Modder

Vechten tegen de modder

Niemand weet dat ik een paar maanden geleden met een schaar en een tondeuse voor de badkamerspiegel heb gestaan. Best lang. Ik denk een half uur tot drie kwartier. Scheer ik ze af of niet? Ga ik dit echt durven? Waarom wil ik het eigenlijk zo graag? Wat wil ik ermee bewijzen? Hoe krankzinnig is deze actie nu toch? Komaan!

Happend naar adem als ik de schaar wijd openduw en m’n haarlokken ermee aanraak om vervolgens de ijzeren messen zachtjes dicht te duwen tot het penibele moment dat knippen een feit zou kunnen worden en zijn. Met een ruk trek ik het metalen ding weg van het actiegebied genaamd mijn kapsel. Ik adem diep in en nog langer uit. Ik voel de tranen achter m’n oogleden duwen en dringen om te kunnen stromen. Boosheid overmant me. Het leven is niet eerlijk. Waar ben ik in godsnaam mee bezig? M’n haar millimeteren uit sympathie en medeleven maar vooral uit verdriet. Wie doet nu zoiets? Mama zou het allesbehalve leuk vinden, laat staan appreciëren. Dat weet ik wel zeker. Misschien zou ze zich enkel minder alleen en apart voelen, moest ik alsnog besluiten om te knippen en daarna alles tot een anderhalve millimeter wegscheren. Samen bijna kaal. Gedeelde smart is halve smart, toch?

Mijn mama, mijn roos. Altijd fier en bijzonder dankbaar voor het haar dat ze van Moeder Natuur kreeg. Als jong meisje een kapsel waar elkeen zich voor omdraaide als zij de revue passeerde. Later steeds goed geknipt en gekapt door het leven want ‘ik heb zo’n makkelijk haar’. Vandaag zonder haar en zonder trots maar met de ziekte. Die kreeg ze ook van Moeder Natuur.

Ik besluit om m’n haar te laten voor wat het is en veeg m’n tranen weg met de zoveelste doorweekte en kleffe zakdoek.

Vechten in de modder

Wie mijn blog ‘Rood’ (Rood) las, zou zich ietsiepietsie kunnen voorstellen wat ik (we?) het laatste jaar heb(ben) meegemaakt. De zogenaamde modderklodders kwamen niet enkel ’s nachts tijdens mijn droom tevoorschijn om me te verwittigen van komend onheil. Modder als zwaargewicht dat de ondraaglijke pijn in mijn borststreek veroorzaakte, bleek ook in de realiteit en dus letterlijk te bestaan. Te veel en te lang onder hevige stress staan, deed m’n stoppen doorslaan en me wankelen op m’n vermeende sterke en stevige grondvesten die ineens niet meer zo ijzersterk bleken te zijn. ‘Mij overkomt het niet’ weetjewel. ‘Ammehoela’ is hierop vandaag mijn antwoord! Iederéén kan het overkomen om een potje (aan) te modderen in z’n leven.

In september en begin oktober 2020 heb ik gevochten om op school overeind te blijven want ik was daar (zogezegd) nodig, maar eind oktober mocht ik van de dokter geen seconde langer de leerkracht uithangen. Ik was op. Leeg en moe. Boos en triest tegelijk om heel uiteenlopende redenen. Het leven was weeral niet eerlijk. Mama had me daarenboven nodig in haar strijd tegen kanker. Mijn ouders hadden me nodig. Ik had mezelf nodig. Als enige optie bleef over: deelnemen aan het moddergevecht en zonder twijfel eentje van het zwaarste kaliber. Zodus kwamen er andere prioriteiten op het toneel.

Baden in de modder

Het gevecht was (en is) hard, bitter en bij momenten onmenselijk. M’n mama zien huilen, vermageren, verbleken, verkrampen van de pijn, altijd moe weten, niks meer weten en angsten zien uitstaan met corona, met kanker, met reuma en al de bijbehorende snijdende fysieke en psychische pijnen en ongemakken. M’n papa zien wegzinken in zijn machteloosheid en zijn immer aanwezige boosheid DOET iets met een dochter. Met mij. Dit wrede moddergevecht heeft van mij een totaal andere vrouw gemaakt.

Nee, het heeft me niet gekraakt noch kapot gemaakt. Het heeft me op een keiharde manier teruggebracht naar wat voor MIJ als prioritair geldt in dit leven. Mijn persoonlijk gevecht is gedaan. Ik zit nu in een rustig en chill modderbad terug te blikken op de eveneens bizarre schoonheid van een heftige en modderige periode in mijn leven. Alles is nog lang niet opgelost, peis en vree, gezond en wel, maar ik zie ook goudkorrels doorheen die akelige modder prikken.

Het goud om m’n ouders werkelijk te hebben leren kennen zoals ze in al hun kwetsbaarheid getoond hebben zoals ze écht zijn. Voor mij zijn ze zowel vanbinnen als vanbuiten machtig mooi (ook zonder haar), lief en uitermate krachtig en sterk. Ik heb hen alles vergeven wat er maar te vergeven valt want ja, hun opvoeding was natuurlijk niet perfect. Ik heb ontdekt waarom ik hun dochter mocht worden en zij mijn ouders zijn. Een hemelse match besef ik vandaag.

Het afgelopen half jaar heb ik meerdere keren, verschillende dagen bij hen gelogeerd en werd ik meegezogen in alle ellende die de rottige ziekte met zich meebrengt. Alle mogelijke emoties hebben meegespeeld en meegevochten: heel hard huilen, nog harder lachen (want dat hebben we ook gedaan…samen), klagen en zagen, oude koeien werden met massa’s uit de sloot gehaald, vertroeteld en verteerd, wonden gelikt en pleisters geplakt, onze zielen geheeld. 

Zwemmen in de modder

Behalve de ziekte van mama die als een bom insloeg in ons modderbad, leerde ik ook op een bijzonder harde en meedogenloze manier om te zwemmen in ‘het bad der prioriteiten des levens’.

Ik maakte voor het eerst in mijn leven kennis met ware vriendschap en zielsverwantschap. In theorie kende ik dit gouden gegeven al lang. De praktijk blijkt parel-gewijs (Parel) nog prachtiger en liefdevoller dan ik ooit had durven dromen. Hij en zij kwamen niet voor niets op m’n pad. Ik hou met elke vezel in m’n lijf en vanuit elke zielenfrequentie intens veel van hen. Net zoals van mijn gezin en enkele andere goeie vrienden die me geheel onvoorwaardelijk lieten voelen dat ik belangrijk ben voor hen en dat ze me graag zien om wie ik ‘ben’. Ook als het dik tegenzit maar even goed in bloeiende en gelukkige tijden.

Verder is er nog m’n atelier, oftewel ‘Cloud’. M’n eigen veilige plek waar ik kan creëren en volledig los kan gaan door m’n creativiteit te laten vloeien, stromen en omarmen. Ik heb doorheen de moddermiserie heel goed begrepen dat ik hier veel meer tijd dien door te brengen. Niet voor, tussen en na m’n ‘belangrijke’ verantwoordelijkheden en plichten maar in m’n gehele gewone dagelijkse leven en dat zal ik ook doen, echt wel. Als therapie, als voeding voor de ziel en als vitaminen om het leven als geschenk te kunnen blijven beschouwen. Misschien zelfs samen met jou, wie weet?

De modder omarmen

Ik kan het soort modder waar ik (we?) mee kennismaakte(n) nog steeds niet appreciëren, waarderen of liefhebben.

Ik kan het bestaan van ‘modder’ wel aanvaarden. Net zoals haar doorleefde schoonheid en de noodzaak om doorheen het zwartgrijze, kleverige en stinkende goedje te kunnen en mogen groeien als mens. Om te leren wat er te leren valt.

‘No mud, no Lotus’ of dat een leven niet bestaat zonder lijden, pijn en verlies en zonder dat lijden (modder), is er geen geluk (Lotus). Net dat zie ik als een immense rijkdom om door te geven (te leren?) aan m’n leerlingen op school. Hopelijk zien zij er het goud van in en pikken ze er een graantje van mee voor nu of later. Ik wou dat ik zo’n leerkracht had gehad op school en aldus zal ik er zo eentje zijn. Prioriteiten weetjewel…😉

Tenslotte nog dit: vandaag is het Moederdag! Ik eer en verras de mijne op deze ‘Mother’s Day’ zonder modder maar met een gigantische en rozige bos liefdesbloemen. Ze is de beste!

Hou van je mamsie! Gisteren, nu, morgen, overmorgen en oneindig lang daarna.

Kus X

Claud❤

9 mei 2021

Dikke hartsknuffel ❤️

Een hartelijke en welgemeende, liefdevolle knuffel voor jou van mij😘

Ik ben zo blij dat jij op mijn pad kwam. Samen er door. "Soul to soul", ook als het moeilijk gaat.

Jouw schrijven, zo krachtig kwetsbaar. De modder kleeft, stinkt, zuigt,... maar jij komt telkens weer recht. Het voedt jou, je prioriteiten,... Je groeit. Wat ben jij een mooi mens, écht en puur!

Thx🙏 onder andere dankzij liefdevolle mensen in mijn leven...zoals jij😘

Lieve schat, het was en is een moeilijke tijd maar je doet het prima zo. Volhouden. Het gaat jou wel lukken. 😘

❤️

Claudia, wat bewonder ik jou. In al je doen en laten. Jij bent een voorbeeld in alles wat je doet. Het raakte me diep. Jij komt terug boven water, door wat je bent...echt doe wat je moet doen. ....

Dat neem ik ter harte 'doen wat ik moet doen'😘