Ziel groet ziel

Onrust.

Waar komt dit vandaan? Het is absoluut niet moeilijk om in deze tijden angstig, bezorgd en overdreven alert te zijn voor alles wat er rondom me gebeurt. Ik voel me zonder het goed en wel te beseffen verdwijnen in zowel de positieve als negatieve berichten- en mensenzee. Meegesleurd in een draaikolk van alles wat er overal maar eigenlijk ook nergens plaatsvindt. Nergens omdat het kolkende draaien helemaal niet hoeft. Onbewust kies ik daar blijkbaar toch voor. Ik kies geheel vanuit eigen beweging wat er op me blijft plakken van de wereld om me heen. Het hoeft niet. Het is niet verplicht of opgelegd. Stroom je mee ja of nee?

Ik groet jou maar vergeet daarbij compleet mezelf te groeten.

Ik lijk alert maar ben het hoegenaamd totààl niet. Zeker niet tegenover mezelf want ik ‘voel’ mezelf niet. Het is een vlucht. Naar wie of wat eigenlijk? Ik zit niet ‘in’ mezelf. Mijn binnenwereld zit in lockdown. Mijn ziel en dus mijn ware Zelf is afgesloten en onder arrest. Zich niet bewust zijnde van wat er zich allemaal in mijn binnenwereld afspeelt terwijl de energieën van anderen op me kleven en me hartstochtelijk groeten. Me bijna versmachten zelfs. Aanlokkelijk en verleidelijk lijkt het wel. Ik trap erin en val er volledig voor!

‘Groeten’ in die woelige zee die het equivalent van de hele wereld voorstelt. Gebeurtenissen, gewaarwordingen, gevoelens, belevingen, zowel goed als slecht nieuws van anderen: het kleeft als een soort van gelsubstantie aan mijn wezen. Aan mijn ‘zijn’, mijn persoon, mijn ziel.

Herinner je je zo’n heerlijke slijm waar je als kind gefascineerd uren mee kon spelen? Ja? Fijn. Dan nodig ik je uit voor een duik in de tijd van toen. Bij een negatief antwoord ben je eveneens welkom al was het maar om te proeven van mijn nostalgie en misschien ook wel die van jou. Wie weet? Van ‘groeten’ gesproken!

Ik had indertijd zo’n heldergroene massa die de meest verrassende vormen aannam als ik hem kneedde, liet bewegen en glijden in mijn handen. Het voelde heerlijk zacht en smeuïg en het ding paste zich moeiteloos aan m’n handen aan of waar ik het groene goedje ook maar op liet rusten. Tenminste als het oppervlak schoon en gladjes was. Vaak ruilden we onderling op school of met de buurtkinderen onze potjes met slijm. Jij een keertje dollen met de mijne en ik met de jouwe. Ondertussen druk onze gewaarwordingen delend. We werden daarbij steeds roekelozer zodat de kleffe slijm overging van ik naar jou, van jou naar mij en van ons naar wij en zij. Samen kneden. Samen glijden. Samen verdwijnen in de magie der slijmen. Hoe mooi kon het leven zijn? Tot het afschuwelijke moment dat we hem per ongeluk en zonder voorbedachte rade lieten vallen. Dràààma! Dan was het uit met de pret. Je slijm was afgeschreven. Over en out. Alle minuscule zandkorreltjes of andere viezigheidjes verpestten de magische slijm om nog maar te zwijgen van de soms hevige ruzies op kindermaat die eruit voortkwamen: ‘het is jouw schuld!’ en ‘jij lette niet op!’, ‘waarom liet je hem met opzet vallen?’ of ‘waarom gooide je hem zo hoog?’ De meest gestelde vraag ooit is ongetwijfeld ‘waarom’?

Weg magnetische aantrekkingskracht. Weg plezier. Weg fascinatie. Gewoon weg bye bye slijm. Wel ja, en dàt zand of die viezigheidjes die mijn geliefde slijm dan op zo’n eventuele kinderspeelplaats mocht ontmoeten (ik wil echt niet stilstaan bij de details), is vergelijkbaar met mijn eerder moeilijk onder woorden te brengen onrustigheid. Het onbehagen die ik zo duidelijk voel bij mezelf en waar ik me bij het krieken van deze mooie, nieuwe dag volledig van bewust ben en word. Het uiterst interessante ‘waarom’ steekt hier weer de kop op.

5:55

Deze getallen gaven het begin van deze dag aan. In mijn beleving lag ik al zeker een uur te woelen en te draaien in dat bed voor ik de moed had een blik op mijn wekkerradio te werpen. Onrust.

Ik besluit eerst te mediteren en te voelen. De magische slijm even lekker voor mezelf te houden. Dat màg want hij is van mij. Net zoals mijn ziel per slot van rekening helemaal van mij is. Of niet?

Frappant en toevallig hoe de warme stem tijdens deze ochtendmeditatie me aanmaant gewoon te ‘zijn’. Er is geen tijd en ruimte. Er is niets. Enkel ‘zijn’ in het hier en nu. Ik geef me niet direct over want gedachten van gisteren of eerder blijven me nog parten spelen. Ze komen koppig mijn meditatiecocon binnen en tonen me via een filmrol in mijn hoofd tal van beelden waar ik een gevoel van weerstand ervaar. Ik mediteer! Laad me…met rust alsjeblieft. Plots zegt de stem weer dat alle gedachten mogen verwelkomd worden maar dat ze ook weer netjes mogen vertrekken. Er is geen tijd en ruimte want er is enkel ‘zijn’. Nu is alles wat we hebben. Langzaam en heel gestaag voel ik opnieuw een sprankel rust mijn ‘zijn’ binnensijpelen. Het aanvaarden ervan duurt een tijdje maar het is komende. Ik voel het. Toch ook weer grappig: ik associeer rust met de kleur groen. Alsof die slijm van weleer er werkelijk iets mee te maken zou hebben haha. Mijn ziel heeft het met mondjesmaat begrepen. Ik ben ik en mag ongedwongen bij mezelf zijn én blijven. Mijn ziel is rustig.

Rust.

Ik groet mijn ziel.

Van daaruit kan ik de jouwe ook groeten. Daardoor kan ik werkelijk iets voor je betekenen. Zo kunnen we SAMEN gaan co-creëren en tot een eenheid komen zonder dat we elk afzonderlijk moeten verdwijnen en versmacht worden in een onoverzichtelijke mensenzee van problemen en ellende maar even goed van vreugde en/of geluk. Zorgen voor een ander en elkaar kan enkel als we zelf goed geaard zijn. Als die broodnodige zelfzorg onbewust en pijnlijk wordt verwaarloosd door te vluchten bijvoorbeeld, is er geen werkelijke toegang tot die ander.

Ik groet jou. Mijn ziel groet jouw ziel.

Ik wil graag jouw waardevolle en mooie ziel ont-moeten. Geheel vrijwillig en niet omdat het moet. Wil jij…die van mij ook groeten en dus ont-moeten?

We zijn één. We are one.

Namasté 🙏

Welkom op mijn audioblog 'Ziel groet ziel'!
Jij kiest zelf wanneer, waar en hoe je ernaar wenst te luisteren en er hopelijk van te genieten.

Kus X

Claud ❤

22 april 2020

Dank je Kelly🙏 Er zijn mensen die graag lezen maar zich in deze tijden moeilijk kunnen focussen/concentreren. Vandaar de audio😘 Het is met alle liefde en plezier gedaan 💜

Dit is weer zo mooi geschreven. Na een paar dagen heerlijke rust (zacht, glad slijm) is er vandaag een vuiltje in mijn slijm komen plakken in de vorm van een telefoontje die weer heel mijn lijf met...

De vraag is inderdaad: wat doe je met de 'vuiltjes' in je 'slijm' he? Tot hoever mag het jou onrustig maken en ontmoeten? Wat een eer dat mijn blog jou rust kon geven. Namasté 💜🙏💜

met onrust vult. Hoe snel ons mooie gladde slijm besmeurt geraakt, maar jouw blog heeft me geholpen om weer bij mezelf te komen. Dikke knuffel, Tinne

Nagel op de kop Claudia, proficiat.
Onrustigheid heeft ook te maken met de invloed van de maan: bij nieuwe maan en volle maan kunnen we soms minder goed slapen, geeft veel energie afhankelijk per pers

Dank je Lena🙏 De maan zal zeker een rol spelen in het onrustige verhaal.Deze vreemde tijden zitten vol raadsels. Ermee omgaan, is een heus proces en naar mijn gevoel ook een kunst in ont-moeten❤️🧡💛💚💙🖤💜