruist zijn. Maar kom, laten we dat eitje maar niet uitbroeden nu.

Dus na ongeveer elf kilometer non stop flink doorstappen, kon ik niet anders dan halt houden bij het schattig schapentafereel. Ik nam geen enkele foto tijdens mijn mini-surrogaat-Santiago de Compostellavoettocht. Enkel van mijn reddende schapen. Te meer ook omdat ze me vanuit een vanzelfsprekendheid deden begrijpen en inzien dat ik best mocht huilen en boos zijn op mezelf, de wereld en iedereen inclusief. Dit lijkt me heel normaal tijdens deze onwerkelijke lockdown. Ik mag en kan net als hen binnenkort weer genieten van SAMENZIJN met andere mensen behalve enkel en alleen met mijn dierbare topduo thuis. Samen met anderen kan je zoveel te weeg brengen… Samen ben je zoveel sterker. Ik mis ‘samen-zijn’. Maar ‘samen’ kan NU even niet.

Echt waar, sinds die bewuste middag kwam ik tot heel wat inzichten. Zittend aan de rand van de schapenweide nam ik een weloverwogen besluit: dat ik vanaf NU, dit eigenste schapenmoment, alle gevoelens zou mogen toelaten. Dat ik zou stoppen met vechten tegen mezelf en de wereld. Ik koos er schaapsgewijze voor om uit de negatieve, bozige en machteloze spiraal te klimmen. Gedaan met afzien in de rollercoaster maar toelaten wat zich aanbiedt. De rollercoaster omarmen en niet afwijzen maar meedeinen in alle gekkig- en onbevattelijkheid. Te laten zijn wat er is. Net zoals schapen daar heel gewoon staan te ‘zijn’. Simpelweg omdat het NU even niet anders kan.

Na een tiental bezinnende minuutjes besloten de schapen om mij hun rug toe te keren en vertrokken ze om verderop in de weide te gaan grazen. Hun taak was volbracht.

Sindsdien gaat het een stuk beter met me. Evenals met m’n rationele en nuchtere huisgenoten man en zoon. Het is terug leefbaar hier in huis.

Nu lijkt het misschien alsof ik een ongelooflijke emo-kip (schaap?) ben wat op zich natuurlijk ook wel zo is. Ik wil het ook niet allemaal onder de HSP (Hoog Sensitief Persoon)-dekmantel verstoppen want ook niet-HSP’ers herkennen zich misschien in mijn dolgedraaide gedragingen en gevoelens. Mijn hoogsensitiviteit draagt er wellicht toe bij maar het is niet dé oorzaak van mijn huidige emotionaliteit. Het heeft ook met een verlies van de eerder schijnbare ‘controle’ te maken. Die heb ik NU in tijden van corona niet meer. Mijn beheersingspook zit ook ergens in lockdown maar ik laat hem NU echt wel los. Lekker gaan met die banaan! Allé ja, tot op zekere hoogte of course 😉

En verder is er ook nog best wel goed nieuws te melden. Fijne momenten en gewaarwordingen die ik koester in coronahel.

Ik ontdekte bijvoorbeeld de onbegrensde mogelijkheden van het mediteren. Ergens stootte het zweverige imago van het hele meditatiegebeuren me altijd af, maar sinds een dikke maand mediteer ik me suf. Ik kan werkelijk waar niet meer zonder. ‘Een dag niet gemediteerd, is een dag niet geleefd’, durf ik nu voluit beweren. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat het precies met m’n hele wezen doet. Het is een kwestie van diep voelen en toelaten. Van loslaten ook. Net wat ik NU zo hard nodig heb. De gratis Meditation Momentsapp is een waar geschenk. Ik heb mezelf de betaalversie cadeau gedaan en nog geen seconde spijt gehad van deze grandioze en helende aankoop. Een ware aanrader!

Verder voel ik me sinds mijn schapenontmoeting dichter bij de natuur staan. Plots ben ik onwijs geïnteresseerd in vogels en vlinders en wil ik al hun namen kennen. Ik wil weten hoe ze leven, wat ze eten en wanneer ze zich vertonen in mijn favoriete seizoen genaamd ‘lente’.

Omdat ik me regelmatig afsluit voor sociale media en actualiteit – gewoonweg omdat ik er pok-ke-ellendig en ongelukkig door word -  voel ik me weleens een struisvogel. Laat me maar rustig m’n kop in het zand steken dan. Het bewaken van mijn grenzen is me meer waard dan alle overbodige ballast die ik momenteel kan missen als kiespijn.

Laat ik liever stilstaan bij het feit dat er in onze laurierhaag momenteel een heuse merelfamilie huist. Elke dag observeer ik hoe papa- en mamamerel hun jongen voeden met wormen en alles wat voor hen eet- en vindbaar is. Daar worden we hier thuis met ons gedrieën rustig van. Dat is léven.

Vandaag spotte ik verschillende soorten vlinders in onze tuin. Stilletjes benaderde ik hen en fluisterde ik liefjes om hun vleugels te openen. Alsof ze echt naar me luisterden, toonden ze me hun mooiste kleuren. Dit zijn heuglijke genietmomentjes waar ik nog altijd mijn tranen de vrije loop laat stromen…omdat ik nu eenmaal zo ben en het er allemaal màg zijn.

Ik kan het verder niet laten om bloemen en planten uit de tuin te halen, te bewonderen, te verzorgen en ze binnenshuis te zetten. Straks was de gele forsythia aan de beurt. Geel omdat Pasen in aantocht is: een nieuw begin volgens de christelijke traditie. Geel eveneens omdat ik hier in deze stad best wel thuishoor en er het allerliefst nooit of te nimmer meer weg wil. Geel omdat de zon er altijd zal zijn. Corona of geen corona. Zowel in goede als minder goede tijden. Met de zon blijven we allemaal getrouwd en vertrouwd.

Momenteel lees ik het heerlijke boek met de toepasselijke titel ‘Zon’ van Lucinda Riley. Als fervent lezer heb ik alle voorgaande boeken van deze zesdelige ‘De zeven zussen-reeks’ in mijn bezit en las ik ze uiteraard allemaal met veel plezier. Het geeft me toch het nodige vakantiegevoel ondanks het gegeven dat ‘vakantie’ NU zo onwezenlijk ver weg lijkt.

Maar het leven gaat verder, het schooljaar passeert en de zon is er gelukkig en zal er ook altijd en immer zijn. Daar geloof ik heilig in! Jij ook?

Kus X

Claud ❤

6 april 2020

Dank je voor deze mooie tekst, een verademing tussen de vele tragische verhalen die we dagelijks horen en lezen.
Emotionele gezondheid is nu zeer belangrijk:
meditatie,wandelen...
o ho'oponopono ...

Ja Lena, ieder beleeft deze crisisperiode op zijn/haar eigen manier. Het doet me plezier dat je kon genieten van dit schrijfsel! Klopt, die honneponnerige zelfhulptoestanden zijn NU helend voor me

Prachtig hoe jij de zaken weer verwoord hebt. Hopelijk komt het in de wereld ook terug zo goed in orde