Stukje 2

UITSTAP

Het winkelkarretje van de Lidl stond verloren en achtergelaten op een boogscheut van de plek waar ik m’n auto parkeerde. In de kar telde ik tijdens het passeren zeker vijf lege verpakkingen van net verorberde stokbroden, beleg, koffiekoeken en gebak. Vlak ernaast prijkte een scooter die evenzeer niet netjes op z’n plaats in de fietsenstalling was gezet. Zowel de winkelkar als de scooter deden me denken aan eenzame danspartners te midden van de dansvloer. Iedereen keek ernaar maar niemand ondernam actie om hun gênante ongemak weg te nemen. ‘Niet mijn probleem’, las ik in de denkballonnetjes boven ieders geïrriteerde hoofd.

Ik schuif een winkelkar uit de lange rij die tegenwoordig zonder muntje kan genomen worden en begeef me vervolgens naar de noodzakelijke ontsmettingsplek van kar en handen. Al die tijd mezelf afvragend wie het niet de moeite vond om die kar doodgewoon terug in de voorziene lange rij met andere karren te duwen. Er stond wel degelijk een vuilnisbak dus alles was voorzien om de lunchplek beschaafd te verlaten. Hoe simpel kan het leven zijn?

Ik had wel een donkerbruin vermoeden wie de daders (de verpakkingen verraadden een meervoud van personen) zouden kunnen geweest zijn. De Lidl bevindt zich vlak bij twee middelbare scholen en sommige leerlingen komen gezellig samen lunchen op de parking. Wat de scooter betreft, had de eigenaar z’n voertuig misschien snel ergens en nergens neer geplant omdat hij of zij nog iets vergeten was tijdens het gedane winkelbezoek. Een onmisbare doos waspoeder bijvoorbeeld om straks thuis een Dash wasdraad fris wasje te kunnen draaien. Het ongelukkig neergezette danspaar zou vanzelf wel uit de schijnwerpers gehaald worden.

Vanmiddag was het dus m’n wekelijkse uitstapje naar de supermarkt. Geen comfi huisoutfit en de hele dag op pantoffels. Eveneens geen wandelkledij om mezelf verbonden te voelen met de natuur en letterlijk lucht te mogen happen in tijden van verwarrend onevenwicht.

Uitgedost in een normaal tenue betrad ik vandaag de buitenwereld. Elke week voel ik me net als de jongen Adam Fraser uit de komische film ‘Blast from the Past’. Hij stijgt via een ingenieuze lift op naar de reële wereld na vijfendertig jaar in een atoomkelder geleefd te hebben. Z’n ouders dachten indertijd dat er een atoombom zou ontploft zijn en met z’n drieën leefden zij al die tijd onder de grond. Hier en nu betreft het geen atoombom maar niettemin valt het virus niet te onderschatten.

Hoewel het boodschappen doen voor corona iets banaal was, is het dat vandaag voor mij beslist niet meer. Het is een spannende en gevaarlijke activiteit geworden. Alerter dan ooit komen alle prikkels driedubbel bij me binnen omdat het lijkt alsof al m’n zintuigen op honderd procent (en meer) staan afgesteld. Ik als loslopend wild te midden van andere potentiële corona besmette medeburgers. Ik die mezelf (ziekelijk) netjes aan alle regels houd, beseffende dat ik in het slechtste geval m’n mama lange tijd niet meer kan bezoeken nu ze extra kwetsbaar is omwille van haar ziekte. Ik zou het mezelf nooit vergeven…

Soit, na een half uurtje sta ik terug buiten onder een grijze en donkere wolkendeken. De scooter is weg. Hij of zij kan de wasmachine gaan bedienen. Al snelwandelend naar mijn auto omdat het miezert, valt m’n blik opnieuw op die smoezelige winkelkar die ondertussen de eenzame podiumplaats betrekt. Opnieuw bemerk ik dat iedereen die er passeert een blik van ergernis vertoont. Ik laad de boodschappen snel in de kofferbak vooraleer ik compleet natgeregend ben. Rennend met m’n winkelkar herenig ik deze luidruchtig met alle anderen. Ik wil droog in m’n auto zitten! Als een magneet plak ik plots aan die verdomd achtergelaten winkelkar. Ik neem de afvaltroep en prop alles in de dichtstbijzijnde vuilnisbak. Een vrouw aanschouwt verbijsterd en met een zeker ontzag waar ik mee bezig ben. Ik doe nochtans enkel wat ik voel te moeten doen. Ik pak de winkelkar en schuif ze voorzichtig en zachtjes – ze heeft genoeg afgezien voor vandaag – in de rij van karren die nog van dienst zullen mogen zijn.

Wanneer ik me omdraai om terug naar m’n auto te lopen, verschijnt een hevig schijnend zonnetje doorheen de donkere wolken. Tegelijkertijd regent het verder. Een halve doch fel en bijna dubbel schitterende regenboog maakt mijn winkelavontuur af.

Wat een cadeau! Rimpelingen…

Kus X

Claud❤

12 januari 2021

Doen wat je voelde dat nodig was. Ergernis maakt plaats voor voldoening en de regenboog verschijnt. Zo mooi 💗

Een 'toevallig' kadootje...🙏

"Ik pak de winkelkar en schuif ze voorzichtig en zachtjes – ze heeft genoeg afgezien voor vandaag – in de rij van karren die nog van dienst zullen mogen zijn." Jij bent liefde lieve Claudia, práchtig

😊...ik ken nog zo iemand...😉
Liefs😘🙏😘

Regenboogje cadeau gekregen voor je goede daad 😍

💝

Wat kan jij zo'n alledaagse dingen, zo heerlijk poëtisch verwoorden (ik zou al bijna die winkelkar willen zijn

) Een kleine daad met een groots cadeau Xxx

Het is een spel met woorden lieve Els...
En 'spelen' is m'n (ons?) ding as you know💋💋