Heet leven

Midnight Midnight
I forgave you
Couldn't save you
Drove you from my mind.
(Middernacht, middernacht
Ik vergaf je
Ik kon je niet redden
Ik heb je uit mijn hoofd gezet)

LITTLE SING-A-LONG

De ochtend van de allerlangste dag van het jaar begint bij het ontwaken met een deuntje in m’n hoofd: ‘Midnight Blue’- so looonely without you, dreams fed by the memories, ooooh let the music plaaaahaaaay... Zoiets dus als een constante in m’n hoofd. Dit overkomt me regelmatig. Een naar mijn gevoel, redelijk onbekend liedje nestelt zich op een zacht en donzig bedje in mijn systeem omdat ik het naar alle waarschijnlijkheid ergens onbewust oppikte de dagen of weken voordien. Het nummer maakt me een tikje melancholisch. Waarom eigenlijk?

Schoon kleur alvast: middernachtblauw oftewel indigo. In mijn vorig leven als styliste bleek via kleurenanalyse dat indigo mijn topkleur was (is). Het klopt wel dat deze kleur me beeldig staat. Wat mijn verdere bescheiden kennis over de betekenis van de zeven kleurrijke chakra’s oftewel energiewielen in ons lichaam betreft, staat indigo voor het derde oog/voorhoofdchakra. ‘Ik zie’ staat hier centraal. Ik wéét en neem waar, ik laat los en ik accepteer. Interessante materie. Op deze ochtend weet ik echter nog helemaal niks en neem ik enkel waar dat de aangename operastem van de zangeres verder blijft jubelen in mijn hoofd. De benaming ‘loslaten’ is zo vreselijk overroepen en wat dien ik in godsnaam te ‘accepteren’? Maar wacht eens even: ‘Blue’ vertaald in het Nederlands betekent ook teneergeslagen, weemoedig, beetje (veel) depri.

CRISIS

‘Middernacht’ (Midnight) is het tijdstip waarop een normaal en gezond mens geniet van z’n welverdiende nachtrust. Dat is bij mij (ons) meestal wel het geval uitgezonderd zo’n veertien dagen geleden. Die bewuste Midnight rende ik in the heat of the night als een dolle Mina richting toilet. Volkomen kotsmisselijk en nog slaapdronken bereikte ik net op tijd de gewenste plaats van bestemming om vervolgens het een en het ander in de roos te mikken en te droppen. Soms mag je je als mens best zielig voelen en dat was op dat ogenblik bij mij zeker het geval. Ik huilde als een klein kind, jammerde van de pijn en de gemene messteken keuterden als onverbiddelijke dolken in m’n buik. Ook na de mik- en dropfase was het gloeiend leed nog niet geleden. Die verdomde afhaalpizza frutti di mare van de voorbije avond was vast de oorzaak van deze ellende. Het zou vast en zeker een simpele voedselvergiftiging zijn. Nog snel een Dafalgan en morgenvroeg weer fris en fruitig, toch?

PINKSTEREN & CO

De uitstorting van de Heilige Geest had dit jaar niet het minste effect op mij. Het is te zeggen: na een moeizame en wederom pijnlijke ochtend met het toilet als bondgenoot en onder het toeziend oog van mister Dafalgan himself, stortte ik op mijn manier eveneens het een en het ander uit.

Ik beleefde deze dag van zogenaamde hete vlammen (tongen) in mijn buik in plaats van boven m’n hoofd zoals dat bij de apostelen en gelovigen destijds het geval was. Geen zon in mijn leven op deze feestelijke zon-dag. Ik had vandaag helemaal niks te vertellen of te ruttetutten, maar vertoefde ergens ver weg tussen droom en slaap, tussen afzien en pijn, tussen toilet en bed. Die verdomde pizza!

Zo werd het stilaan pinkstermaandag. Een vrije dag en iedereen vrolijk en blij. Overladen met Dafalgans dacht ik in de loop van de namiddag dat het ergste wel voorbij was. Ik kon warempel en hoera nog wat voorbereidend schoolwerk verzetten.

’s Avonds konden zoon- en manlief terugblikken op een prachtig mooie en zonnige dag. Behalve dan dat ze met me te doen hadden en ik een geradbraakte vod was geweest, settelden we ons gezellig samen voor TV. Mijn vurigste wens op dat moment was enkel maar lichaamswarmte van hen te kunnen voelen, onder mijn konijnenfleece te kunnen liggen en gewoon, verstand op nul. Ik kan je verzekeren: met 25 graden in huis bleef ik rillen van de kou, beefde ik over heel m’n lijf – ik had nochtans geen koorts - en waren er twee mannen die puften, zeurden en klaagden over de hitte binnenshuis. What the hell was er eigenlijk aan de hand?

DE HEL

Die nacht ging alles in een stroomversnelling terwijl ikzelf was blijven stilstaan op slooooooow mooooootioooooon. Alles ging tergend tràààààààg. Herinner je je de jeugdserie ‘Tita Tovenaar’ uit de jaren tachtig met ‘knip en alles staat stil’. Dàt was er aan de hand wat mij betreft: de wereld stond stil…

Op Spoed heb ik net zoals de filmsterren op Hollywood Boulevard een aparte ster op hun ‘Walk of Fame’ gekregen. Ik zal er ongetwijfeld de annalen ingaan met de ster voor ‘meest luide, roepende en boze patiënte’. Ik ben er niet trots op wat ik daar allemaal uitkraamde. Veel herinner ik me er gelukkig niet van en hopelijk weet de jonge arts-stagiair het ook allemaal niet meer. Ik heb hem namelijk een aantal niet-christelijke dingen naar z’n hoofd gesmeten toen hij insinueerde dat ik misschien buitenbaarmoederlijk zwanger kon zijn. Halloooooo! Een halve eeuw ben ik ondertussen weet je wel! Ik weet wel nog dat ik op een gegeven moment dacht een hartstilstand of iets dergelijks te krijgen van de non-stop messteken in m’n buik. Ik kon niks meer buiten schreeuwen van de pijn: niet zitten, liggen, nauwelijks ademhalen, iets verdragen. Ik voelde me een in het nauw gedreven hulpeloos en gekwetst dier met onbeschrijflijk en machtig veel pijn. In al mijn oerkracht riep ik op m’n mama… Mijn lieve mama die zich van geen kwaad bewust was, veilig thuis zat en gelukkig geen weet had van de hel waarin ik verkeerde.

Na het inbrengen van een infuus met pijnstilling, een bloedafname en een CT-scan kwam het verdict: met een ontstekingswaarde van 180 in m’n bloed (een normaal gezond mens heeft minder dan 10) en toch ook wel wat koorts, bleek mijn appendix op springen te staan. Zomaar uit het niets wilde dat lichaamsdeel niet meer bij mij horen.

Het wormvormig aanhangsel werd na een korte nacht met spoed uit mijn lijf gesneden. Het bleek een acute appendicitis met complicaties te zijn. ‘Tijdens de operatie heeft het team z’n werk gehad om alles terug in orde te krijgen, maar alles komt goed’, was hetgeen de chirurg mij een paar uren later kwam meedelen.

Slik.

Nog een paar uur verder zonder deze operatie en Claudje was niet meer…

LEVENSDRAAD

Maar hey, ik ben er weer zo goed als bovenop. ‘Midnight Blue’ is voorbij. Na een ziekenhuisverblijf van 4 dagen met 3 gaatjes in de buik door de uitgevoerde kijkoperatie en een berg antibiotica in m’n lijf, denk ik vandaag weemoedig (‘Blue’) terug aan mijn zijden levensdraadavontuur. Ik vergeef hierbij mijn appendix alle pijn en miserie die het me bezorgde. Ik kon je niet redden want je was doodziek. Oké, had ik de schuld niet bij de pizza gelegd, maar meteen naar de dokter gegaan, was het misschien allemaal anders gelopen. In de verste verte had ik niet gedacht aan een appendicitis. Ik heb je nu voorgoed uit m’n hoofd gezet en inderdaad: letterlijk en figuurlijk ‘losgelaten’ en ‘geaccepteerd’ wat is geweest. Vaarwel mijn indigoworm zaliger!

Deze ingrijpende gebeurtenis heeft me doen stilstaan bij het leven an sich. Ik heb veel tijd gehad om na te denken en te reflecteren. Ook dat hoort bij het derde oog en indigo chakra. Jouw levensdraad kan heel snel doorgeknipt worden. Daarom heb ik me vandaag op zonnewende overgegeven aan de muziek…aan de kunst van het leven… aan het besef hoe gloeiend heet een leven kan zijn. Hoe snel alles voorbij kan zijn zonder dat je er enigszins vat op hebt.

ZOMER

Geniet...geniet van alles wat is... Morgen is het misschien voorbij...

Vandaag begint de zomer. Deze song kwam vandaag als kadootje zomaar uit het niets op m’n Spotify. De muziek maakt me blij en euforisch. De instrumenten samen geven kriebels om het leven volwaardig en naar goed vermogen te léven. Om de zon te zien in alles wat is ook al is er ook een schaduwkant aan het leven. Maar toch…

We gaan een fijne tijd tegemoet nu. Ik VOEL het! Een tijd van hete dagen, ten volle genieten, buiten zijn, natuur, wandelingen, samenzijn, vakantie, waterfestijnen, vrijheid, blijheid, hobby’s, barbecuen, muziek, festivals, kunst met de grote ‘K’, reizen, stilte, feesten, zwemmen, lachen, plezier, verbinding, vrienden, familie, rust, gezin, niks doen, relaxen, enz…

Ik wens het je van harte toe!

Dat heet LEVEN…

Kus X

Claud❤

21 juni 2022

Het is de eerste keer dat ik je blog tegen ben gekomen, wat leest hij leuk door je vlotte en (h)eerlijke schrijfstijl. Gelukkig is alles goed verlopen. Ik zou een kaartje sturen naar de spoedarts.

Dankjewel Annemie 🙏 Fijn dat m'n blog jou kon bekoren. Het is nummer 37 dus indien je zin moest hebben, zijn er nog 36 te lezen. Vakantielectuur?😍

Straf hoe jij er weer in slaagt om zo’n moeilijke en pijnlijke situatie zo mooi te kaderen. Het was idd niet simpel. Straffe madam 😍😘

Met jou steeds aan mijn zijde...😘❤️😘

Het afzien en de pijn... op een manier brengt het me toch altijd dichter bij mezelf. Ik recupereer nog altijd van mijn antibioticakuur. Ik wens jou een snel herstel.

Dankjewel lieve Ann🙏 Herstelknuffel voor jou😘

Amai, wat heb je afgezien.

Dikke knuffel

Met liefde ontvangen, Lydia 🙏

Ik wens je alvast een spoedig volledig herstel!
Een aanrader nu is het nieuw boek van Dimitri Verhulst "hebben en zijn", staat op nr 4 in de top 10 , te koop in de Standaard Boekhandel.

Dankjewel voor de tip, Lena😍 Als fervent lezer heb ik altijd honger naar literaire pareltjes. De titel klinkt veelbelovend ✨

Een helse en pijnlijke ervaring, jij krabbelt steeds terug recht. Sterker, een ervaring rijker en vol levensmoed. Laat die levensdraad nog maar héél lang doorgaan. Live - love - laugh

!!!!!

💞

Amai, wat een nachtmerrie het voor jou moet geweest zijn. . .en dat allemaal te kunnen beschrijven...
Niet min maar plus, uiteindelijk!
Wens je alle goeds toe!
Zeer mooi en musical beschreven..

Dankjewel, het is een vorm van verwerking om het op deze manier te uiten, tanteke. Zo kan ik opstaan en weer doorgaan 😘