Verpopping

Buiten het feit dat de natuur onverstoorbaar haar gang gaat, vind ik het bijzonder interessant dat de transformatie van de koninginnenpages ongeveer gelijk liep met m’n eigen (spirituele) transformatie.

In oktober 2020 ben ik net als de gordelpopjes ondergedoken. Ik overwinterde grotendeels in m’n atelier. Omdat ik uit mezelf niet tot actie kon en/of wilde overgaan om m’n ziel op een creatieve manier haar gang te laten gaan, vond het Universum het niet beter om me hiertoe te dwingen. Als ik er nu op terugkijk, gebeurde dit op een hard(t)handige doch liefdevolle manier.

Op korte tijd vonden er een aantal minder prettige verschuivingen plaats in mijn (ons) leven. Volgens doktersadvies was lesgeven op school voor een tijd geen optie meer. Enkel zorgen voor mijn naasten werd prioritair.

Het zorgen voor mezelf uitte zich voornamelijk in afzondering in m’n Cloud oftewel atelier. Dagen aan een stuk en talloze uren heb ik doorgebracht in deze lichtrijke en stille ruimte. Deze plek werd (en is) m’n eigen ‘doosje in de hal’ zoals bij onze gordelpopjes.

STILTE

Vroeger begreep ik totaal niet wat er bedoeld werd met in de stilte ligt het antwoord. De stilte leek me leuk voor een uurtje maar verder werd ik er alleen maar potdoof van. Ik hoorde op den duur enkel m’n eigen ademhaling en allerlei vreemde geluiden werden loeihard omdat het zo stil was. Vaak liet ik de stilte voor wat het was omdat ze me ergens pijn deed en onrustig maakte.

Weet je wat ik zo akelig vind aan stilte? Ik word geconfronteerd met me-ZELF, m’n eigen innige ikje. In de stilte kan ik me niet verbergen want de vragen en antwoorden des levens, alles wat het daglicht niet mag/kan zien in m’n bestaan of m'n weggemoffelde angsten komen keihard(t) binnen. Ik begin na te denken en écht te voelen van wat ‘is’. Ik hoef je waarschijnlijk niet aan te raden - al moet ik me eerlijkheidshalve in toom houden om het wel te doen - om het eens een luttel keertje te proberen om de stilte op te zoeken omdat je vast wel weet dat het griezelig kan zijn.

Mijn hoofd besloot nochtans op een kille en natte ochtend in januari 2021 om een zeer nauw en intiem samenwerkingsverband aan te gaan met mijn hart. Mijn ziel hield daarbij een nauwlettend oogje in het zeil. Wat fijn was want mijn ziel wéét immers toch al alles.

Zaken uit het verleden die als een vuile etter al jaren huishielden in sommige uithoeken van m’n lichaam, geest en ziel kwamen als een astronomisch hoge en niet te stuiten sproeifontein boven water. In de stilte en dicht bij mezelf in het proces van creëren in m’n atelier, beleefde ik de steeds herhalende patronen die me zo diep hadden doen zinken. In mijn stille ‘wolk’ was ik echter helemaal veilig.

Ik besloot alles wat niet leuk was om te verwerken gewoon toe te laten en zelfs te omarmen. 'Wees welkom en ga je gang rotzooi allerhande'! Wat kon me gebeuren behalve de kraan openzetten om liters tranen te vergieten en eventueel boos, verdrietig of wat dan ook te zijn op mezelf? Hoe ik bijvoorbeeld zoveel moeite heb gedaan om door sommige mensen graag gezien te worden terwijl het een vechten tegen de bierkaai bleek te zijn. Waarom zou ik zomaar zoveel geven van mezelf terwijl ze me nog niet zagen staan en mijn handelen maar als vanzelfsprekend beschouwden? Voor wie of wat sloofde ik mezelf toch zo uit? Of net heel hard om mezelf lachen omdat ik toch zo’n stomme trees was geweest in die welbepaalde situatie(s).

Innerlijk werk betekent onder andere alle gevoelens vrij laten stromen. Dat is giga gezond omdat het alle ‘afval’ uit je gehele zijn doet ventileren, sorteren, recycleren en ten slotte op een berg van hoop laat composteren. Kortom, er komaf mee maken, het kaf van het koren scheiden, hergebruiken wat nog kan dienen en hoopvol weer vooruit met de ondertussen wijzere en ervaren geit. Je blijft best niet hangen in je rotzooi. Life goes on!

Het klopt echt: daar waar mijn hart en ziel konden openbloeien en mijn visie op het leven veranderde, was er absolute stilte en leerde ik in de eerste plaats mezelf vergeven voor alles wat ik mezelf had aangedaan. Niet zij maar ikzelf zorgde voor alle pijn.

Vanaf nu zou het daarom anders gaan: ik koos heel bewust om te gaan houden van mezelf. Ik ging houden van al mijn fouten en tekortkomingen, van mijn te volle heupen of m’n priegelhaar om maar iets te noemen, maar even goed ging ik m’n super organisatietalent eindelijk waarderen. Ik ging ook houden van het feit dat ik wiskundig een complete onbenul ben maar ik leerde mijn andere verwaarloosde kwaliteiten des te meer naar waarde schatten. Ik oefende om ‘nee’ te zeggen tegen een ander als ik voelde dat het voor mij intuïtief niet klopte, maar ‘ja’ te zeggen tegen mezelf omdat ik me graag zie en te alle tijde verkies om dicht bij Claud te blijven. No matter what… Dat was en is verre van eenvoudig. Dat vergt training net zoals naar de sportschool gaan om m’n spieren te leren op de juiste manier te laten functioneren met gewenst resultaat. Het is echter niet onoverkomelijk als er bewust gekozen wordt voor de liefde want het hart is immers ook een spier.  Ondertussen weet ik dat zelfliefde me onverschrokken maakt.  

In die stilte maakte ik contact met wie ik in wezen ben. In de stilte hoorde ik wat nodig was. En nee, ik ben niet schizofreen maar me sterk bewust van m’n innerlijke stem. In de stilte is het vredig en schuilt er een onuitsprekelijke rust en troost. In mij groeide aanvaarding van wat er zich aandient en simpelweg ‘is’ in dit leven.

Boven in m’n ruime Cloud kreeg ik levenslucht door open en eerlijk met mezelf te zijn. Elke dag gratis deelnemen aan privétherapie zonder dat ik het goed en wel besefte. Er waaide een nieuwe energie door m’n lijf en vanaf begin april ging de zon zowel buiten als binnen in mij weer schijnen. Ik kon terug op school starten vanuit een ander en vernieuwd elan.

HET IS OKE!

Dus ja, ik ben veranderd door ‘mij’ te durven zien en zijn. Ik beweer voor het eerst in m’n leven dat ik mezelf gevonden heb en dat er wel degelijk gemoedsrust is. Het leven is tegenwoordig zeker niet volledig in de sjakosj maar het is wel oké en makkelijker bovendien. Mede door m’n atelier is het oké. Ook door hard te werken vanuit m’n hart en voor mezelf, de mensen en de dingen die er werkelijk toe doen en die me geheel vrijblijvend zien want zij zijn ook oké.  Ik zie hen eveneens door een andere bril.

Omdat ik zelf ànders in het leven sta, wordt de wereld rondom me automatisch anders en bijgevolg naar mijn gevoel best oké.

CREATIE

De laatste maanden heb ik in m’n Cloud met plezier, maar ook met de nodige frustratie ontworpen en acryl gegoten. Soms was er teleurstelling omdat het niet exact verliep zoals ik het voor ogen had. Dat is dan brute pech want ik ben er ondertussen van overtuigd dat kunst (noch het leven an sich) zich niet laat leiden noch kneden, maar dat ze ontstaat uit flow en overgave. Het moment dat ‘niets’ tot ‘iets’ komt, kan ik met m’n hersenpan niet bevatten. Het is zuiver ontvangen. Achteraf kan ik met m’n mind gaan evalueren en besluiten of het klopt vanuit m’n hart. Het is oké weetjewel.

Ik creëerde op die manier mijn eigen ‘liefdestoren’. Vooraleer ik iets goot met de acrylmengsels had ik een helder beeld voor ogen van hoe ik wilde dat dit project/kunstwerk mijn atelier kleurrijk zou kunnen opfleuren. Gaandeweg zijn er bij wijze van spreken nog duizend en één details veranderd. Het mooiste van iets creëren, is dat er tijdens het hele creatieproces ‘toevallig’ de juiste en gepaste zaken op m’n pad verschenen. De wet van aantrekking is telkens ontzettend interessant!

Laatst ontdekte ik in onze tuin een doodgewone paardenbloem die ik doorgaans als onkruid beschouw. Toch vond ik die felgele zonnige kleur wel iets hebben dus liet ik dit bloempje braafjes gedijen. Een paar dagen later zie ik bij voornoemde paardenbloem de welbekende ‘wensjesblaasbloem’ oftewel het vruchtpluis statig naar de hemel reiken. Het leek zo onbeduidend en toch was ik er zodanig door geraakt en gefascineerd dat ik besloot er iets mee te doen in m’n atelier. Het resultaat mag er zijn omdat iets wat op het eerste zicht van weinig belang is, grote impact kan hebben net zoals dit zo vaak voorkomt in het leven àls het maar gezien mag worden.

Deze bloemige en veelkleurige toren beschouw ik als een symbolische manifestatie van mijn pijnlijk confronterend, maar des te leerrijk bewustwordings- en transformatieproces.

Misschien schrijf ik nog wel een blogje over de betekenis van elke aparte kleurencirkel die telkens een eigen verhaal bevat. Geef gerust aan via reacties of via e-mail (Contact) of het je zou interesseren.

Ik toon je onderaan alvast via een video een glimp van m’n ‘Tower of Love and Healing’ (Toren van Liefde en Heling).

PS: Wie mijn artistieke acrylgietuitspattingen wil volgen, verwijs ik graag door naar Instagram waar ik op tijd en stond mijn werken de wereld in breng.  Welkom alvast!

https://www.instagram.com/claud_in_the_cloud/

Het delen van mijn blogs en/of mijn Instagramposts wil ik warm aanbevelen.  Dankjewel!

Kus X

Claud❤

28 juni 2021

'Tower of Love and Healing' by Claud in the cloud

Chakra Gradient Glide Artwork * Kleur- en bloemrijke acrylgieting op acht houten cirkels van verschillende diameter (tussen 60cm en 10cm) met coating van epoxyhars *

Wow Claudia, wat een transformatie! 🤞🤞🤞❣️

Wat een intense en hevige zoektocht. Omarm jezelf héél liefdevol, Claud. Je mag er helemaal zijn zoals je bent. Je bent een mooi mens.

❤️