Verpopping

Onlangs las ik een rakende uitspraak van de Nederlandse schrijver Henk van Straten die me tot nu toe al flink heeft uitgedaagd met zijn treffende woorden: ‘Er valt altijd een goed verhaal te schrijven en wie dit niet kan, is geen echte schrijver.’ Hoe confronterend en waar het ook is: dit komt binnen!

Bij deze promoveer ik mezelf vanaf heden tot ‘schrijfster’ omdat het in mijn hoofd (en hart) wemelt en krioelt van de verhalen.

Beeld je even een propvolle groencontainer in waar je per ongeluk een afgesneden stukje vet van een nog rauwe kippenfilet in dropte maar waarbij ook nog een ietiepietie kippenvlees aan vasthing. Het culinaire resultaat van deze huis-tuin-en keukenafvalbak zal een transformatie zijn tot een hippe leefcommune van honderdduizenden friemelige, schattige en kronkelende minilarfjes. Madetjes die je zonder enige schroom maar hyperactief tegemoet komen en je immens dankbaar zijn dat jij hen via je onvoorzichtige kook- en sorteerkunsten het leven schonk. Dàt beeld dus, ja dat, dàt leeft er dagelijks in mijn hoofd. Verschillend van die aard dat het in mijn hoofd (en hart) geen honneponnige maden zijn maar opgesloten verhalen. Waargebeurde en/of fantasierijke vertelsels die de kans niet krijgen om te ontpoppen. Niet omdat ik het niet kan – ik ben al geruime tijd over m’n schrijfblokkade heen – maar omdat er zich een ander ‘probleem’ stelt.

Cruciale vragen en het eeuwige waarom?

Momenteel sta ik wat schrijven betreft redelijk op non-actief. Geen enkel excuus is hierbij aanvaardbaar terwijl ik al een overvloed aan ideeën en/of potentiële blogs heb laten vervliegen als regenboogkleurige luchtbellen. Ook ontstaan er mogelijke story’s op de gekste momenten: ik sta bijvoorbeeld aan de kassa in de Lidl en omdat iemand een naar mijn gevoel interessante en inspirerende houding aanneemt, verzin ik daarbij een knotsgekke of dramatische situatie. Thuisgekomen zou ik dan direct achter de pc moeten kruipen en schrijven. Of opstijgen in m’n Cloud (atelier) en m’n gewaarwordingen in een kleurenpalet kunnen gieten, maar dat gebeurt opnieuw niet. Soms worden eerdere ingevingen overspoeld door weer andere taferelen die toch nog ietsje beter of interessanter blijken te zijn. Het merendeel van de tijd prikkelt een of andere bezigheid mij ten top omdat dit karweitje kennelijk mijn exclusieve aandacht nog harder nodig heeft. Maar eerlijk: ik zou mijn dagen heus kunnen vullen met schrijven, schilderen of tekenen ware het niet dat dit alles voor mij een passie is maar niet mijn beroep. Ware het niet dat ik telkens ander schijnbaar belangrijker, verantwoordelijker en dringender zaken te doen heb. En wat gebeurt er dan in creatieland? Niets. Mijn passie blijft in de bovenkamer zitten en de zoveelste afwijzing wordt mijn ziel nog eens fataal. Fictieve en non-fictieve verhaallijnen blijven hangen onder dik en stug krantenpapier van allerlei maatschappelijk en persoonlijk leed of heel soms ook geluk. Evenals onder vluchtgedrag en door bijna masochistische gedragingen. Huh…? Jawel, mezelf kwellen en me m’n eigen zielsgeluk ontnemen. Waarom toch?

En dus stel ik hier en nu aan jullie enkele cruciale maar ook persoonlijke en kwetsbare vragen waaruit misschien ooit verhelderende openbaringen en waardevolle antwoorden kunnen ontspruiten: ‘Hoe kan ik iets wat me zo nauw aan het hart ligt en waar ik helemaal vrolijk, blij en zielsgelukkig van word, toch niet doen en letterlijk verwaarlozen’? ‘Waarom ontzeg ik mezelf allerlei liefhebberijen (passies?) omdat ik steeds de verantwoordelijke, consciëntieuze en plichtsbewuste trien wens uit te hangen om daarna als een losgeslagen, gefrustreerde en vaak verdrietige zottin tot de conclusie te komen dat er alweer een dag gepasseerd is die niet (deels) gevuld werd met onder andere schrijven, acryl gieten, wandelen, vriendinnenbezoekjes, kleinzoonknuffels, gewoon effe niksen of eens onwijs hard lachen zodat ik de komende week echt niet meer naar de fitness hoef omdat m’n buikspieren de training van hun leven kregen’? Wie geeft me daar eens een aannemelijk antwoord op? Wie kan mij hierbij een soort van Heilige Graal aanbieden? Of is dit in mijn ogen absoluut absurde gedrag maar normaal en hebben jullie dit ‘probleem’ ook? Dat ik eerst en vooral een aantal zaken dien af te werken, voor te bereiden of die ik hoor te doen van mezelf vooraleer ik m’n zielsbezigheden mag en kan aanspreken en tot leven mag doen komen. Ook geen foert durven of kunnen zeggen tegen m’n zogenaamde verantwoordelijkheden als kleinburgerlijk volwassen mens en kiezen om m’n ziel telkens te verloochenen, kan ik enkel als bijzonder ziel-ig benoemen.

Een dag telt vierentwintig uur en elk mens heeft de gelukkige mogelijkheid én keuze – zelfs in coronatijden - om zaken vanuit z’n ziel te doen. Maakt niet uit wat het is: pottenbakken, godganse dagen kuisen omdat het je ziel beroert (al kan ik mij dat met de beste wil van de wereld niet voorstellen maar goh ja, iedereen is anders zeg maar, toch?), middeleeuwse kledij ontwerpen en dragen, Swahili leren en spreken of koffiekletsclubjes organiseren bijvoorbeeld. Met andere woorden: je passie laten ontploffen en ontpoppen!

Ik wil hierin ‘verpoppen’ oftewel van gedaante veranderen maar ik weet simpelweg niet hoe want altijd zal er iets voor moeten inboeten. Iets dat minder aandacht krijgt, groeit niet meer als voorheen en blijkbaar is dat ‘iets’ belangrijker dan een passie. Dit betekent dan dat schrijven en alle andere levensvervullende activiteiten iedere keer opnieuw als grof vuil aan de kant worden gezet. Begrijpen wie begrijpen kan???

‘Gewoon doen, Claud, gaan met die banaan!’, zeggen mijn pragmatische vrienden. ‘Niet denken, springen en voelen! Er is nog nooit iemand een mieter vooruit gekomen die comfortabel gewoontjes binnen de afgemeten lijntjes bleef lopen’ , zeggen zij die me aankijken alsof ze van ’t Lam Gods geslagen zijn als ik hen mijn ‘issue’ voorschotel en ze lichtjes geïrriteerd zijn over mijn ‘first world problem’. Alsof ik dat alles nog niet deed: doen en voelen! Tijdelijk maar veel te weinig of te kort naar m’n zin.

Natuurlijke natuur

Vier fluorescerende, groene en mollige rupsen ontdekte ik een paar weken geleden geheel toevallig op onze snijselderplanten. Ze zaten er met hun zwarte kriebelige pootjes op hun dooie gemakje rustig te zitten. Ik vond het een waar kunstwerk! En al zat er geen hol beweging in deze perfect gestreepte en gepunte schepseltjes, toch observeerde ik ze minutenlang met een mateloze fascinatie. Hoe ingenieus kan de natuur zijn? Omdat er op dat ogenblik een heuse wespenplaag aan de gang was in onze blauwe druivelaars, waren er jammer genoeg de volgende dag al twee artistiekelingen verdwenen uit de selder. De wespen deden zich er vermoedelijk aan te goed. Zo sneu. Dus besloten manlief en ik dat we moesten ingrijpen. Er werd een bussel wortelen met loof gekocht en de groene wondertjes mochten in een emmer in de keuken hun intrek nemen. Een luxueus tijdelijk resort dat omgedoopt werd tot een klasse restaurant met doorlopende openingsuren. De twee felgroene rupsen leken in hun nopjes maar na een paar dagen waren daar plots de ‘gordelpopjes’. Zomaar zonder moeite want de natuur ‘is’ gewoon. Zonder eerst nog een hoop andere belangrijkere dingen te moeten doen of verantwoordelijk te willen zijn voor zus of zo, besloten deze rupsen uit hun ouwe huiden te scheuren om maar liefst tweehonderd dagen of langer te gaan overwinteren in dit popstadium. Dat noem ik nu nog eens poppend knallen! Je ‘natuur’ volgen tout court.

Ik wil ook zo’n metamorfose zoals die kwieke rupsen ondergingen!

Misschien zit ik al wel in het ‘verpoppingsproces’ omdat ik me er terdege van bewust ben dat ik mijn ziel tekort doe. Ik ben slapende want iemand die geen ogen noch oren heeft voor z’n diepste wensen wordt ongelukkig, gefrustreerd en depressief. Dat mag niet gebeuren. Mijn winterslaap is lang genoeg geweest. Het is tijd om m’n ‘natuur’ haar gang te laten gaan. Wolken kunnen enkel verkend worden via het waarachtig uitslaan van m’n vleugels. Het is tijd voor actie en passionele dagen en momenten! Wakker worden!

Hierbij wijd ik het tijdperk in om de allerbeste en de meest kunstzinnige versie van mezelf te worden in m’n hoogsteigen Cloud én leven. Omdat echte ‘queens’ pijn in kracht kunnen veranderen. Dàt lijkt me een strak plan.

PS: de twee gordelpopjes overwinteren in een cosy houten en open doosje in onze hal. We verheugen ons op de mogelijke koninginnenpages in het voorjaar van 2021.

Wordt vervolgd!

Kus X

Claud❤

22 september 2020

Lieve schat, zoals normaal....weer een prachtig schrijfsel. Het zou me enorm plezier doen als jij je talenten gaat ontplooien in je prachtige atelier. Het is ervoor gemaakt he. Dus.... gebruiken 😜😘

Ik kijk uit naar jouw metamorfose, lieve Claudia! Ik voel jouw lef, jouw kracht, jouw queen-gehalte,... Ga ervoor!

Thx Els😘

Wauw, claud. Zo helder, you made me smile. En ik besefte dat , dat hetgene is ik ook meer zou moeten doen. Thx.

Laten we dit dan samen meer doen, Pierre 😘

Wauw Claudia! Zo helder je zielsverlangen vangen... dan kan het niet anders dan zich ontpoppen toch? Ik ben fan, maar dat wist je al hihi, ik wens je een warme, gezellige, deugddoende herst/winter...

Joke, ik ben ook fan van jou😁 Thx💜

Tel dagelijks je zegeningen, je schrijftalent is er alvast één van. Dikke proficiat voor dit prachtstukje!

Zal ik doen lieve Lena 🙏 Dank je voor je hartverwarmende compliment 💖