Stukje 5

VERRASSING

‘Het voelt niet als afstand nemen maar als ruimte geven’, zei ze toen ze me een mega verrassingsbezoekje bracht vanmiddag. Deze liefdevolle uitspraak waar ik een kruimel onvoorwaardelijk graag zien in gewaarwerd, vond ik op zich nog een grotere surprise van mijn enige maar hoogst kostbare, niet bij de deur wonende knuffelcontact. Haar treffend en ontroerend zinnetje deed me smelten zoals een stracciatella ijsbolletje in een kom warme, koesterende chocoladesaus zou doen. Het maakte me week vanbinnen en het deed me ogenblikkelijk meezwemmen in haar blauwe vijvers van ogen. Blinkende, van pretlichtjes voorziene kijkers waarin het eigen verkneukelende plezier verstopt lag om me van m’n verbaasde sokkel te hebben kunnen blazen. Om me werkelijk een verrassing cadeau te doen waar ik doorgaans een bloedhekel aan heb. Het is je bij deze vergeven lieve schat, omdat de ‘vitaminebubbel’ nog lang zal nazinderen.

Iemand zielsgraag zien en deze persoon de tijd en dus de ruimte geven om haar ‘ding’ te kunnen en te mogen doen, is wat ze bedoelde. ‘Mijn ding doen’ betekent momenteel een uitdaging met mezelf aangaan en er tien dagen lang met plezier een aangenaam blogje uitpersen. Ik kan je verzekeren dat het bijna zonder oponthoud schrijven bijzonder verrijkend maar ook meer dan pittig is. Precies zoals een goeie uitdaging hoort te zijn.

Het verzamelen van indrukken voor het schrijven en de gewone dagdagelijkse gang van zaken maakt dat zij en ik sinds afgelopen week minder verbinding met elkaar ervaren. Ons dagelijks virtuele contact kan in dezelfde categorie als tandenpoetsen, eten en drinken en toiletbezoek geplaatst worden. Het is een onmisbare gewoonte geworden. Een prettig vooruitzicht bij het begin van de dag en een gevoel van thuiskomen omdat we de moeilijke en pijnlijke maar ook de hele fijne en zielenstrelende zaken des levens kunnen delen met elkaar.

Een vriendschap die zoveel meer is omdat er een gouden randje aan kleeft. Een band die op de kop af honderdachtentachtig dagen geleden uit het niets geboren werd, intens groeide en die ons tot op heden door die hele shittige coronaperiode sleurt. Ze geeft een geruststellende houvast aan het leven in al z’n kleuren en hoedanigheden.

Enkel soms een poosje en alsook de laatste week even niet en dat voelt toch ergens onwennig en afgescheiden. Een soort test van de heilige en nodige vrijheid. En dat lukt omdat we elkaar blijkbaar de ruimte geven en dit niet beschouwen als een periode van afstand van elkaar. Naar mijn gevoel is dit de basis van ware vriendschap. Vertrouwen op elkaar, kunnen loslaten, mogen ademen en elkaar hét gunnen.

Gek toch, dat ik dit al wist en voelde na vijf minuten in haar gezelschap te hebben vertoefd. Iets van ‘zij zoekt en wil wat ik ook al lang zoek en dolgraag wil’. En toen was er zielenchemie.

Houden van is iets vreemd en mysterieus, niet? Maar oh zo voedend, onbeschrijflijk mooi, allesomvattend en ongetwijfeld het enige waar ieder van ons naar op zoek is.

Ik ben dankbaar dat het mij (ons) overkwam…

Kus X

Claud❤

15 januari 2021

Vanuit heel mijn hart en ziel, lieve Claud. Zielenliefde 😍💞. Puur en onvoorwaardelijk 💖.

🔥❤️🧡💛💚💙🖤💜🙏