Rimpelingen, stukjes, puntjes, bolletjes, ovaaltjes,… en dit in alle kleuren en schakeringen van een regenboog. Daaruit bestaat het leven. Niet enkel mijn leven maar vast ook dat van jou. Ons leven. Plots krijg ik een wel heel geconnecteerd gevoeletje 🙂

Ik ga mezelf de komende tien dagen uitdagen met stukjes. Elke dag zal ik een stukje van m’n leven en/of m’n bevindingen met je delen. Ik wil je graag vertellen welk puntje me die dag beroerde. Bijvoorbeeld hoe een of ander nieuwsbericht me raakte en daardoor een rimpeling achterliet in m’n gemoedstoestand en m’n zijn, m’n wezen.

Iets bewoog me en deed me nadenken. Het was naar mijn gevoel hemelsblauw gekleurd zoals een voorbijdrijvend wolkendek – alles waait weer over weetjewel - maar even goed zat er iets van roze in vermengd wat zou kunnen doorgaan als zuurstokzoet en mild voor het hart. Als dat iets dan in je hoofd zit en je hart niet koud laat, kan er een plan uit voortvloeien en in het allerbeste geval ook echt tot actie worden overgegaan. Die bewuste daad kan gevolgen hebben waarbij de uitvloeiende cirkel(s) in kwestie tot weer andere handelingen kunnen rimpelen. Eén steentje gegooid in het water met steeds groter wordende kringen. Is dat niet ‘leven’ op een simpele manier vertaald?

Deze tiendaagse is onder andere ontstaan uit meerdere porren. Neerdalende bolletjes die mensen als mini sneeuwballen met een liefdevolle zachtheid naar me smeten. ‘Wanneer komt je volgende blog ongeveer’? ‘Ben je al bezig aan een nieuw stukje’? ‘Ik ben weer benieuwd naar je volgende schrijfsel en kijk er echt naar uit, maar he, neem je tijd he meid’!

Toegegeven, mijn schrijven is net zoals de huidige winterse temperaturen koud en zielig in de ijskast beland. Bevroren. M’n schrijfgoesting is tot ver onder nul gezakt doordat ik de laatste weken (maanden?) als een soort van ijskoningin in het leven stond. Eveneens bevroren. Overweldigd door een te veel. Té veel prikkels, té veel slecht nieuws, té veel drukte, té veel pijn, té veel verdriet, té veel is te veel waardoor te weinig een evenwaardige compagnon is geworden op meerdere vlakken waaronder dus met name het plezier van het schrijven.

Ik schrijf graag en veel. Alleen gisteren en daarvoor even niet. Ik gooide zonet mijn persoonlijke uitdaging als hartvormige steen in het ijskoude water. Daaruit komen op z’n minst al tien rimpelingen omdat er buiten mijn eigen wil en wens godzijdank ook warme zielen in m’n leven zijn die me de afgelopen periode hielpen ontdooien. Ik als droevig en verward ijsblokje mocht als het ware onder een innige warmwaterkraan loskomen van mezelf. Ik kan opnieuw meestromen in de miljarden druppels (bolletjes?) van het bestaan omdat ik omringd ben door mensen die het waarlijk goed met me menen. Soms verschenen ze als ovalen toevluchteilanden zomaar uit het niets maar even goed had ik hen verwacht en kon ik hun welgemeende hulp en begrip ontvangen.

Volg je m’n tiendaagse uitdaging en ontvang je graag automatisch het ‘stukje’ in je inbox? Bezorg me dan je e-mailadres via welkom@claudinthecloud.be

UIT HET HART

Sinds eind oktober 2020 ben ik thuis. Dit wil zeggen dat ik momenteel geen les meer geef aan m’n geliefde tieners. Het moest…van de dokter. ‘Het is allemaal té veel Claud, té moe, té verdrietig en té veel stress gedurende een té lange periode al’, werd me gezegd. Ik schrok toen ze me opdroeg om op z’n minst tot eind januari thuis te blijven. Ik diende terug ‘rust’ te krijgen in m’n leven. Op dat moment voelde ik enkel weerstand als een soort lava vanuit m’n maag opstijgen. Tegelijkertijd had ik de fut niet om die vulkaan te doen laten uitbarsten. Ze zou wel gelijk hebben dus algauw gaf ik me over op zoek naar de nodige ‘rust’ en aanvaarding. Ik voelde me zwak en soft op dat moment.

De eerste weken was ik rusteloos zoals nooit tevoren. Ik zat nog altijd met m’n hoofd en hart op school. Er diende van alles geregeld te worden van mezelf. Er ontbrak me enkel de nodige energie voor dit alles. Het minste weerwerk van iets of iemand kon me ontroostbaar in huilen doen uitbarsten.

Er was die ene collega die veel van me overnam. M’n klas, m’n rapporten, m’n oudercontacten, m’n ondersteuning naar de leerlingen toe en nog zoveel meer. We hielden contact en het stelde me gerust dat deze collega me regelmatig mailde over ditjes en datjes en me niet liet verdwalen in m’n verdriet. Ik besef nu waarom hij me niet losliet. Niet enkel uit wederzijdse sympathie maar omdat hij zoveel jaren geleden ongeveer hetzelfde meemaakte met z’n eigen mams. Hij kent het klappen van de zweep zeg maar. Rimpelingen…

Niettemin bedank ik deze collega in elke mail die ik schrijf. Ik blijf het wonderbaarlijk vinden dat hij bovenop zijn eigen besognes en zware lesopdracht een groot gedeelte van de mijne er ook nog bijneemt. Ik was van plan om hem iets tastbaar cadeau te doen zoals een lekkere en betere fles wijn of iets anders waar hij als Bourgondiër van zou kunnen genieten. Het leek alsof hij het op afstand al kon ruiken want in z’n laatste mail schreef hij iets waar ik de tranen van uit m’n kop heb gejankt. Nog maar eens.

‘Probeer me niet meer te bedanken voor wat ik voor jou doe. De mooiste dankjewel die een mens zich kan indenken is ervaren dat iemand anders haar diepste gedachten met je kan delen. Ik ben blij dat jij mij vertrouwt. Dat alleen al is duizendmaal meer waard dan het grootste cadeau’.

Begrijp je m’n tranen? Ik kan je verzekeren dat je op die manier ontdooit als ijs. Dat je na en tijdens een periode van diepe duisternis nog steeds kan geloven in sommige mensen… ovalen eilanden van absolute goedheid. Vertrouwen mag en kan ik hebben.

Of zoals ene Stefan Foulon, gepensioneerd verpleger, citeert in z’n interview met Radio2 over zijn vrijwillige inzet om volledig kosteloos te zullen helpen vaccineren tegen het coronavirus:

'Alles in het leven moet niet vergoed worden', stelt hij. 'Als we iedereen op deze manier zijn vrijheid kunnen teruggeven, dan ben ik blij'.

Vrijheid in deze context om opnieuw normaal te mogen en te kunnen leven zonder de angst voor dit afschuwelijke virus.

In mijn geval geldt dit zeker ook. Voor iedereen lijkt me.  Het duurt en duurt al veel te lang.

Ik vergeet echter nooit de vrijheid die mijn collega me gaf en geeft om de ruimte te krijgen om in alle kwetsbaarheid mijn verdriet en pijn op een rijtje te krijgen. Bolletjes ijs in alle kleuren en met liefde ontvangen.

Kus X

Claud❤

11 januari 2021