EINDE

Lieve Ann,

Wie had ooit gedacht dat jij op deze manier mijn inspiratiebron zou zijn voor deze blog? Vandaag wil ik je de absolute ereplaats gunnen op mijn blogpodium om je zo voor altijd te blijven herinneren. Ik voel dat je dit zou goedkeuren…

Het is het bloeiseizoen van de lavendel in onze tuin. Massa’s paarse knopjes staan gereed om hun rustgevende aroma’s te verspreiden alsook bijen, hommels, citroentjes en andere kleurrijke vlinders te verwennen. Een paar dagen geleden plukte ik wat van deze paarsblauwe geurigheid om ze zowel binnen als buiten in een vaasje te zetten. En plots waren daar tranen. Ik noem ze ‘troosttranen’ omdat lavendel me sinds die lang vervlogen zelfverzonnen wedstrijd op het Libelleforum aan jou verbindt. Jij als Gevoelig Beestje die zonder moeite raadde dat we een heel arsenaal lavendelplantjes hadden gekocht én geplant omdat het beslist mijn favoriet parfum tijdens de lente- en zomermaanden is. Ik noemde mezelf niet zo-maar ‘Lavendel’ in die verleden tijd op het forum. De vraag leek me makkelijk: ‘Wat was bij ons vandaag de bijzonderheid van de dag?’ Jij won de prijs met hart en wimpel omdat je uit mijn verhalen op het forum wist wat me bezielde. Zoals beloofd, stuurde ik je een boeketje lavendel uit onze tuin. Netjes verpakt en met een prior-zegel in een mega envelop naar jou verzonden. Later mailde je me dat je nooit had verwacht dat ik dit ook werkelijk zou doen. Je dacht dat het een grapje was maar vond het wel amusant dus speelde je mee. Je schreef me dat je er zodanig blij mee was dat je dit bosje zou laten drogen en er zorg voor ging dragen. Dat was jij: een warme, diepvoelende en zorgzame vriendin. Een vrouw die verder keek dan enkel het lavendelbosje en dit koesterde omdat je van iets kleins iets heel groots kon maken. Het was voor jou veel méér dan enkel ‘lavendel’. (Voor mij trouwens ook)

In augustus 2017 kreeg je te horen dat de kanker dit keer ongeneeslijk was. Vanaf toen werd ons contact inniger en regelmatiger door de updatemails die vaak in m’n mailbox verschenen. Ik volgde je ziekteproces op de voet, bewonderde je levenslust, je doorzetting, je creativiteit en je positiviteit. Voor mij ben en blijf je een powervrouw, Ann en ik ben immens dankbaar dat ik je dat ooit allemaal nog geschreven heb! Ik heb van jou onder andere geleerd wat relativeren betekent en om niet voortdurend te rushen maar de TIJD z’n gangetje te laten gaan. De tijd nemen vooral… heel bewust en aanwezig. De tijd wacht immers op niemand.

Vandaag is het exact een maand geleden dat je de aarde verliet. Je bent niet meer onder ons maar des te meer in ons. In mij. In mijn hart en met je prachtige foto met zeezicht vlak voor mijn neus op mijn bureau.

Hierbij beloof ik je plechtig dat ik zal léven. Dat was hetgeen je me nog influisterde: ‘lééf Claud, lééf'!

Dank je Ann, voor alles X

Vanavond een jaar geleden begon ik deze blog. Ik weet niet precies wat me toen bewoog om met een simpel tekstje een openbare blog op te starten. Iets in mij was het méér dan spuugzat en sprong zo-maar.

Vandaag is er geen spijt enkel dankbaarheid. De schrijfangst is passé en ik herinnerde me het vertrouwen. Het schrijven groeide uit tot denken én voelen en niet slechts denken, piekeren en wat alsen. Het voorbije jaar nam ik stap voor stap maar definitief afscheid van mijn schrijfblokkade. ‘The End’ oftewel gedaan, weg, over en uit. Ik (her)vond het échte plezier van het spelen met taal en woorden. De blijdschap om de talloze ideeën (oh jaaa!) als stromende rivieren net als alle toekomstperspectieven die ik vol jolijt omarm en platknuffel. Hoe bevrijdend is me dat! Als ik één ding uit al mijn blogs in je hoofd en je hart zou kunnen kerven, is het dit wel: DOE WAT JE ALTIJD AL ZO GRAAG ZOU DOEN! Lééf JOUW leven waar je van droomt! Die droom heeft zich niet zo-maar in je onderbewuste genesteld. Die droom zit daar om een reden: JOUW (levens)reden!

De angst voor afwijzing en niet goed genoeg bevonden te worden is nu niet meer. Eerlijke en onderbouwde kritiek wordt vriendelijk onthaald (dankjewel vooreerst zoonlief!) want ik ben nooit te oud of te jong om te leren van jou of eender wie. Dus bij deze…😊 Bewijsdrang, onzekerheid, schaamte en schrijfbescheidenheid liggen momenteel ergens diep begraven onder de grond waar andere vervelende doch noodzakelijke levenslessen hun tijd uitbroeden. Samen in de wachtrij om ooit op m’n sterfbed te verschijnen onder de categorie ‘ooit beleefd, ondergaan en cum laude geslaagd’.

Een ongelooflijk project zou er de komende maanden alvast voor kunnen zorgen dat je misschien minder van mijn blogs zal ontvangen of lezen. Kwestie van ademen, focussen en de ‘tijd’ nemen. Later meer daarover.

Corona was en is nog steeds geen fijne tijd. Toch ben ik ondertussen tot aanvaarding overgegaan door te buigen en me aan te passen aan hetgeen er was én is: ‘NU’.

Mezelf laten meedrijven op deze meanderende, triestige, bizarre doch ook leerzame rivier zonder star vast te houden aan het negatieve dat uiteraard ook aanwezig is maar niet de overhand hoeft te nemen. Ik ben me er prima van bewust wat en wie als een plezierige balans mag schommelen in mijn leven. Gezien de omstandigheden ben ik daar enorm gelukkig om.

Je zal me wel voor gek verklaren maar ik ben goddank blij dat ik adem. Het was het eerste wat ik deed toen ik geboren werd en het zal het laatste zijn als ik vertrek…naar dààr. Het lijkt zo simpel maar mede door het dagelijks mediteren, heb ik de voorbije periode geleerd hoe allesomvattend ‘ademen’ is. Ademhalingstechnieken geven me rust, kalmte en bewustwording van hetgeen er is. Het ademen zorgt voor moeiteloos loslaten van ballast. Afscheid nemen van wat me niet (meer) dient terwijl het voordien heel wat angsten, problemen, schuldgevoelens, wantrouwen en zorgen opriep. Loslaten voelt nu zuiver als verLOSsend.

Voorts kan ik je garanderen dat regelmatig en met aandacht diep in-en uitademen je meeneemt naar meer levensvreugde, energie en goesting om voluit te gaan voor alles wat je onderneemt of tegenkomt op je levenspad. Echt wel! Herinner je je eigen kindervreugde van weleer: spontaan écht blij en speels ‘zijn’. Die specifieke levensblijheid zorgt op haar beurt dat niet alleen ik maar ook anderen zullen meedelen in die gelukzaligheid. Blijheid werkt aanstekelijk en creëert verbondenheid. Op die manier krijgt m’n eigen levensspiraal (DNA?) een zekere diepte.

Met dank aan manlief die mijn allereerste proefpersoon wilde zijn in de gedeelde ademsessies en ondertussen hiervoor zijn welverdiende goedkeuring gaf. Of hoe ratio (hij) en gevoel (zij) ALTIJD dikke vrienden kunnen worden en zullen blijven 😊

Wat mijn magnetische aantrekkingskracht voor spiralen betreft: noem het een ‘reis’ naar het innerlijk. Dat is wat spiralen symboliseren en waarom ik er al zolang door gefascineerd ben. Als je ze observeert, kan je als vertrekpunt het middelpunt nemen. Dan volg je de spiraal en ga je van binnen naar buiten. Je keert als het ware weg UIT je eigen centrum doordat je je focus legt op anderen, de wereld, sociale media, TV, enz… Je energie gaat dan voornamelijk naar je ‘buitenwereld’.

Omgekeerd volg je de weg van buiten naar binnen: je wil onderzoeken wat er IN jezelf aanwezig is. Wat je werkelijk wil, drijft of waar je van droomt om te realiseren en te integreren in je ideale leven. Beide paden zijn essentieel àls er een gezonde balans is tussen de twee. Dit staaltje evenwichtstraining heb ik ontdekt en gevoeld tijdens de Wax & Polish in groep en coaching met Joke Raeymaekers www.withlive.com . Totaal onverwacht werden we op verplichte ervaringsstage gezonden tijdens corona. Ik nam afscheid van beklemmende en vermoeiende denkpatronen evenals eenzame en onbegrepen gevoelens.

De W&P deed me opnieuw geloven in mijn aangeboren kern van liefde en vertrouwen. IN mezelf maar ook IN anderen en IN de wereld. Veel is immers afhankelijk van mijn eigen mindset omdat gedachten mijn leefwereld bepalen.

Op creatief vlak bleek dat ik enkel nog spiralen kon toveren tijdens het acryl gieten. Logisch lijkt me want dààr ging onbewust mijn interesse en mijn energie naartoe. En wat je aandacht geeft…groeit, bloeit en verspreidt zich. Net zoals liefde en vertrouwen! Zo is de cirkel dus rond.

Het einde, loslaten, afscheid nemen, brengt me bij mijn eigen afscheid. Sterven. Doodgaan. Ooit. Corona deed me hier meer dan ooit bij stilstaan. Hoe snel kan ons aardse leven voorbij zijn? Heb ik dan werkelijk gelééfd of bestond ik gewoon? Bedenk even hoeveel mensen de wereld al verloren heeft door corona, andere ziektes, pijnlijke gebeurtenissen of…? Mijn besef van eindigheid is alomtegenwoordig en ook dat onderdeel hoort normaliter bij ‘leven’ maar wordt in onze cultuur vaak liever weggemoffeld of genegeerd wegens te pijnlijk en te triest.

Ik voel momenteel de intense behoefte om met de lieve en krachtige Karin Ludwig www.dekrachtvanafscheid.be mijn eigen afscheid te gaan voorbereiden. Het geeft me rust om in schoonheid dit aardse leven ooit te beëindigen en om mijn naasten van alles hieromtrent liefdevol te ontlasten. Karin en ik zouden dat samen prachtig kunnen vormgeven want van meet af was er vertrouwen (en ook heel veel liefde en lol) tussen ons. Verder hoeft niemand nu al te treuren om mijn feitelijke afscheid van ooit. Sterven hoort onherroepelijk bij het leven, maar ik wil nu helemaal nog geen afscheid nemen (al heb ik daar misschien geen zeggenschap over).

Ik deel graag de video van Alan Watts rond ‘De dood leren omarmen en accepteren’.

"Het accepteren van de dood"

'Aanvaarden dat het leven voor ons en onze dierbaren eindig is zodat we de fakkel kunnen doorgeven aan onze kinderen is de natuurlijke gang van zaken.Zij zorgen ervoor dat we op een andere manier verder leven. Hierbij wordt niet ontkend dat een levenseinde pijnlijk en/of emotioneel is maar wel écht'

Onze zoon merkte gisteren op dat een mensenleven slechts een lichtflits is in verhouding tot de jaren dat de aarde al draait en draait. Miniem, ultra petieterig en vergelijkbaar met een zacht ploffend scheetje in een fles is ons leven groots maar tegelijkertijd zo ontzettend nietig.

Daarom wil ik léven en er werkelijk alles uithalen wat er in die zogenaamde fles zit voor mij.

Daarom wens ik jou eveneens een gelééfd leven met alle toeters en bellen die bewust en echt leven voor jou mogelijk maken.

Kus X

Claud ❤

28 mei 2020

Dit is een ongelofelijk prachtige getuigenis over je visie op het leven en de dood. Je hoeft idd geen angst meer te hebben over “niet goed genoeg”. Dit is gewoonweg prachtig. Een pracht van een blog.

😘💕😘

Lieve Claud, Wat heb je dit mooi verwoord. En hoe "toevallig " dat op de achtergrond andre hazes jr zingt: ik leef mijn eigen leven. Dank je voor de inspiratie. x liefs

Thx Pierre 😘 Wat heerlijk en herkenbaar die synchroniciteit zo vaak en overal! We delen sowieso onze frequenties lieve Pierre...daar geloof ik in en ook in ons eigen geleefde leven😁🙏

Proficiat met het thema die u koos want het vraagt moed en lef (=enkelvoud van leven) om dit te benaderen onafhankelijk van de kennis van onze vervaldatum.

Dank je lieve Lena 🙏 Grappig hoe je het benadert vanuit onze 'vervaldatum'😁 want zo is het deels wel evenals de onwetendheid ivm daarna. Hoewel liefde altijd is en zal zijn❤️🙏❤️