Natuur als trouwe bondgenoot

bloemen als stille, ravissante vrienden

sterkte en zachtheid in weelderige bloei

helderlichte geurenparade

fruitig zwoel vertier

Moeder Aarde hier

Een voor een is er afscheid als donkerrood

stapvoets stervend verlies

dorre bladeren, warmbonte kleuren, regen, wind en nat

de herfst heeft koelbloedig aangevat

Het zwijgen opgelegd maar niet monddood

met of zonder mondmasker

als tochtgat geen neus ontbloot

alles stopt (even) hier en nu

het buitenleven lijkt offroad

Waardige engel sluit mijn ogen in één ademstoot

voor altijd metgezel

niet bang noch wankel

doch koesterend en verfijnd

staat ze me bij

aan alles komt een eind

Corona in de Moederschoot

rust nu maar

het is welletjes geweest

bloemen omhullen en versieren je dra

ik wil wachten op de lente die FEEST

jieieieieieieieiehaaaaaaaaaaaa!

Voor eeuwig getekend

‘Uw Bloemenmeisje’

Claud x

Moeder Natuur

Wat hou ik van bloemen, planten, de natuur in al haar prachtige glorie! Voor mij voelt de natuur heel vrouwelijk. Zachte en langzame rondingen die glooien in een meer dan vredig landschap. De hemel misschien?

Ik spreek en schrijf graag over Moeder Aarde. Zelfs met het alomtegenwoordige en steeds woedender wordende coronavirus doet de natuur onbaatzuchtig haar werk. Ze blijft geven wat we nodig hebben en neemt wat niet meer kan of hoeft te dienen. Zij beslist en heeft het allerlaatste woord. Haar daden zijn soms hard en onverbiddelijk maar onoverwinnelijk trotseert ze elk moeilijk obstakel. Ze dwingt ons tot overgave, begrip, wijsheid en acceptatie van wat nodig is. Willen wij ons plooien naar haar wensen? Kunnen we afscheid nemen van hetgeen er werkelijk toe doet namelijk ‘leven’?

Is corona door Moeder Natuur in de wereld gebracht om ons een halt toe te roepen omdat we bijvoorbeeld dienen te werken om te leven in plaats van te leven om te werken? Het kan nooit haar bedoeling zijn geweest dat we maar enigszins zouden proberen de natuurlijke kringloop van het leven machtig te worden. We zijn misschien wel technologisch en wetenschappelijk intelligent maar de grote ‘Creator’ zullen we nooit of te nimmer worden, wel? Eigenlijk doet ze dus gewoon ‘haar ding’. Hoe sterk is dat?

Yin & Yang

Elk seizoen heeft z’n eigen charmes maar van de herfst hou ik het minst. Uitgezonderd de warme kleurenpracht van bos en boom, het cosy binnenleven en de aankomende gezellige feestdagen heeft dit jaargetijde absoluut iets sinister. Het wordt laat licht en het is vroeg donker, de vele natte, donkere en koude dagen, de akelige en fluitende windstoten maar vooral het afscheid nemen van wat zo fabelachtig mooi was: een bloeiende, energieke en kleurrijke, fris ogende natuur. Het buitenleven à la ‘dolce far niente’ in al haar schoonheid en activiteit. Al zat daar afgelopen zomer een flinke domper op met corona in haar kielzog. Maar toch…

Volgens de Chinese filosofische en religieuze stroming het ‘taoïsme’ zit de warmbloedige en hete zomer vol met yang-elementen. Yang staat voor vuur, buiten, doen, inspanning, temperament, hard en snel. Dat snelle en harde is misschien niet zo aan mij besteed. Ik geef de voorkeur aan yin wat staat voor traagheid, voelen, ontspanning, rust en zachtheid. Yin en yang vullen elkaar aan, zijn in balans en cirkelmatig verbonden en daar gaat mijn bloed sneller van stromen.

Afscheid nemen bestaat niet

Niettemin hou ik op geen enkel vlak van afscheid nemen. Behalve dan op dat ene feestje waarop een stiekeme ‘onbekende’ - want niemand had het gedaan - misselijkmakende geurtjes verspreidde. ‘(Weg)gejaagd door de wind’ konden we hier een keertje letterlijk nemen. Adieu dus!

Het is in feite vanaf mijn eigen prille levensbegin mijn aard geweest om niet te hoeven vertrekken. Mijn geboortedag bleek tien dagen na de uitgerekende datum plaats te vinden. Ik kon toen blijkbaar de warme, veilige baarmoeder al niet verlaten. Er zijn nog steeds momenten dat ik er hevig terug naar verlang. Ik vind haar tegenwoordig in ons eigen knusse bed.

Sinds een dikke week kruipen manlief en ik terug samen onder de wol aan het eind van de dag. Dat was lange tijd niet het geval. Hij eerst en ik pas (veel) later. Ik kon geen afscheid nemen van de dag. Hoe vreemd ook maar ik leek steeds nog op iets of iemand te wachten. Iets spannends, iets vernieuwends, iets…? Alsof Sint of Piet nog uit de schoorsteen zouden kruipen met een overdonderende verrassing want kind zijn was ook écht fijn. Of dat ik als door de bliksem getroffen nog een lumineus idee zou krijgen voor m’n volgende blog of voor mijn lessen morgenvroeg op school.

Het loslaten van alle prikkels, ervaringen en opgedane wijsheid van de voorbije dag is voor mij nooit een sinecure te zijn. Het besef ook dat iets voor altijd gedaan is en nooit meer terug komt, is gewoonweg hard.

Afgelopen zondagnamiddag onder een stralend herfstzonnetje namen manlief en ik afscheid van alle verdorde bloemen, planten en zomers vergane kleurenpracht. Een hele lente en zomer heb ik ze elke dag trouw van water, mest en al mijn bloemen- en plantenliefde voorzien. De verdorde blaadjes en bloempjes verwijderde ik zodat er telkens nieuwe konden worden geboren. Dit is een van de meest rustgevende en verzorgende bezigheden tijdens deze super zalige seizoenen. Nu liggen de eenjarige zomerbloeiers op een hoopje op weg naar compost. We maakten onze tuin dus winterklaar en elk jaar opnieuw bezorgt het me enige droefheid en vind ik het een pijnlijk gegeven. Het is vaarwel zeggen aan wat was en openstaan voor iets nieuws.

Moeder Aarde lijkt zacht maar is eveneens meedogenloos hard. Zonder compromis of toegeving maakt ze de kring van het leven helemaal rond. Van geboren worden tot groeien naar bloeien en verval en tenslotte het definitieve afsterven. Om daarna weer compleet te herbeginnen zonder enig oponthoud.

Corona als kroon?

Dit najaar staat ons bovenop de kille en donkere dagen nog een grote kluif te verteren. Ik geloof werkelijk in de goedheid en de gedrevenheid van Moeder Natuur, maar wat met corona? Ik maak me net zoals jij zorgen over van alles en nog wat. Het virus legt ons aan banden en zorgt voor ongewilde afstand én in het slechtste geval voor afscheid. Wellicht brengt het ons ook die langverwachte en gewenste verbondenheid. Hoe moeilijk en naïef misschien maar ik kies ervoor om positief te blijven, hoop te koesteren en te vertrouwen op onder andere de wetenschap. Hopende dat Moeder Aarde ook dit kan overwinnen want zijzelf zorgde voor het zogenaamde gezonde verstand van haar ‘kinderen’.

Ik wil werkelijk met een bloemige voorjaarsblijheid wachten op de kroon van dit alles zodat de levenscirkel voor ieder van ons weer stevig rond kan zijn. De bekroning van wat COVID-19 met ons als samenleving heeft gedaan en teweeggebracht.

Op het feestje…ooit…als de lente komt…😉

Draag zorg voor jezelf en je medemens. We vormen één cirkelvormige eenheid zoals een ‘kroon’ hoort te zijn. Echt wel!

Je bloemenmeisje

Kus X

Claud❤

23 oktober 2020

Dankjewel lieve Claud voor je rakende woorden in álle kleuren.
Heerlijk om mee te mogen lezen en reizen in moeder aarde, in afscheid en inkeer, ik hoop en vooruitzicht.
Ik stuur je een warme knuffel!

Knuffel back❤️🙏🧡🙏💛🙏💚🙏💙🙏🖤🙏💜🙏🤍🙏