Claud in de wolken

Als het hoofd en het hart beste vriendjes worden.

DUALITEIT

Afzien

2022 was nu niet bepaald ons en mijn grootste jubeljaar.  Kortweg gezegd: het was grotendeels een jaar van verlies en pijn met hier en daar een minuscule opflakkering van intens geluk en blijheid met de geboorte van onze kleindochter prinsesje op absolute nummer één.

Een aantal onaangename zaken zijn ondertussen rechtstreeks de vuilbak ingeflikkerd, maar sommige blijven plakken en nasmeulen als een uitgespuwde kauwgum op een typisch Belgisch voetpad. 

Ik geef toe dat ik een emotionele herkauwer ben.  Ik stel ook vast dat het blijven vasthouden, kauwen en analyseren van minder prettige gebeurtenissen niet bevorderlijk is om het licht (of het levensfeestje) nog te kunnen zien.  Dat licht is er zeker nog.  Elke dag trouwens, maar dit wordt vaak overschaduwd door het donkere, de strijd, het verdriet en alle ongemakkelijke naweeën daaromtrent.  Tandpijn misschien ook, van het hard en talloos gekauw.

Vastgeketend in m’n eigen ontworpen gevangenis sinds maanden, wist Evelyne met haar huskyhonden onlangs tot me door te dringen.  Geheel onverwacht beroerde ze m’n innerlijke, passieve veertjes.  Deze spontane en angstloze vrouw bruisend van energie en passie zal het waarschijnlijk nooit weten hoe ze mijn dikke sneeuwlaag aanzette tot ontdooien.  Hoe ze met haar ijskoude vriesadem m’n inwendige verenhaartjes in beweging blies waardoor er diep in mezelf iets wakker werd na een lange offline blogperiode.  Haar woorden blijven sindsdien na-echoën in m’n hoofd en hart.

Annemie Struyf, voor wie ik sinds lang een mateloze bewondering koester en die de afleveringen van ‘Het Hoge Noorden’

https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/het-hoge-noorden/2/het-hoge-noorden-s2a4/ tot een sneeuwparel weet te transformeren, vroeg Evelyne wat er nu zo leuk was om in de snijdende, ijskoude wind en een temperatuur van twintig graden onder nul op tocht te gaan met een veertigtal huskies?

Evelynes antwoord verwelkomde me toen pas echt in 2023: ‘Als je voor iets werkt en je moet daar een beetje voor afzien en je wordt daar dan voor beloond, dàn is het leuk’.

BAM!

Poehee…

Afzien is nu niet meteen een van m’n favorieten.  Ik zat en zit niet voor niks al maanden in ballingschap, geveld door een schrijf-en creatieangst/blokkade met zo nu en dan eens een pietluttig lichtpuntje, maar overwegend een onzekerheid voor het leven in het algemeen.  Gewoonweg potvast als een dolgedraaide schroef: dat is kort samengevat mijn staat van zijn de laatste maanden.

Maar ze heeft gelijk!  Evelyne zei ook ‘als je voor iets werkt’ oftewel als je met je verdrietige reet van je stoel of uit de zetel komt, dan, ja dan zou het een feestje kunnen worden.  En ook hier scoort ze weer hoge pieken en punten voor mij.  De nagel op de kop of kortom die ene lekkere, glanzende, rode kauwgumbal in de automaat!  En die wil ik nu net…die actie.

School of life

Daar waar het nu net wel stabiel en goed loopt of liep, is op school.  De Annemie Struyf in mij houdt ervan om met het jonge grut dagelijks in beweging te zijn door onder andere de zinvolheid van het bestaan in de picture te zetten.  Door vanuit levensbeschouwelijke vragen en inhoud tot de kern van de zaak te kunnen komen en het licht te blijven zien in tijden van verlies, pijn, onmacht, geweld, verdriet en de duistere kanten van het leven.  Door te blijven baden in hoop en vertrouwen.  Het is vreemd hoe ik het met de jeugd op school wel klaarspeel om niet op te geven noch op m’n stoel te blijven plakken.

Hoewel de niet-onderwijsmensen in mijn omgeving me vaak de opmerking geven hoe ik het bij 15-16-jarigen uithoud gedurende mijn werkweek, durf ik beweren dat zij voor mij ook een soort van therapie zijn.  Ik léér enorm veel van hen.  Relativeren, durven en creatief spelen met de dingen des levens als vaste pijlers. 

Een grote denk- en inschattingsfout die mensen soms maken, is dat jongeren van vandaag anders zijn dan vroeger, totaal niet geïnteresseerd zijn in zingeving noch levensbeschouwelijke vraagstukken willen ontrafelen.  Het tegendeel is echter waar.  Ik onderschat ze alvast niet.

Mijns inziens is iedereen trouwens op zoek naar zingeving.  Het geeft m’n leven in elk geval ‘zin’ om dagelijks met hen door iets diepere waters te zwemmen om alzo tot de kern te kunnen komen.  De kern van waar het in wezen allemaal om draait en die au fond echt niet zo ingewikkeld is als je je hart laat spreken.  Als ik op die manier in hun jonge leven een zaadje kan planten dan heb ik een missie volbracht. 

Proppen en feestsnippers

Ik besloot de eerste week na de kerstvakantie een contrastrijke nieuwjaarsreflectie te organiseren.  Actie!  Denken en doen.  Theorie en praktijk.  Vast en los.  Zitten en bewegen.  Herkauwen en uitspuwen.  Vuilbak en feest.

Wat was het voor hen (en mij) verlossend om de dingen op een kladblad te noteren die niet meer mee hoefden naar 2023!  Nog plezanter was het om het kladje tot prop te proppen en ritueelmatig in de vuilbak te mogen gooien.  Hetgeen er vrijblijvend klassikaal gedeeld werd, waren onder andere uitstelgedrag, slechte punten op school, ruzie, lui zijn, te veel gamen, te laat komen, slechte focus, te snel boos worden, in paniek zijn, onzekerheid, enz…  Weg ermee!

De vooraf klaargemaakte kleurrijke feestsnippers mochten daarna volgepend en gedeeld worden met allerlei wenselijke zaken voor 2023 waaronder: een A-attest behalen, 90kg kunnen benchen (=bankdrukken – ik leer weer bij 😉), gezond zijn en ook zo leven, familie goed verzorgen, veel trainen, rust in mijn hoofd (goh…), beter vooruit plannen, meer vertrouwen hebben in mezelf (wie het zegt 😊), fuiven, in het moment leven,…

Drie, twee, een en… gooien in de lucht!   Dat feestelijk ritueeltje was vast nog het allerleukst.

Flabbergasted.

Dat gevoel had en heb ik door deze zingevingsopdracht met hen te doen en te beleven.  Het waren niet zomaar wat goeie voornemens op een papiertje dumpen omdat het moest, maar uit het klasgesprek dat nadien volgde, kwamen we samen op meerdere  thema’s uit: wat en wie er werkelijk toe doet in een mensenleven en hoe we wel/geen controle hebben over de zaken die we meemaken en ons overkomen, over afscheid nemen, verdriet en échte vreugdemomenten.

Ik besluit dat zo’n 15-16-jarige niet zo heel erg veel anders denkt en voelt dan een volwassene.  Uiteindelijk willen we toch bijna allemaal hetzelfde, hetzij op een ander niveau of levensdomein, niet?  De kern van wat van belang is, komt bovendrijven als daar de kans toe wordt gegeven.  En soms, zijn dat de bwèh-momenten die nodig blijken te zijn om ook de fijne en feestelijke dingen nog te kunnen zien en beleven.

Crea-kleuter versus geïnteresseerde tiener

Hoewel ik al een paar weken met deze blog in m’n hoofd rondloop, vond ik tot vandaag nog niet de moed om er effectief eentje te schrijven.  Deels door m’n aanwezigheid in de zwarte zone, deels omdat deze website (ongewild) is overgegeven aan een andere websitebuilder die afschuwelijk veel ingewikkelder in mekaar steekt dan de vorige versie.  En wegens mijn langdurige zomer-herfst-en winterslaap in samenwerking met het nog ellendigere uitstelgedrag kwam er niks van in huis.

Het universum heeft er zich mee gemoeid door twee zaken die lijken op toevalligheden.  Vermits ik al lang niet meer geloof in toeval, maar wél in de krachten van het universum dat komt en niet komt wat voor jou bedoeld is, moest en zou ik vandaag schrijven.

Zaak 1: Ik ontving gisteren een veelzeggend kunstwerkje van onze kleine kleuterkoning:

‘Opi, dit is voor omi. Dat heb ik speciaal voor omi gemaakt en dat moet je haar geven.’ #smeltsmelt

Nadat er weer wat van de dikke sneeuwlaag verdween én m’n hart op smelten stond, bekeek ik z'n knutselwerkje in detail.  Niet te geloven!  Alles zat erin: de veertjes (waar hij onlangs op m’n bureau blijkbaar heeft gezien dat er eentje aan de muur hing), de lettertjes (omi schrijft zoveel, allé ja…ooit) en al die ballen die ik het afgelopen half jaar maar nauwelijks samen in de lucht kon houden.  De personages in werktenue en in actie, lijkt me een duidelijke boodschap te zijn.  De poes kan voor meerdere betekenissen doorgaan, maar hier loopt alleen die van de buren in de tuin 😊

Dit maf kunstwerkje zal op m'n bureau pal voor m’n neus gaan hangen als liefdevolle reminder!